Plan październikowego spotkania został ustalony 11 czerwca na spotkaniu roboczym, które odbyło się w Paryżu w siedzibie związku zawodowego Solidaires. Poniżej prezentujemy relację z dyskusji, które miały miejsce podczas tego spotkania:

11 czerwca w Paryżu odbyło się spotkanie robocze sieci Transnational Social Strike (Ponadnarodowy Strajk Społeczny) – nieformalnej platformy zrzeszającej związki zawodowe i organizacje społeczno-polityczne. Spotkanie było poświęcone analizie bieżącej sytuacji w Europie i przygotowaniom do jesiennego spotkania Sieci.

Oprócz OZZ Inicjatywa Pracownicza, w paryskim spotkaniu udział wzięli przedstawiciele i przedstawicielki: Coordination des intermittents et précaires (CIP – Koordynacja Prekariuszy/ek i Czasowych Pracowników Sektora Kultury, Francja), NuitDebout (Nocne czuwanie/powstanie, Francja), Solidaires (France), CLAP (Włochy), Precarious Dis-connections (Sieci/połączenie prekarne, Włochy), Plan C (Wielka Brytania), Alt åt Alla (Wszystko dla Wszystkich, Szwecja), Interventionistische Linke („Interwencjonistyczna Lewica” Niemcy) oraz aktywiści i aktywistki ze Szkocji, Holandii i Brazylii.

Punktem wyjścia do dyskusji była sytuacja we Francji i trwające protesty przeciwko loi travail (reformie kodeksu pracy zakładającej uelastycznienie czasu pracy i osłabienie znaczenia ponadzakładowych układów zbiorowych). Uczestnicy i uczestniczki spotkania zastanawiali się w jaki sposób francuskie doświadczenia współpracy pomiędzy związkami zawodowymi a ruchami społecznymi można wykorzystać w skali międzynarodowej. Ważnym punktem tej części dyskusji była także analiza tego w jaki sposób społeczna i związkowa mobilizacja przeciwko reformom przełamuje istniejące podziały pomiędzy pracownikami i pracownicami. Kwestia podziałów w ramach klasy pracującej jest tym istotniejsza, że ich podtrzymywanie i podsycanie jest obecnie główną strategią francuskiego rządu, który stara się uspokajać społeczne niezadowolenie spełniając postulaty związkowe tylko w odniesieniu do niektórych branż; dodatkowymi narzędziami wzmacniania podziałów są też reformy systemu zabezpieczenia społecznego (szczególnie systemu zasiłków dla bezrobotnych) oraz polityka migracyjna. Wnioskiem tej części spotkania było ponowne podkreślenie tego, że w ramach działalności w sferze stosunków pracy konieczne jest przełamywanie barier i różnic – zarówno granic pomiędzy państwami, jak i podziałów pomiędzy poszczególnymi kategoriami pracowników (istniejącymi ze względu na wykonywany zawód, branżę, płeć czy narodowość).

Druga część spotkania była poświęcona kwestii podobieństw pomiędzy reformami rynku pracy przeprowadzanymi w różnych państwach UE oraz wzajemnym zależnościom gospodarczym pomiędzy krajami europejskimi. Z tej perspektywy kluczowe wydaje się wyjście poza walki toczone w ramach poszczególnych państw narodowych – kapitał na wiele różnych sposobów przekracza granice tym samym zyskując możliwość „zbilansowania” strat jakie jego zyskom przynoszą walki pracownicze w krajach zachodnich (takich jak Francja) np. poprzez obniżkę płac czy intensyfikację tempa pracy w krajach peryferyjnych (takich jak Polska).

Mobilność przestrzenna i zawodowa związane z prekaryzacja rynku pracy stawiają przed ruchami pracowniczymi wiele wyzwań. Istotna ich część dotyczy aktywności strajkowej, która staje się coraz trudniejsza – przede wszystkim przez coraz bardziej postępującą fragmentację miejsc pracy, w których jednocześnie funkcjonuje wiele różnych warunków pracy. Z drugiej strony, trend do uelastyczniania rynku pracy można postrzegać także jako czynnik przezwyciężający bariery sektorowe i branżowe – w edukacji, budownictwie, logistyce i kulturze praca staje się coraz bardziej abstrakcyjna, przez co „zanikają” szczególne właściwości poszczególnych typów prac – ich miejsce zajmuje ogólna „dostępność” siły roboczej. Wszystko to stawia przed siecią TSS wiele pytań: jak stworzyć narrację, w której różne segmenty klasy pracującej (imigranci i imigrantki, prekariusze i prekariuszki oraz przemysłowa klasa robotnicza) mogą się odnaleźć i z którą mogą się utożsamiać? W jaki sposób połączyć bardzo różne lokalne doświadczenia walk społecznych we wspólne punkty odniesienia i jakie mogą to być punkty?

Jedną z propozycji odpowiedzi na pytania, dyskutowaną w Paryżu była kwestia wspólnych postulatów, takich jak “europejska płaca minimalna”, “europejski dochód podstawowy” czy “prawo pobytu w Europie nie obwarowane żadnymi restrykcjami”. Ich znaczenie polegać by miało przede wszystkim na pełnieniu funkcji narzędzia komunikacji pomiędzy poszczególnymi branżami czy regionami oraz wykorzystywaniu ich jako narzędzia do wspólnych mobilizacji.
Głównym celem paryskiego spotkania było przygotowanie gruntu pod dyskusję, która ma odbyć się w tym samym miejscu w dniach 21-23 października 2016 r.