W związku z niedawnymi wydarzeniami w Ankarze (przypomnijmy, 10 października w wyniku zamachu bombowego na pokojową demonstrację antyrządową zginęło ponad 100 osób, a ponad 200 zostało rannych) oraz zaostrzającymo się konfliktem zarówno w Kurdystanie Północnym, jak i w całej Turcji w okresie przedwyborczym, Warszawska Komisja Środowiskowa OZZIP wspólnie ze społecznością kurdyjską zrzeszoną w  Demokratycznym Stowarzyszeniu Kurdyjsko - Polskim zorganizowała otwarte spotkanie z kurdyjskimi działaczkami i działaczami politycznymi oraz protest przeciwko dyktatorskim działaniom prezydenta Recep Tayyip Erdoğana, którego działania pchają kraj ku wojnie domowej. 

Ponad 200 tys. protestujących na ulicach Warszawy 14 września, trzydniowe miasteczko namiotowe, największa mobilizacja wszystkich związków zawodowych od 1989 r., ale także brak wyraźnego planu kontynuacji  protestów – to bilans „Ogólnopolskich Dni Protestu”, które odbyły się w Warszawie w dniach 11-14 września. Udział w akcjach wzięła także OZZ Inicjatywa Pracownicza.

Dni Protestu rozpoczęły się w środę 11 września demonstracjami branżowymi.  Akcje zorganizowano pod resortami: Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej, Zdrowia, Edukacji, Rolnictwa, Spraw Wewnętrznych. Wg. organizatorów („Solidarności”, OPZZ i Forum Związków Zawodowych) wzięło w nich udział „blisko 30 tys. osób”. Po wiecach pod ministerstwami, demonstranci i demonstrantki przeszli pod Sejm, gdzie założono trzydniowe miasteczko namiotowe. W czwartek oraz piątek w miasteczku trwały debaty eksperckie oraz „Hydepark”, na stałe dyżurowało w nim kilka tysięcy osób.

Apel o uczestnictwo w ogólnopolskiej manifestacji w pod-strefie kobierzyckiej przeciwko łamaniu praw pracowniczych i wolności związkowych.

Pracujemy za grosze lub ponad nasze siły – na linii produkcyjnej, na kasie, na słuchawkach, w usługach publicznych, przy tymczasowych projektach, jako trybiki w korporacjach lub publicznej administracji. Doświadczamy wyzysku, kurczących się środków materialnych, niestabilności naszego codziennego życia. Równocześnie stoimy w obliczu coraz głębszego ograniczania społecznych zabezpieczeń naszych podstawowych potrzeb (jak edukacja, opieka, zdrowie i dach nad głową).

Niemal rok temu nasze koleżanki i koledzy zostali dyscyplinarnie zwolnieni za strajk. Pracowali
w chińskiej fabryce Chung Hong, w specjalnej strefie ekonomicznej pod Wrocławiem. Walczyli
o godne życie i uwolnienie się od wyzysku. Wykorzystując prawo do strajku,
protestowali przeciwko głodowym pensjom, wycieńczającej pracy, wielogodzinnym dojazdom,
traktowaniu ludzi jak niewolników, brakowi czasu na codzienny odpoczynek i pracę opiekuńczą.