Strajk został zainicjowany 4 lutego przez porozumienie załogi, w skład którego wchodzą min. pracownicy zrzeszeni w ramach CGT. W tym samym czasie od podjęcia pracy wstrzymali się listonosze z okolicznych miejscowości oraz niektórych okręgów pocztowych w Walencji. W ciągu czterech dni trwania strajku miały miejsce pikiety pod placówkami poczty, manifestacje oraz inne akcje informujące mieszkańców miasta o cięciach oraz spowodowanych przez nie trudnościami w punktualnym dostarczaniu przesyłek. Protestujący podkreślali fakt, że poczta jako operator publiczny jest jedynym gwarantem realizacji prawa obywateli do odbierania korespondencji i stanowi integralną część systemu usług publicznych. Głównym hasłem akcji strajkowej było: „Więcej umów, mniej wyzysku!”.

Początkowo dyrekcja firmy starała się złamać protest zatrudniając łamistrajków (co zgodnie z hiszpańskim prawem stanowi naruszenie prawa pracy i prawa do strajku). Jednak solidarna postawa pracowników oraz wsparcie ze strony funduszu strajkowego sprawiły, że pracodawca zdecydował się spełnić żądania. Dyrekcja zobowiązała się utrzymać dotychczasowy poziom zatrudnienia oraz zawierać dodatkowe umowy o zastępstwo w przypadku urlopów i zwolnień chorobowych.

Sytuacja, w jakiej znaleźli się pocztowcy z Castellón nie jest niestety odosobnionym przypadkiem. Na swojej stronie internetowej Rojo y Negro informuje również o systematycznej redukcji etatów oraz destabilizacji warunków pracy w Nawarze, Aragonii oraz Madrycie. Mając na względzie widmo prywatyzacji hiszpańskiej poczty oraz sytuacje swoich koleżanek i kolegów zatrudnionych w innych częściach Hiszpanii, pracownicy z Castellón de la Plana zdecydowali się utrzymać wysoki poziom mobilizacji społecznej. Na dzień 17 lutego zwołano w tym mieście kolejną manifestację przeciw polityce cięć i planom prywatyzacji przedsiębiorstwa.

oprac. Hubert Kurdelski