21–23 października delegacja Inicjatywy Pracowniczej wzięła udział wraz z innymi 150 osobami w spotkaniu „Platformy na rzecz Ponadnarodowego Strajku Społecznego”, które miało miejsce w Paryżu. Było to drugie tak liczne wydarzenie organizowane przez platformę. Pierwsze odbyło się w zeszłym roku w Poznaniu i było współorganizowane przez OZZ Inicjatywa Pracownicza. 

Dzień wcześniej zrzeszeni w IP pracownicy poznańskiego oddziału firmy Amazon mieli okazje poznać działaczy z Amazon Saran, mieszczącego się pod Paryżem. Na spotkaniu byli także obecni związkowcy z Niemieckich oddziałów firmy. Nasze kontakty z kolegami z Niemiec rozwijają się już od dłuższego czasu, jednak po raz pierwszy mieliśmy okazje porozmawiać z Francuzami zrzeszonymi w związku zawodowym „Solidàries”. To na jego zaproszenie oraz przy jego wsparciu udało nam się zorganizować wyjazd dla kilkunastoosobowej delegacji. 

W trakcie wspólnych dyskusji wymieniliśmy się informacjami o zarobkach,  warunkach pracy i pomysłach na organizowanie się. Francuzi oczywiście poza wyższymi płacami otrzymują od Amazona (tak jak i Niemcy) także akcje pracownicze. Koledzy byli zaskoczeni niskimi płacami w Polsce. Uznali, że tym bardziej należy skoordynować wspólne działania, gdyż niskie zarobki w Polsce również nie są na rękę francuskim pracownikom. Wymieniliśmy się kontaktami oraz dokumentami na temat polityki Amazona.

Poniżej publikujemy relacje i stanowisko przyjęte przez uczestników wydarzenia oraz krótką filmową prezentację spotkań.  

Stanowisko końcowe z paryskiego spotkania Ponadnarodowego Strajku Społecznego

150 osób wzięło udział w szeregu wydarzeń podczas trzydniowego paryskiego spotkania Platformy na rzecz Ponadnarodowego Strajku Społecznego odbywającego się w dniach 21-23 października. Do Paryża przybyli pracownicy i działacze z Włoch, UK, Portugalii, Słowenii, Bułgarii, Polski, Szwecji, Niemiec i Belgii. Uczestnicy francuskiego ruchu przeciwko zaostrzaniu prawa pracy (loi travail), pracownicy Amazona z Polski, Niemiec i Francji, strajkujący w Deliveroo z UK, włoscy migranci walczący z wyzyskiem i prawem imigracyjnym, niemieccy i szwedzcy pielęgniarze, działacze ze szlaku bałkańskiego, strajkujący lekarze rezydenci, słoweńscy studenci. Cały świat walczących pracowników spotkał się w Paryżu, aby wspólnie dyskutować na temat przełamywania ograniczeń swoich lokalnych inicjatyw i tego jak łączyć je we wspólny projekt.

Po ustaleniu na zeszłorocznym spotkaniu w Poznaniu, że punktem wyjścia dla opozycji wobec obecnej sytuacji w Europie powinna być walka z wyzyskiem i politycznymi warunkami wyzysku, spotkanie w Paryżu było kolejnym krokiem w stronę wzmocnienia naszej wspólnej ponadnarodowej infrastruktury. Siła ponadnarodowej koordynacji zależy od walk pracowniczych w różnych częściach Europy toczonych przez ludzi, którzy na poziomie indywidualnym i grupowym nie godzą się na własne podporządkowanie kapitalistom. Ponadnarodowa struktura nie jest odcięta od lokalnych realiów, ani nie jest jedynie sumą lokalnych walk. Nie jest też formalnym porozumieniem pomiędzy związkami i kolektywami. Jest to raczej przestrzeń organizacji, dzięki której lokalne walki mogą skierować się w stronę wspólnych wrogów w granicach Europy, co z kolei może wzmocnić każdy punkt oporu i stworzyć nowe występujące pomiędzy nimi powiązania.

Mamy świadomość, że w Europie występują strajki, lecz my zamierzamy stworzyć nowe możliwości strajku o charakterze społecznym i ponadnarodowym. Dla nas strajk jest rzeczywistym ruchem, który może zakłócić obecną równowagę sił występującą w miejscach pracy i poza nimi. Chcemy wzmocnić polityczną infrastrukturę, tak aby każdy strajk wzmacniał siłę świata pracy, a robotnicy mogli poczuć się częścią jednej walki ponad barierami branżowymi, prawnymi i granicami państwowymi. W tym celu musimy zacieśnić swoje relacje za pomocą intensywnej wymiany informacji, cyrkulacji konfliktów i określenia wspólnych celów.

