Pełni podziwu dla nieugiętego oporu pracownic i pracowników białoruskich zakładów pracy zwracamy się z apelem o szerokie i zróżnicowanie poparcie dla ruchów pracowniczych w tym kraju.

Białoruś przez niemal trzy dekady mogła wydawać się wyspą kontynuacji socjalnej polityki społecznej, faktycznie jednak była i jest krajem, w którym za minimalne świadczenia społeczne władzę systematycznie centralizował bezwzględny dyktator. Prawa do samoorganizacji i wolności wypowiedzi są bezlitośnie tłamszone, łącznie z morderstwami politycznymi, a związki zawodowe całkowicie kontrolowane przez służby bezpieczeństwa. Ponadto klasa sprawująca władzę z paternalistycznym Aliaksandrem Łukaszanką na czele skupiła w swoim kręgu fortunę i bezwzględnie korzystała z przyznanych sobie przywilejów.

Tak było do sierpnia tego roku. W odpowiedzi na ewidentnie sfałszowane wyniki wyborów pracownicy ponad 150 białoruskich zakładów pracy (m.in. elektrowni, fabryk samochodów i ciągników, przedsiębiorstw przemysłu ciężkiego i precyzyjnego, szpitali, mediów, teatrów, muzeów) wezwali do bezterminowego strajku, w którym domagają się od dyktatora i służby bezpieczeństwa wysłuchania społeczeństwa oraz uwolnienia aresztowanych w trwających od 9 sierpnia protestach. W białoruskich więzieniach i aresztach przebywają tysiące kobiet i mężczyzn, powszechnie stosuje się wobec nich bicie i tortury, zdarzają się przypadki gwałtów na osobach obydwu płci. Służby bezpieczeństwa organizowały przy tym łapanki, aresztując przypadkowe osoby. Potwierdzono dotąd śmierć co najmniej pięciu osób (a niezależne od rządu organizacje spodziewają się kilkunastu razy więcej ofiar). Równolegle państwo wprowadziło absolutną cenzurę na informacje o oporze wobec przemocy i dyktaturze. Blokuje się nakłady gazet, wycisza programy, manipuluje przekazem telewizyjnym, wyłącza internet. Przeciwko tej maszynie przemocy stoją ludzie, ograniczający polityczne pośrednictwo do minimum. Powołano jedynie Radę Koordynacyjną złożoną przedstawicieli robotników, urzędników, intelektualistów, która ma wyrazić dążenia do obalenia dyktatury.

Jeśli ktoś miał wątpliwości, czy w Białorusi toczy się walka między kapitalizmem a socjalizmem, skala represji skierowana przeciw własnemu społeczeństwu ostatecznie ukazuje faktyczny stan relacji władzy w tym państwie. Są to zmagania między oddolną inicjatywą, samorządnością, równością, prawem pracowników do samostanowienia a paternalistyczną, bezwzględną w korzystaniu z niekontrolowanej władzy dyktaturą.

Dlatego w imieniu własnym ICL zwracamy się do Was z apelem o udzielenie wszelkiego możliwego wsparcia protestującym pracowniczkom i pracownikom. Wsparcie może polegać na zaangażowaniu się w akcję informacyjną dla międzynarodowego środowiska pracowniczego i poza nie, na kontaktach ze środowiskami pracowniczymi z Białorusi, na udostępnianiu struktur organizacyjnych i technologicznych (np. serwerów do ominięcia blokady informacyjnej), na pokornej pomocy w samoorganizacyjnych działaniach.

Ponadto apelujemy o to, by nasze wsparcie miało charakter stały. Jeśli uda się odsunąć bezwzględny reżim, musimy wspomóc naszym zaangażowaniem zmiany w kierunku budowy bardziej sprawiedliwego, samorządnego społeczeństwa, unikającego zagrożeń neoliberalizmu, nacjonalizmu, czy kolejnej możliwej quasi-faszystowskiej dyktatury.

Droga, którą konsekwentnie idą białoruscy pracownicy stała się ich koniecznością, a teraz naszą koniecznością jest ich wsparcie. Nowe stosunki społeczne, które uformują się na Białorusi po upadku dyktatury są za to szansą dla realizacji postulatów wolności, równości i solidarności.

Przyszłość jest nasza! Jesteśmy przyszłością!

Zachęcamy do zapoznania się z poniższymi linkami do niezależnych organizacji pracowniczych na Białorusi:

http://zbstby.org/agitation.html
https://pramen.io/en/main/