Solidaryzujemy się z Marcinem Szelągiem, kierownikiem Działu Edukacji MN, który został bezpodstawnie zdegradowany i przeniesiony do innego działu muzeum, a następnie dyscyplinarnie zwolniony przez dyrektora Wojciecha Suchockiego. Powodem zdegradowania, a następnie zwolnienia Marcina Szeląga była – jak można wywnioskować z przywołanego artykułu – podjęta przez niego krytyka programu instytucji oraz krytyka panujących w muzeum relacji pracowniczych o charakterze mobbingowym (m. in. poniżania i zastraszania pracowników), a także konflikt personalny z jedną z podległych Szelągowi pracownic Działu Edukacji, mającej silne wsparcie dyrektora.

Muzeum Narodowe w Poznaniu, od czasu gdy jego dyrektorem został Wojciech Suchocki, stało się instytucją martwą, pozbawioną zarówno wizji, jak i programu. Od lat marnowany jest potencjał największej i najlepiej wyposażonej przestrzeni wystawienniczej Poznania. Muzeum Narodowe pod dyrekcją Suchockiego coraz bardziej przypomina prowincjonalną instytucję, funkcjonującą nie w stolicy Wielkopolski, ale w mieście powiatowym. W środowisku powszechnie znana jest niechęć dyrektora do sztuki współczesnej. Warto zauważyć, że pod kierownictwem Wojciecha Suchockiego muzeum nie przygotowało wystawy problemowej o randze i znaczeniu porównywalnej chociażby do wystawy „Odwilż. Sztuka ok. 1956 r.” Piotra Piotrowskiego (1996). Jest to wielka strata dla poznańskiego środowiska artystycznego.

Niepokoi nas opisany w artykule niejasny sposób wynagradzania osób pilnujących sal muzealnych (różnica w wynagrodzeniu wynosi 250 zł, co przy pensji w wysokości ok. 1500 zł stanowi znaczącą kwotę). Dyrektor, choć nie zarządza prywatną korporacją tylko publiczną instytucją, zbył to słowami: „Pracownicy nie powinni znać pensji innych”. Niepokoi nas również opisany w artykule przypadek zastraszania delegatki opiekunów ekspozycji przez zastępczynię dyrektora ds finansowych, Dorotę Mielcarek.

Dyscyplinarne zwolnienie z pracy Marcina Szeląga zaraz po tym jak dyrektor dowiedział się, że złożył on przeciwko niemu pozew ws nieuzasadnionej degradacji, odczytujemy w kategoriach osobistej zemsty. Zdegradowany i dyscyplinarnie zwolniony został naukowiec, któremu MKiDN w tym samym czasie przyznało medal Gloria Artis.

Dyrektor udowodnił, że nie tylko nie radzi sobie z programem kierowanej przez siebie instytucji, ale również z panującymi w niej relacjami pracowniczymi. Nie pozwólmy na to, żeby w publicznych instytucjach kultury rozwiązywano spory metodami degradacji i „dyscyplinarek”, poniżania i zastraszania pracowników!

Jako OFSW oraz Komisja Środowiskowa Pracowników Sztuki OZZ IP wspieramy Marcina Szeląga, który powinien – uważamy – zostać natychmiast przywrócony do pracy, na zajmowane wcześniej stanowisko kierownika Działu Edukacji. Pensje wszystkich opiekunów ekspozycji, których pozycja negocjacyjna z pracodawcą w MNP jest najsłabsza, powinny zostać wyrównane przynajmniej do kwoty 1750 zł. Dyrekcja powinna natychmiast zaniechać wszelkich praktyk o charakterze mobbingowym. To wszystko i tak nie rozwiąże jednak problemu wieloletniej inercji programowej muzeum. Dlatego uważamy, że w poznańskim Muzeum Narodowym należy przeprowadzić kontrolę. Jeżeli w jej wyniku potwierdzone zostaną powyższe zarzuty jak najszybciej powinien zostać rozpisany konkurs na stanowisko dyrektora tej instytucji.

Sekretariat Obywatelskiego Forum Sztuki Współczesnej
Prezydium Komisji Środowiskowej Pracowników Sztuki OZZ Inicjatywa Pracownicza

1 Karolina Koziołek, „Poniżanie i zastraszanie w Muzeum Narodowym w Poznaniu”, „Głos Wielkopolski”, 2 listopada 2015, http://www.gloswielkopolski.pl/artykul/9049188,ponizanie-i-zastraszanie-w-muzeum-narodowym,id,t.html