Pierwszego dnia sympatyk IP z Gdańska przedstawił prezentację na temat przesłanek na rzecz wprowadzenia bezpłatnej komunikacji miejskiej. Mieliśmy okazję przeanalizować m.in. jak niewielkie finanse z budżetów polskich miast przekazywane są na inwestycje w komunikację publiczną, w porównaniu do inwestycji drogowych. Tymczasem, co było przesłaniem prezentacji – budowanie kolejnych dróg nie rozwiązuje problemów korków w polskich miastach, wręcz przeciwnie, na dłużą metę napędza go. Rozmawialiśmy o korzyściach wynikających z wprowadzenia systemu bezpłatnej dla użytkownika komunikacji miejskiej, poznaliśmy przykłady takich rozwiązań, zastanawialiśmy się nad możliwościami finansowania komunikacji miejskiej.

Tego samego dnia prezentacja „Reforma OFE, reforma emerytur: bieda-emerytury czy sprawiedliwy system emerytalny?” zakończyła się niezwykle ciekawą dyskusją na temat krytyki państwa opiekuńczego. Uczestnicy dyskusji zgodzili się co do tego, że kwestia emerytur jest istotna dla ruchu pracowniczego przede wszystkim dlatego, że emerytury w obecnym systemie powinny być postrzegane jako forma odroczonej w czasie płacy za pracę zarobkową (a nie przywilej tych, którzy partycypują w funduszu solidarnościowym czy podarkiem od państwa opiekuńczego). Rozważano różne koncepcje sprawiedliwego systemu emerytalnego od kas pomocy wzajemnej, wzorowanych na ideach Piotra Kropotkina po systemy minimalnego dochodu gwarantowanego.

W czwartkowy wieczór obejrzeliśmy film na temat japońskich Związków Zawodowych Freeterów (pracowników na niestabilnych umowach) oraz wysłuchaliśmy prezentacji na temat form ich samoorganizaowania się oraz sytuacji pracowników dniówkowych w Japonii.

Piątek, 1 lipca, rozpoczęliśmy od poszerzonego spotkania Komisji Krajowej. Obok kwestii formalnych dyskutowano na temat taktyki działania związku w najbliższych miesiącach, m.in. omówiono zasady wydawania biuletynu „Inicjatywa Pracownicza”,  zainicjowane w ostatnich miesiącach kampanie: przeciwko drożyźnie oraz przeciwko niestabilnym formom zatrudnienia, omówiono kwestie związane z współpracą międzynarodową związku.

Po południu dyskutowaliśmy nad tekstem „Kontrofensywa z kuchni. Płaca za pracę domową. Spojrzenie na kapitał i lewicę”, autorstwa Federici i Cox, na temat kampanii „Płaca za pracę domową”. Mimo, że padały uwagi, że samo żądanie płacy za pracę domową jest najsłabszym punktem analiz feministek wywodzących się z ruchu autonomistycznego z Włoch w latach 70., to ich analizy znaczenia pracy reprodukcyjnej dla kapitalizmu są do dziś kluczowe, by zrozumieć współczesny wyzysk pracowników w ogóle.

Wieczorem zastanawialiśmy się nad trzema wyzwaniami, jakie stoją przed ruchem pracowniczym w Polsce: (1) utrzymywaniem się globalnego kryzysu; (2) reakcji na globalne ruchy protestu tworzące się w opozycji do cięć socjalnych i programów oszczędnościowym; oraz (3) bankructwem budżetów polskich miast.

Sobota rozpoczęła się od dyskusji nad tekstem Piotra Krzyżaniaka „Dialektyka ruchu protestu” i próby przełożenia wypracowanego przez niego systemu na praktykę działaczy pracowniczych. Rozmawialiśmy o ukrytych formach protestu i roli działacza w momencie wybuchu niezadowolenia pracowników oraz okresów pozornego spokoju.

Najbardziej kluczowa dla najbliższej przyszłości Inicjatywy Pracowniczej była debata „Gdzie jesteśmy, czego chcemy?”. Pojawiały się głosy, że IP powinna w niedalekiej przyszłości dalej rozwijać dwie kampanie: przeciwko pracy czasowej oraz przeciwko drożyźnie, dostosowując ich hasła do lokalnie toczonych walk. Proponowano by lipiec ogłosić miesiącem akcji ulotkowych i koordynować ulokowanie w różnych miastach. W niedalekiej przyszłości istotna będzie też ogólnopolska mobilizacja na jesień, najpewniej na połączoną demonstrację środowisk lokatorskich oraz pracowniczych w Gdańsku. Zastanawialiśmy się nad powołaniem komisji lub kół osób na niestabilnych umowach, pracujących m.in. w centrach handlowych. Równolegle dla IP ważne będzie obserwowanie sytuacji pracowników w Specjalnych Strefach Ekonomicznych i zorganizowanie spotkania działaczy IP, którzy w nich pracują. Sugerowano też, że IP może zacząć wspierać istniejące w kilku miastach kooperatywy spożywcze, jako element programu pozytywnego.

Ostatniego wieczoru obejrzeliśmy film „Made in Dagenham” na temat strajku szwaczek w fabryce Forda w Wielkiej Brytanii w 1968 r., gorzko kwitując go, że mimo wywalczenia zapisu o zakazie dyskryminacji płacowej kobiet, ich zarobki nie tylko w Polsce są średnio o 30 proc. niższe.

Podsumowując, obóz dla uczestników ukazał się udany, większość wyrażała chęć zorganizowania go w przyszłym roku. Musimy się jednak zastanowić, co zrobić, by więcej osób związanych z Inicjatywą Pracowniczą mogło i chciało na niego przyjechać, gdyż tego typu nieformalne spotkania mogą ułatwiać współpracę, analizę i toczenie walk w ciągu całego roku.