Określiliśmy cztery główne zagadnienia podejmowane na warsztatach, z których sprawozdania ukażą się wkrótce: kontrola czasu za pomocą logistyki (wzmacniana w magazynach i szpitalach, platformach internetowych i fabrykach), prekaryzacja pracy (narzucana w każdym kraju za pomocą polityki europejskiej), regulacja pomocy społecznej, która wzmacnia podporządkowanie obywateli i migrantów, polityka migracyjna ujawniająca, że integracja europejska sprzyja obniżaniu kosztów pracy i zwiększaniu wyzysku, które są wzmagane szantażem zezwolenia na pobyt i zarządzaniem mobilnością. Unikanie przez szwedzkie pielęgniarki cyfrowych urządzeń, które służą do pomiaru czasu ich pracy, jest zbieżne z unikaniem tej samej metody kontroli przez pracowników Amazona. Walka przeciwko zaostrzaniu prawa pracy we Francji ma te same korzenie co wiele innych protestów przeciwko zmianom w prawie pracy wdrażanych na podstawie dyrektyw Unii Europejskiej. Strajki pielęgniarek, nauczycieli, lekarzy są częścią walki przeciwko cięciom zabezpieczeń socjalnych toczonej przez tych, którzy z nich korzystają. Przekraczanie granicy przez migrantów szlakiem bałkańskim to walka przeciwko instytucjonalnemu rasizmowi, który sytuuje migrantów spoza Unii Europejskiej jak i migrantów wewnętrznych na przegranej pozycji.  

Nasza ponadnarodowa infrastruktura uwidacznia i identyfikuje te powiązania. Nie służy jedynie szukaniu międzynarodowych kontaktów, lecz również przekraczaniu ograniczeń lokalnych inicjatyw poprzez rozwijanie wspólnej płaszczyzny. Na poziomie lokalnym doświadczamy tego, że walki które toczą się w tym samym regionie, tracą na znaczeniu z powodu odizolowania, gdyż skupiają się na indywidualnych żądaniach lub przyjmują nieaktualną strategię. Strajk przekracza jednak te instytucjonalne ramy. Poza szczególnie sformalizowanymi legalnymi strajkami, doświadczenia podobne do strajku w Deliveroo rozwinęły się dzięki oddolnemu ruchowi. Istniał on pierwotnie w dużym stopniu poza ramami związków zawodowych i włączał pracowników, którzy oficjalnie nie mają prawa do strajku. Strajk kobiet w Polsce ujawnił to, czym może być strajk społeczny, ponieważ stworzył przestrzeń masowej odmowy politycznych warunków opresji i wyzysku. Każdy strajk może być punktem skupiającym w sobie szersze problemy i może być częścią ponadnarodowego ruchu.

W celu wzmacniania naszej infrastruktury musimy zbudować naszą przestrzeń, co wymaga czasu. Chcemy przekształcić obszar Europy, z jej wewnętrznymi różnicami, w naszą przestrzeń walki mając świadomość, że jest to długotrwały proces. Wymaga on stworzenia nowego języka, nowej wyobraźni i zdolności do interwencji tak, żeby przekształcić występujące pomiędzy nami różnice w nasze mocne strony. Tym zadaniom będą poświęcone kolejne miesiące. Będziemy w Londynie, aby uczestniczyć w przygotowaniach do "dnia bez nas", strajku organizowanego 20 litego 2017 r. przez migrantów w UK, włączając naszą ponadnarodową perspektywę i doświadczenia z poprzednich strajków migrantów zarobkowych, kwestionując twierdzenia, że wyjściem z kryzysu jest uwolnienie się od migrantów. Będziemy w Lublanie, aby spotkać się z migrantami i aktywistami, którzy w poprzednich latach wraz z robotnikami i ruchami studenckimi przekształcili Bałkany w pole politycznej bitwy, potwierdzając znaczenie Wschodu w obecnych europejskich realiach. Będziemy w Polsce, gdzie planowane jest międzynarodowe spotkanie pracowników Amazona, aby wspólnie dyskutować w jaki sposób organizować ponad granicami strajki i symboliczne inicjatywy umożliwiające "karawany" pomiędzy różnymi magazynami. Rozszerzymy nasz wspólny projekt po to, aby wzmacniać ruch strajkowy w każdym wypadku, kiedy dojdzie do krytyki obecnej neoliberalnej Europy i walki z wyzyskiem. Będziemy zaangażowani w organizowanie mobilizacji mogących wyrazić i wzmocnić budowaną przez nas ponad granicami wspólną siłę.

Zostańcie z Ponadnarodowym Strajkiem Społecznym, który się zbliża!

PARIS MEETING READER: http://www.transnational-strike.info/2016/10/31/paris-meeting-reader/

Więcej na: http://www.transnational-strike.info