W ostatnim Biuletynie Inicjatywy Pracowniczej opublikowaliśmy artykuł o grupie lesbijek i gejów, którzy wspierali strajkujących górników w Walii w 1985 r. (link) Podobny akt solidarności ma miejsce obecnie w Norwegii.

W ostatnich dniach w Oslo miała miejsce fala blokad portów, będąca reakcją pracowników portów (dokerów) na działania tureckiej firmy Yilport, która po przejęciu norweskich portów odmówiła zawarcia z pracownikami układu zbiorowego i zwolniła część załogi. W ostatni poniedziałek (1.06) policja aresztowała podczas blokady 20 dokerów. W odpowiedzi szwedzki związek pracowników portów zapowiedział bojkot rozładunku tej firmy od 6 czerwca.

Tekst nadesłany z Norwegii przez członkinię naszego związku, Magdalenę Chustecką.

Można śmiało powiedzieć – jestem szczęściarą. Przybiłam do skandynawskiego raju, „ziemi obiecanej” polskich imigrantów - Królestwa Norwegii. Jak blisko 80 tysięcy moich rodaków i rodaczek przyjechałam tutaj w nadziei na lepsze warunki życia. Ponieważ jestem osobą nie władającą językiem norweskim, większość prac jest poza zasięgiem moich możliwości. A jednak nie ma co narzekać – mam pracę. Robię w rozrywce, entertainment, dzielę tę samą branżę z Madonną, Justinem Bieberem i muzykami Black Sabath. Brzmi nieźle, co nie? Zawsze używam tego sformułowania, kiedy chcę zrobić wrażenie na innych, jak to super mi się w pracy za granicą układa.

Pracuję jako stagehand – jestem jedną z kilkudziesięciu, a w trakcie ogromnych imprez nawet jedną z kilkuset pracowników rozstawiających scenę i cały sprzęt: nagłośnienie, światła, scenografię, urządzenia do efektów specjalnych, kilometry kabli. Przejdę zatem do tego, jak wygląda codzienna praca w tym ekscytującym biznesie rozrywki.