CAPREA i KAIO mają nie tylko wypłacić należne wynagrodzenia wraz z nadgodzinami, dodatkami za pracę w godzinach nocnych, ekwiwalentem za niewykorzystany urlop, ale także wydać świadectwa pracy. Sąd ustalił bowiem istnienie stosunku pracy przez cały okres zatrudnienia u wyżej wymienionych pracodawców. Wyrok nie jest prawomocny. Nie wiadomo też czy możliwe będzie jego wyegzekwowanie. Wiele z tych firm z branży istnieje de facto tylko na papierze.

Następne rozprawy dotyczące roszczeń portierów i portierek odbędą się jeszcze w sierpniu tego roku. Przeciwko pracodawcom – agencjom pracy tymczasowej wynajmowanym przez firmę ochroniarską VISION GROUP – zostało skierowanych łącznie ponad 30 pozwów opiewających na niebagatelną kwotę 265.000 zł zaległych poborów. Poszkodowane zostały dziesiątki osób – 20 z nich zgłosiło się do Inicjatywy Pracowniczej. Niektóre, nie doczekawszy zaległych pensji, zmarły.

Dodatkowo pozwy zostały skierowane w pięciu innych sprawach dotyczących usług ochroniarskich. W jednej z nich zarzucono pracodawcy dyskryminację z tytułu przynależności do związku zawodowego. Wszystkie sprawy prowadzi mec. Marcin Czachor.

Przypomnijmy, że ta odsłona kampanii na rzecz poszkodowanych portierek i portierów trwa od połowy 2018 r. Ujawniono, że osoby strzegące budynków miejskich (Zarząd Komunalnych Zasobów Lokalowych) są zatrudniane na śmieciowych warunkach i nie otrzymały wynagrodzenia za dwa miesiące. Skala nadużyć była jednak zdecydowanie większa. Zgłosili się do Inicjatywy Pracowniczej także pracownicy poszkodowani przez agencję pracy APT, również pracującą na rzecz VISION GROUP. Trwa też dochodzenie prokuratorskie.

Inicjatywa Pracownicza jest obecnie zaangażowana w podobną sprawę w Warszawie, a także w kilku innych miastach Polski. Skala wykorzystywania pracy portierów i portierek jest porażająca. W większości osoby oszukiwane to pracujący seniorzy i seniorki. Winę za to ponosi system outsourcingu, czyli zlecania usług ochroniarskich na zewnątrz nie tylko przez podmioty prywatne, ale także instytucje publiczne: urzędy miasta, uniwersytety, sądy itd. Ponieważ w przypadku usług ochrony największe koszty to wynagrodzenia pracowników, oszczędności de facto uzyskiwane są ze szkodą dla zatrudnionych. Ubiegające się o zlecenia firmy konkurują przede wszystkim ceną, a istniejące klauzule społeczne dotyczące warunków pracy po prostu nie działają. Odpowiedzialne za ten stan rzeczy są nie tylko firmy bezpośrednio wykonujące dane usługi, ale także publiczni zleceniodawcy. Proceder oszukiwania na wynagrodzeniach i ekstremalnego zaniżania kosztów pracy jest bowiem dobrze znany i opisany. Mimo to instytucje publiczne nadal zlecają ochronę mienia „na zewnątrz”, udając, że problem ich nie dotyczy.