Związki współtworzące sieć opowiadają się za rozwijaniem bezkompromisowej walki klasowej oraz za internacjonalizmem pracowniczym stawianym w kontrze do podporządkowania pracowników narodowym interesom warstw uprzywilejowanych. Jak piszą w zaproszeniu na zjazd, tylko międzynarodowa solidarność pracownicza może przeciwstawić się nacjonalizmowi, rasizmowi i ksenofobii, które służą budowaniu podziałów i osłabianiu siły pracowników względem kapitału. Globalny charakter gospodarki kapitalistycznej i rosnące znaczenie ponadnarodowych spółek i korporacji zwiększają potrzebę budowania jedności między ruchami pracowniczymi i przeciwstawienia się nasilaniu konkurencyjności pomiędzy robotnikami. Dlatego sieć ma na celu łączenie na poziomie międzynarodowym protestów przebiegających w różnych sektorach (np. logistyka, edukacja, opieka zdrowotna) oraz podejmowanie wspólnych działań o zakresie europejskim.

Pierwszego dnia zjazdu pokrótce omówiono najważniejsze konflikty w jakie zaangażowane są związki będące częścią sieci. Najczęściej powtarzane w wypowiedziach problemy to: prywatyzacja instytucji publicznych (głównie szkół i szpitali); pogarszające się warunki płac i pracy (np. zmuszanie do samozatrudnienia, zatrudnianie przez agencje pracy, niska płaca minimalna); nasilające się ataki na prawa migrantów, szczególnie tych którzy podejmują próby organizowania się oraz represje wobec działaczy związkowych. Następnie wysunięto propozycję wspólnych działań:

1. 15 października w Brukseli centrale związkowe oraz organizacje polityczne organizują demonstrację przeciwko zaostrzaniu programów oszczędnościowych oraz podpisaniu umowy o wolnym handlu TTIP. Nie wszystkie związki z sieci przyjęły z entuzjazmem pomysł udziału w manifestacji współorganizowanej przez reformistyczne związki zawodowe i grupy polityczne. Większość zgadza się jednak co do tego, że w obecnej sytuacji to o co walczymy oraz rozwijanie wspólnej walki jest ważniejsze niż poziom radykalizmu poszczególnych uczestników danego wydarzenia.

2. Udział w obozie przeciwko COP 21 (Konferencja ONZ w sprawie klimatu, która odbędzie się między 30 listopada a 11 grudnia 2015 w Paryżu). Podkreślano konieczność zaangażowania się w akcje związane z ochroną środowiska i przeciwdziałaniem negatywnym zmianom klimatycznym.

3. Rozpoczęcie kampanii „Kapitaliści nas drogo kosztują” – akcji informacyjnej nt. społecznych, ekonomicznych i ekologicznych kosztów funkcjonowania systemu kapitalistycznego. Kampania ma być „związkową odpowiedzią” na neoliberalną krytykę „wysokich kosztów pracy” i „nadmiernych obciążeń socjalnych”.

4. Wspólny tekst Przeciwko twierdzy Europa. Solidarnie przeciwko wyzyskowi, odnoszący się do kwestii migracji. Przed I wojną światową prawie 50 mln osób wyemigrowało z Europy do Nowego Świata i kolonii. Uciekali przed nędzą jaka dotknęła proletaryzowanych chłopów, tak jak dziś czynią to robotnicy z Afryki, Azji czy Ameryki Łacińskiej. Tekst potępia politykę europejskich rządów, która w przeciągu ostatnich lat doprowadziła do śmierci lub zaginięcia na Morzu Czerwonym prawie 30 tys. osób. Jednocześnie w Unii Europejskiej zaostrzane są przepisy dotyczące pobytu cudzoziemców oraz pozwolenia na pracę, co pogarsza warunki życia migrantów. Przykładem jest rosnąca liczba cudzoziemców zmuszonych do pracy na czarno. Sieć uważa za konieczne wspieranie wszystkich działań podejmowanych przez migrantów i związki zawodowe np. w sektorze logistyki, turystyki, rolnictwie i w usługach w całej Europie. Naszym wspólnym żądaniem powinna być swoboda przemieszczania się i wyboru miejsca zamieszkania dla wszystkich na świecie. Wywalczyć je możemy jedynie poprzez zjednoczenie wszystkich pracowników – pracujących na umowę o pracę i bez niej, a także migrantów – w walce o nasze wspólne interesy.

Druga część spotkania dotyczyła protestów w sektorze logistycznym we Włoszech.

W jej trakcie do dyskusji dołączyło ok. 150 pracowników włoskich magazynów oraz przedstawiciele fabryki FIAT. Podkreślali oni konieczność łączenia się z innymi pracownikami, która nie może jednak zastąpić budowania własnej siły na zakładach pracy. Pracownicy opisywali także warunki pracy w magazynach, ogólną sytuację polityczną we Włoszech oraz najbardziej aktualnie konflikty. Jednym z nich są represje wobec pracowników magazynów Carrefour, którzy dołączyli do Si Cobas z zamiarem organizowania się. Podjęto decyzję o zorganizowaniu akcji solidarnościowych w innych krajach.

W sektorze logistycznym we Włoszech większość pracowników to migranci zatrudnieni przez pseudo-kooperatywy związane ze środowiskami mafijnymi. W 2012 r. osoby zatrudnione w magazynach Ikea przeprowadziły kilkudniowy strajk żądając podwyżek płac, przestrzegania przepisów BHP i uznania osób zatrudnianych przez kooperatywy za pracowników. W wyniku protestu 107 osób zostało zwolnionych. Po miesiącach pikiet oraz blokad magazynów (organizowanych głównie przez związki S.I. Cobas oraz ADL Cobas zrzeszające pracowników logistyki), zostali oni przywróceni do pracy. Wkrótce protesty rozprzestrzeniły się na inne firmy transportowe i logistyczne. Główną metodą oporu pracowników tego sektora stały się zewnętrzne blokady magazynów. Biorą w nich udział studenci, mieszkańcy centrów społecznych (skłotów), działacze związków zawodowych i organizacji politycznych z całych Włoch oraz sami pracownicy. Wiele z nich zakończyło się podwyżkami płac i polepszeniem warunków pracy. W 2013 r. we Włoszech zorganizowano 24-godzinny strajk generalny sektora logistycznego, a w 2014 r. „strajk społeczny”, który miał połączyć protestujących pracowników różnych sektorów, jego główną siłę stanowiły jednak osoby zatrudnione w magazynach. Protesty w sektorze transportowo-logistycznym kontynuowane są do dziś i stanowią jedną z najważniejszych walk, która miała miejsce w ostatnim czasie w Europie.

Następne spotkanie Europejskiej sieci oddolnych i alternatywnych związków zawodowych odbędzie się w 2016 roku w Barcelonie.