Jako pracownicy i pracownice niemedyczni domagamy się, aby zaprzestano pomijać naszą grupę zawodową przy systemowych podwyżkach wynagrodzeń i traktować nas jako pracowników „drugiej kategorii”.

Jesteśmy z każdym dniem coraz bardziej zawiedzeni oraz niezadowoleni z naszych wynagrodzeń. Nasza praca jest niedoceniana, czujemy się pomijani na tle innych grup zawodowych takich jak pielęgniarki czy lekarze. Jesteśmy skłonni i skłonne przyjąć nawet stwierdzenie, że władze postrzegają nas jako mniej  potrzebnych i nieważnych pracowników. Nasze pensje odzwierciedlają to najbardziej dobitnie.

Rząd przyjął projekt nowelizacji ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego pracowników wykonujących zawody medyczne zatrudnionych w podmiotach leczniczych. Proponowane warunki – dla pracowników niemedycznych – jakie miała zapewnić nowelizacja ustawy, nie są niestety dla nas zadowalające.

Kolejną „chorobą” jaką przechodzą szpitale w Poznaniu i w Polsce to dysproporcje płacowe. Różnice płac pomiędzy salową, pracownicą administracji, pielęgniarką a lekarzem są ogromne i – według nas – ciągle się powiększają. Kiedy jedni zarabiają dziesiątki tysięcy złotych miesięcznie, innym trzeba wypłacać dodatki wyrównawcze, bo nie osiągają minimalnego wynagrodzenia.

Jesteśmy częścią większej grupy pracowników budżetowych, opłacanych przez państwo i jego instytucje, lub przez samorządy. W wielu z tego typu zakładów pracują głównie kobiety, nie tylko w służbie zdrowia, ale także w oświacie, kulturze czy jako pracownice samorządowe. Uważamy, że te sfeminizowane segmenty rynku pracy, z którego zasobów korzysta państwo i samorządy, są dyskryminowane pod względem płacowym. Zarabiamy mniej nawet wówczas, kiedy wymaga się od nas takich samych czy nawet wyższych kwalifikacji i wykształcenia.

Nie godzimy się na dalsze traktowanie nas w ten sposób i żądamy systemowych rozwiązań.

OZZ Inicjatywa Pracownicza