Wiele z nas straciło w pandemii bliskich i zachorowało, wiele straciło pracę i ubezpieczenie, wiele znalazło się w kryzysie bezdomności, wielu z nas grozi ubóstwo. Lęk o zdrowie dzieci, o życie starszych bliskich, o utrzymanie zatrudnienia często potęguje wstyd, że znalazłyśmy się w takiej sytuacji, że pozwoliliśmy, aby nas to spotkało. 

Od ponad 27 lat prawo do decydowania o sobie i własnym ciele stanowi kartę przetargową przedstawicieli kolejnych rządów Rzeczypospolitej Polskiej. Wraz z transformacją systemu wyrwano Polkom i Polakom podstawowe prawo do decydowania o własnej rozrodczości. Początkowy kompromis i obecny zakaz aborcji odbiera możliwość samodecydowania o ciele i przyszłości jednostki, narzucając konieczność podejmowania heroicznych decyzji o kontynuowaniu niechcianych ciąż, przy jednoczesnym braku wsparcia z systemu świadczeń socjalnych.

W październiku 2020 roku Trybunał Konstytucyjny wydał wyrok praktycznie zakazujący aborcji w Polsce. Polki i Polacy stracili prawo do przerwania ciąży, która zagraża zdrowiu i życiu kobiety, ciąży, która zagraża prawidłowemu rozwojowi płodu. 

Prawa reprodukcyjne są prawami pracowniczymi Prawo do aborcji jest prawem człowieka, powinno więc być powszechne, niezbywalne i nienaruszalne. 

Brońmy swoich praw!

Żyjemy w społeczeństwie patriarchalnym, które marginalizuje głos kobiet w debacie publicznej. Zakaz aborcji jest jedynie szczytem góry wyzysku połowy społeczeństwa. To kobiety podejmują się nisko opłacanych i marginalizowanych prac, decydując się na pracę pielęgniarską czy opiekuńczą, mimo skandalicznych warunków zatrudnienia.

8 marca, w międzynarodowy Dzień Kobiet, jak co roku na ulice miast w całym kraju wyjdą kobiety i ich sojusznicy. Pracownice i pracownicy sektora kultury planują protest w geście solidarności z kobietami w całej Polsce.

Członkinie grupy „Kobiety z Inicjatywą” przy Ogólnopolskim Związku Zawodowym Inicjatywa Pracownicza w 2013 roku do „polityków: technokratów, przemądrzałych ekonomistów i bezdusznych urzędników miasta Poznania” mówiły tak:

„Oczekujecie i zlecacie nam opiekę nad dziećmi, młodzieżą, osobami chorymi bądź niesprawnymi osobami starszymi – za darmo w gospodarstwach domowych bądź półdarmo. Bo przecież «mamy naturalny instynkt opiekuńczy», a «uśmiech dziecka zrekompensuje wszystko». Nawet, jeśli trzeba potem przeżyć za 1500 zł pensji opiekunki w żłobku czy pielęgniarki”.

W roku 2021 wiele z nas, nie tylko w Poznaniu lecz w całej Polsce, może powtórzyć te słowa. Pandemia wymusiła na wielu z nas powrót do domu, gdzie wykonujemy zdalnie pracę zawodową, prace domowe i opiekuńcze, gdzie już nie tylko pomagamy dzieciom w lekcjach, ale uczymy je, wyręczając państwo. Wiele z nas straciło zatrudnienie, bo nie miałyśmy ich z kim zostawić. Dla wielu z nas dom nie jest bezpiecznym miejscem, pandemia zamknęła nas i nasze dzieci często w jednej przestrzeni ze sprawcami przemocy. Wiele z nas zachorowało nie na COVID, a na depresję, która nie tylko utrudnia, ale i często całkowicie uniemożliwia pracę i opiekę nad bliskimi. Brak dostępu do bezpiecznej, legalnej aborcji i kryzys zdrowia psychicznego to dwa aspekty zapaści polskiego systemu zdrowia, który od dawna nie jest już ani bezpłatny ani powszechny. Zapaści, której ofiarami w największej mierze padają kobiety. 

Domagamy się: 

1. Prawa do bezpiecznej i bezpłatnej aborcji do 12 tygodnia w ramach publicznego systemu ochrony zdrowia, gdyż tylko takie rozwiązanie jest sprawiedliwe społecznie.
2. Wzrostu wynagrodzeń w silnie sfeminizowanym sektorze opieki, w którym płace (jak na przykład pracownic żłobków) są skandalicznie niskie.
3. Skrócenia czasu pracy bez obniżki wynagrodzeń, co pozwoli na sprawiedliwszą dystrybucję nieodpłatnej pracy domowej między różne płci w ramach gospodarstw domowych

Komisja Zakładowa OZZ „Inicjatywa Pracownicza” przy Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie