„Na początku XXI wieku ciągle istnieją miliony ludzi zaangażowanych w ruch na rzecz godnych plac i lepszego życia. Coraz więcej ludzi zdaje sobie sprawę z faktu, że kapitalistyczna obietnica dobrobytu i prosperity nie jest niczym więcej niż krzykliwą fasadą, za którą drastycznie obniżają się warunki naszego życia" (cytując tekst „Walka o lepszy świat musi być globalna" z konferencji I02 w Essen w roku 2002).

Globalizacja nie jest niczym nowym w gospodarce kapitalistycznej, ale mobilność, agresywność i możliwości tego systemu nigdy nie były tak silne, jak dzisiaj. Zamykanie rentownych fabryk i przenoszenie produkcji do regionów z niższymi placami i gorszymi warunkami pracy motywowane wyłącznie chęcią zwiększenia zysków akcjonariuszy jest niestety normą w dzisiejszym świecie.

Co można zrobić? „Drugą strona" medalu współczesnego świata jest niski poziom organizacji ruchu pracowniczego na poziomie koordynacji pomiędzy państwami - zupełnie jak w okresie tworzenia Pierwszej Międzynarodówki. Organizacje i ruchy pracownicze okazują się niezdolne ani do konkretnej odpowiedzi, ani do szybkiej i globalnej reakcji na uderzenia ze strony kapitalizmu. Biurokratyczne związki zawodowe, ramię w ramię z politykami nie chcą w ogóle opierać się tym atakom. Jest to w sprzeczne z klasowym, nastawionym na walkę syndykalizmem (ruchem związkowym), który nie zniknął zupełnie, ale pozostaje słaby i działa w sposób niezorganizowany. Po „konferencjach przemysłowych" w San Francisco w roku 1999 (I09) oraz Essen w roku 2002 (I02), francuska Krajowa Konfederacja Pracy (Confedeartion National du Travaille; CNT-F) podjęła inicjatywę zorganizowania kolejnego spotkania organizacji, grup, sieci i pojedynczych aktywistów którzy w nich uczestniczyli, jak również wszystkich innych zainteresowanych.

Ratowanie międzynarodowej solidarności Kolejna konferencja związkowa odbędzie się w Paryżu w dniach 28, 29, 30 kwietnia oraz l maja. W jakim celu anarchosyndykaliści, rewolucyjni syndykaliści i wszyscy popierający idee pracowniczej kontroli nad gospodarka mają się spotkać? W tego typu konferencji wszelkie wydarzenia są jedynie wstępem do debaty z konkretnymi przykładami działań i walk podejmowanych przez każdego z nas. Najważniejszym celem jest odpowiedz na pytanie: co konkretnie jesteśmy w stanie zrobić razem? Naszym ostatecznym celem i zamierzeniem powinno być rozpoczęcie procesu odbudowy współpracy i powiązań pomiędzy pracownikami z różnych krajów, tak aby ponownie stworzyć międzynarodową solidarność ludzi pracy, Opartą na wymianie informacji, wspólnej walce i akcjach.

Program ramowy konferencji

Piątek 27 kwietnia 2007: przyjmowanie delegatów

Sobota 28 kwietnia 2007: Rano: Spotkania związkowe (tematy: wzrost kosztów utrzymania, dynamika plac, delokalizacja, zwolnienia, prywatyzacja, prawa pracownicze, represje przeciwko ruchowi związkowemu, syndykalizm instytucjonalny a syndykalizm rewolucyjny, Unia Europejska) Popołudnie: Spotkania branżowe (budownictwo, edukacja, poczta, opieka medyczna, sprzątanie, kultura, media, transport, metalurgia, rolnictwo przemysłowe) Wieczór: Koncert

Niedziela, 29 kwietnia 2007: Rano: Spotkania tematyczne (walki o prawa kobiet, antyfaszyzm, ekologia, mieszkalnictwo, migracje, antyimperializm) Popołudnie: Spotkanie podsumowujące dotychczasowe obrady Wieczór: Spotkanie międzynarodowe Poniedzialek 30 kwietnia 2007: Popołudnie: Pokazy filmowe / zwiedzanie Paryża Wtorek 1 maja 2007: Popołudnie; Międzynarodowa demonstracja Wieczór: Koncert