Głównym celem AFF było pokazanie po raz pierwszy w Polsce filmów, które podejmowały najważniejsze współczesne problemy z perspektywy lewicowej i anarchistycznej oraz przybliżenie – słabo znaną w naszym kraju – klasycznych produkcji kina anarchistycznego. Filmy podzielono na cztery bloki tematyczne: „antyfaszyzm”, „samorządność pracownicza”, „historia anarchizmu” oraz „klasyka kina”. Praktycznie każdej projekcji towarzyszyły prelekcje lub dyskusje z udziałem publiczności.

Otwierający imprezę dokument „Antyfaszyści” prezentował działania szwedzkich i greckich organizacji antyfaszystowskich, które na różne sposoby konfrontują się ze skrajną prawicą. Film cieszył się tak dużym zainteresowaniem, że kilka godzin przed seansem zabrakło biletów. Po pokazie zaproszono publiczność do dyskusji, w której udział wzięli: reżyser filmu, jedna z bohaterek filmu – Liv Marend ze szwedzkiego związku SAC oraz Kamil Siemaszko z Poznańskiego Rozbratu i Katarzyna Rakowska z Komisji NGO OZZ IP. Głównym tematem dyskusji była kwestia strategii walki z rosnącą siłą skrajnej prawicy – wiele emocji wywołała m.in. kwestia stosowania przemocy w walce z faszyzmem.

W ramach bloku poświęconym antyfaszyzmowi wyświetlono jeszcze dwa filmy. ,,Faszyzm sp. z o.o.” greckiego reżysera Aris Chatzistefanou pokazał nieznaną szerzej historię powiązań finansowych ruchów skrajnie prawicowych z elitami biznesowymi i politycznymi. Reżyser naszkicował historyczną ciągłość od hitlerowskich Niemiec do obecnej aktywności Złotego Świtu w Grecji. Drugi dokument - „Nawet jeśli moja ziemia płonie” izraelskiego reżysera Drora Dayana ukazywał natomiast faszystowskie aspekty izraelskiej okupacji Zachodniego Brzegu, a prezentacja po jego projekcji skupiła się na podobieństwach między współczesnym ustrojem Izraela a systemem apartheidu, który istniał w Republice Południowej Afryki do lat 90. XX wieku.

Kwestię samorządności pracowniczej poruszono na trzech przykładach: historii pracowniczej kontroli nad grecką fabryką środków czystości Vio.Me (,,Okupuj! Stawiaj opór! Produkuj!” w reżyserii Dario Azzelliniego i Olivera Resslera), kurdyjskiej autonomii w regionie Rożawy (północna Syria), której demokratyczny i samorządny charakter pokazał dokument „Roza. Kraj dwóch rzek” oraz kilkunastu spółdzielczych przedsiębiorstw z USA i Szwecji, których funkcjonowanie zobrazował film „Czy damy radę?”. Ten ostatni dokument podejmował kwestię samorządności w bardziej ogólnej perspektywie – konkretne przykłady zostały odniesione do różnych teorii ekonomicznych i skonfrontowane z najbardziej popularnymi mitami neoliberalizmu (np. „wyższej efektywności przedsiębiorstw prywatnych”).

Historia anarchizmu na Festiwalu została pokazana w kontekście doświadczeń z Hiszpanii – podczas wydarzenia wyświetlono reportaż z 1936 roku pokazujący pierwsze dni Hiszpańskiej Wojny domowej i rewolucji w Barcelonie oraz  dokument ,,Niech żyje utopia!” oparty na wspomnieniach hiszpańskich działaczy i działaczek, którzy i które wzięli udział w rewolucji społecznej w latach 1936-1939.

Ostatni blok, ,,Klasyka Kina”, składał się z trzech filmów: „A propos Nicei” i „Pała ze sprawowania” Jeana Vigo oraz sytuacjonistycznej produkcji „Czy dialektyka może łamać cegły?”. ,,A propos Nicei” – niemy film z 1930 roku – to filmowy esej pokazujący w jaki sposób miasto położone nad Lazurowym Wybrzeżem podporządkowywane jest zachciankom burżuazji. Natomiast nakręcona trzy lata później „Pała ze sprawowania” to krytyczny obraz systemu edukacji pokazany na przykładzie uczniowskiego buntu w szkole z internatem (film do 1945 r. był zakazany we Francji ze względu na jego rzekomy „antyfrancuski” charakter). Blok poświęcony klasyce kina zamykała sztandarowa produkcja sytuacjonistów, „Czy dialektyka może łamać cegły?”, będąca zarazem najsłynniejszym przykładem stosowanej przez nich techniki „przechwytywania” – sytuacjoniści wykorzystali obraz z filmu kung-fu „Crush”, pod który podłożyli dialogi odnoszące się do krytyki tak kapitalistycznego społeczeństwa, jak i pozornie „opozycyjnych” i „krytycznych” ruchów politycznych obecnych we francuskim życiu politycznym w latach 70. 

W przerwach między pokazami i dyskusjami uczestnicy i uczestniczki wydarzenia mogli nabyć książki i prasę z oferty wydawnictwa Książka i Prasa oraz Bractwa Trojka, a także spróbować palestyńskich potraw przygotowanych przez kolektyw Palestyna24.pl.

Sukces pierwszej edycji festiwalu skłonił organizatorów i organizatorki do kontynuowania tej inicjatywy – kolejna edycja AFF odbędzie się w tym roku, na przełomie czerwca i lipca. Podobnie jak za pierwszym razem, także i teraz, festiwal ma prezentować nieznane szerzej w Polsce filmy, które podejmują współczesne problemy z trochę innej perspektywy niż kino „głównego nurtu” – w ten sposób osoby organizujące festiwal chcą dołożyć „swoją cegiełkę” do budowania „kulturowej autonomii świata pracy”, którą postuluje Deklaracja ideowa OZZ Inicjatywa Pracownicza.

[Strona internetowa Festiwalu]

[Profil inicjatywy Radykalny Kinematograf na Facebooku]