To najczęściej my – kobiety – najdotkliwiej i jako pierwsze odczuwamy skutki kryzysu: jesteśmy pierwsze do zwolnień, zarabiamy mniej, płace w sfeminizowanych sektorach są zamrażane, trudniej nam znaleźć godziwą pracę, dłużej przebywamy na trwałym bezrobociu, a cięcia budżetowe i prywatyzacja w pierwszej kolejności dotyczą publicznych instytucji opiekuńczych i innych usług publicznych, gdzie pracujemy i na których polegamy. Tylko solidarne, razem, jesteśmy w stanie stawić opór niesprawiedliwości, jaka dotyka nas w miejscu pracy i w domu, w polityce i w gospodarce. Wspólna dyskusja, nauka i wymiana doświadczeń mogą nas tylko wzmocnić i dodać nam sił w codziennej działalności!