Ubiegły rok upłynął pod znakiem narastającego kryzysu społeczno-gospodarczego i systematycznych ataków rządu na prawa pracownicze. Bezrobocie utrzymywało się na wysokim poziomie, zbliżonym do rozmiarów z drugiej połowy lat 90.; pracodawcy kontynuowali politykę masowych zwolnień i większego obciążania pracą osób, którym udało się uniknąć bezrobocia; płace – trzeci rok z rzędu – rosły w tempie niższym niż inflacja, czyli realnie ich wartość spadała. Jednocześnie, rząd i władze samorządowe wprowadziły szereg reform przerzucających koszty kryzysu na pracowników i pracownice – uelastyczniono czas pracy, wprowadzając roczne okresy rozliczeniowe, dzięki czemu pracodawcy mogą unikać płacenia dodatków za nadgodziny; utrzymano wyższą stawkę podatku VAT przy jednoczesnym zachowaniu niskich stawek podatków dochodowych i opodatkowania kapitału; w wielu miastach kontynuowano politykę cięcia wydatków na usługi publiczne (zwłaszcza edukację, mieszkalnictwo i kulturę).

2012 r. upłynął głównie na zmaganiu się z represjami za działalność pracowniczą, zwolnieniami, niskimi płacami oraz negatywnymi efektami prywatyzacji zakładów pracy, w szczególności tych z sektora usług publicznych. Z drugiej strony, mimo tych trudności działacze i działaczki Inicjatywy Pracowniczej byli w stanie mobilizować się i prowadzić bezkompromisowe działania w miejscach pracy, jak też na ulicach.

W 2011 r. mija 10 lat funkcjonowania Inicjatywy Pracowniczej. Wydaje się, że nie był to jednak dla związku rok przełomowy. W związku z kryzysem część podejmowanych działań miała charakter defensywny, choć też powstały nowe komisje i wybuchały konflikty w nowych miejscach pracy. IP wkroczyła również na nowe pola walki wykraczające poza sytuację w konkretnych zakładach pracy, przeszła kilka zmian organizacyjnych i kontynuowała wymianę międzynarodową – postarajmy się podsumować mijający rok.