Wypadek, któremu uległ operator, nastąpił gdy schodził on po drabinie z wierzy żurawia. Jak stwierdził lekarz dokonujący oględzin, operator umierał kilkanaście godzin. Oznacza to, że kierownictwo budowy nie stosowało na niej wymaganego nadzoru, a w związku z tym nie wiedziało ono, czy operator znajduje się na jej terenie, czy też go opuścił. Brak nadzoru wiąże się również z nieprzestrzeganiem zapisów prawa pracy w kwestii ewidencjonowania czasu pracy (co umożliwia pracodawcom notoryczne zmuszanie do pracy w godzinach nadliczbowych, niewypłacanie dodatków za nadgodziny, zaniżanie składek ZUS). W związku z tym nikt z pracowników budowy nie miał świadomości, że na wieży, umiera człowiek.  Sam plac budowy był także niewystarczająco oświetlony, co wpłynęło na ograniczoną widoczność uniemożliwiającą dojrzenie po zmroku ciała operatora.

Wyżej opisane zaniedbania nie są niczym szczególnym, to powszechne praktyki na większości polskich budów. Stan ten wynika m.in. uchylenia w 2013 r. przez polskie władze przepisów BHP regulujących pracę operatorów żurawi. Brak regulacji umożliwia pracodawcom pogarszanie warunków naszej pracy, czego przejawem jest m.in. długość dnia roboczego operatorów żurawi, który obecnie nie jest krótszy niż 10 godz., a w niektórych przypadkach dochodzi do 12 a czasem nawet 16 godzin. Wraz z rozporządzeniem uchylono także przepis, który zobowiązywał pracodawcę do prowadzenia tzw. księgi dyżurów, na podstawie której przed 2013 r. można było określić czy dany operator zszedł z żurawia.

Brak przestrzegania podstawowych zasad BHP na polskich budowach powoduje, że praktycznie co roku w pracy ginie co najmniej jeden operator. Chociażby 15.09 br. w Łodzi zginął operator w wyniku przewrócenia się żurawia w centrum miasta. W naszym kraju normą jest niewłaściwa kontrola placów budowy przez Urząd Dozoru Technicznego, który dopuszcza żurawie z niedostatecznymi zabezpieczeniami przeciwko upadkom. UDT nie prowadzi również prewencji co do stanu maszyn, które posiadają już zezwolenia na eksploatację, pozostawiając operatorów samym sobie. Stan ten wynika również ze znikomych kontroli Państwowej Inspekcji Pracy, która obecnie posiada zbyt małe uprawnienia i dysponuje małymi środkami zapobiegawczymi – mandaty karne z powodu niskich kwot nie spełniają swojej roli.

Branża budowlana nie jest jednak wyjątkiem – rocznie w Polsce wypadkom przy pracy ulega ponad 87 tys. osób, z czego ponad 400 odnosi ciężkie obrażenia ciała, a ponad 200 ginie. W 2016 r. najwięcej wypadków śmiertelnych i ciężkich odnotowano w branżach: 

•budowlanej (51 śmiertelnych i 70 ciężkich)

•przetwórstwie przemysłowym (50 śmiertelnych i 228 ciężkich),

•transporcie i gospodarce magazynowej (37 śmiertelnych i 33 ciężkie),

•górnictwie i wydobyciu (27 śmiertelnych i 9 ciężkich),

•handlu i naprawie pojazdów (17 śmiertelnych i 35 ciężkich).

W opinii OZZ Inicjatywa Pracownicza, wypadki przy pracy i choroby zawodowe są ściśle związane z presją ze strony pracodawców na coraz dłuższy czas pracy, podwyższaniem norm produktywności, „oszczędzaniem” na bezpieczeństwie i higienie pracy oraz rozwojem elastycznych form zatrudnienia pozwalających na omijanie przepisów prawa pracy. Nasz związek przeciwstawia się tej presji walcząc o wprowadzenie nowego rozporządzenia regulującego warunki pracy operatorów, prowadząc akcje informacyjne takie jak „Bezpieczna paczka” w Amazonie (międzynarodowa kampania zachęcająca pracowników i pracownice do bezpiecznej pracy) oraz organizując coroczne obchody Międzynarodowego Dnia Pamięci Ofiar Wypadków przy Pracy i Chorób Zawodowych (28 kwietnia).