Sześć komisji OZZ Inicjatywa Pracownicza z Warszawy wydało w tym tygodniu wspólne stanowisko przeciwko tzw. "dekomunizacji" nazw ulic. Sygnatariuszki i sygnatariusze dokumentu zwracają uwagę, że "zarówno całość projektu dekomunizacji jak i wstępna lista nazw przeznaczonych do zmiany [...] mają jeden cel: usunięcie pamięci o radykalnej lewicy społecznej, w tym o działaniach ruchu związkowego."

Pełna treść stanowiska jest dostępna [tutaj].

Guest statement about the attack on the celebration of the 80th anniversary of the International Brigades and Dąbrowski Battalion

Yesterday evening (October 22nd 2016) a nationalist attack during the event commemorating the 80th anniversary of the establishing of the International Brigades and the Dąbrowski Battalion [Polish volunteers' unit] took place. After screening the movie about International Brigades and commemorating their volunteers across the world, a smoke grenade with the "Han pasado" inscription (Spanish for "we passed", a phrase said by gen. Franco after the fall of the Republic, which was an answer to the antifascist "no pasaran!") was thrown into the place attended by few dozens persons. The perpetrators, probably three young persons, vanished right away. Luckily, one of our friends reacted immediately and kicked the grenade out of the place. No one got hurt and the room just had to be aired out. Participants of the event gathered in front of the building, where the Warsaw Revolutionary Choir spontaneously sang "Warszawianka (1905)" [Polish revolutionary song from which the Spanish "A las Barricadas" - "To the barricades" took its tune]. The event was held till the end according to the plan. It was the first attack of this kind on our initiative, however as to left-oriented social activists, nationalist and fascist violence is not new to us. What is more, we are fully aware that it has significantly grown over the last years. We shall point to those who are actually responsible for the yesterday's incident: the Institute of National Remembrance [a state institution researching "crimes against Polish nation" and imposing historical policy in Poland], political right, right-wing media and the pseudo-patriotic business [companies producing and distributing anti-communist and nationalist clothes and gadgets, popular among young people in Poland]. The attack was not an act of simple hooliganism. It was a political act and people and institutions, who try to impose their vision of history, memory and the world bare responsibility for that. These people and institutions manipulate the past, leaving no space for critique. They do not discuss with critical voices and don't try to workout anything that could be 'common'. The incident goes hand in hand with current nationalist culture, which sets the new, "mythical" heroes created by right-wing propagandists beyond the law and morality. approached in this way, an armed struggle with political opponents is treated as virtue, not as a tragedy [It refers to the widespread and government supported cult of the so called anti-communist armed resistance in Poland]. This incident is also related to the plans of renaming the Dąbrowski Battalion street in Warsaw. These "decommunization" actions are nothing more than attack on broadly defined Left and antifascist values, they are inscribed into disgusting activities of brown violence, which is more and more present in the public space in Poland. While right-wing gangs disturb the events commemorating antifascist heroes, city councillors and the Institute of National Remembrance officials clean out the city space of any traces of leftist tradition.

In the end, we would like to state that we shall not get intimidated and that our actions aimed at preserving memory of the Dąbrowski Battalion volunteers as well as for saving the street name in Warsaw will be continued.

Signed:

"Hands off Dąbrowski Battalion Volunteers" Initiative

Warsaw Revolutionary Choir

W związku ze zbliżającą się 80 rocznicą wybuchu Hiszpańskiej Wojny Domowej (17 lipca 1936 r.) prezentujemy wywiad z Maciejem Sanigórskim  i Jeremim Galdamezem – inicjatorami społecznej kampanii „Łapy precz od Dąbrowszczaków”, której celem jest obrona nazwy ulicy Dąbrowszczaków w Warszawie oraz upamiętnienie polskich ochotników walczących w Hiszpanii przeciwko faszyzmowi.

[Strona internetowa kampanii]

Okres między lipcem 1936 a kwietniem 1939 roku w Hiszpanii należy do najbardziej zmitologizowanych w historii ubiegłego wieku. Już sama nazwa, którą nadała mu oficjalna historiografia zawiera pewne nadużycie. Mówi się więc o wojnie domowej, akcentując militarny aspekt ówczesnego konfliktu i jednocześnie wypierając jego wymiar społeczny.

Szczególne warunki historyczne, w których ta wojna się toczyła sprawiły, że nadano jej całkowicie fałszywe miano preludium do światowej hekatomby, która zaczęła się pół roku po pacyfikacji Hiszpanii, zapominając jednocześnie o wyróżniających ją cechach szczególnych. Wszystkim tym nieścisłościom, przekłamaniom i obiegowym stereotypom towarzyszyły jednak, niemal od początku, kłamstwa motywowane względami politycznymi. Wojnę hiszpańską fałszowali bowiem i wciąż fałszują zarówno sympatycy, jak i spadkobiercy obydwu walczących wówczas stron. Klasycznym przykładem takiego propagandowego kłamstwa, które prawem zasiedzenia uwiło sobie gniazdko w monografiach tzw. bezstronnych badaczy przeszłości, jest mit o decydującej roli komunistów w obozie republikańskim. Przez długi czas kreowali go zarówno stalinowcy jak i faszyzująca prawica. Pierwsi po to, by dodać jeszcze jeden listek do laurowego wieńca swej kominternowskiej chwały, drudzy zaś, by zdyskredytować republikę hiszpańską jako poroniony płód dywersyjnej akcji Moskwy.

Jedne z największych strajków czynszowych w XX wieku wydarzył się w Barcelonie, stolicy Katalonii leżącej w północno-wschodniej Hiszpanii. W latach 20-tych była to najszybciej rozwijające się miasto w Europie. Modernizacja i uprzemysłowienie postępowały w szybkim tempie. Mieszkańcy okolicznych regionów napływali do miasta w poszukiwaniu pracy. Ludność Barcelony wzrosła w tej dekadzie o 62%. Robotnicze przedmieścia, takie jak Hospitalitat i Santa Coloma, podwoiły lub potroiły liczbę swoich mieszkańców. W latach 30-tych w Katalonii, posiadającej około 6 mln mieszkańców, koncentrowało się 70% zdolności produkcyjnych Hiszpanii. Barcelona stała się największym miastem hiszpańskim, z 1,5 mln mieszkańców.