Ostatnie miesiące przyniosły narastające protesty pracowników, coraz głośniej wyrażających sprzeciw wobec negatywnych skutków prywatyzacji ich przedsiębiorstw i pogarszającej się kondycji gospodarczej w kraju. Groźba utraty pracy i płacy wyprowadziła na ulice robotników w Szczecinie, Poznaniu, Ożarowie, na Górnym Śląsku i wielu innych miejscach. We Wrocławiu najbardziej widoczna jest dramatyczna walka o przetrwanie Szpitala im. L. Rydygiera.

Protest w obronie 'Rydygiera' trwa od 2001 roku, gdy Urząd Marszałkowski Województwa Dolnośląskiego podjął uchwałę o jego likwidacji. Mimo jej uchylenia przez NSA w 2002 roku władze dalej dążą do likwidacji Szpitala. Dzieje się tak, chociaż wiadomo, że problemy Szpitala nie są efektem działalności jego pracowników, lecz urzędników i chorego systemu opieki zdrowotnej. Jednak dzięki determinacji pracowników i licznych akcjach protestacyjnych Urząd Marszałkowski nie może podjąć kolejnej uchwały likwidacyjnej lekką ręką.

Uczniowie szkół zawodowych poddawani upokarzającej eksploatacji, są jedną z najbardziej poszkodowanych grup w naszym społeczeństwie. W Polsce jest 236 tysięcy uczniów pracowników, którzy przez dwa dni w tygodniu pracują w wybranym zakładzie, a przez pozostałe trzy dni uczą się w szkole.

1 maja od ponad stu lat jest dniem kiedy pracujący upominają się o swoje prawa, warunki pracy i godne wynagrodzenie. Przez ostatnie dziesięciolecia te postulaty są wciąż ignorowane, ponieważ na ich spełnienie rzekomo nie pozwalają obiektywne warunki ekonomiczne.

W dniu 28 czerwca 2002 roku przypada kolejna rocznica wydarzeń poznańskich. Jak zwykle pracownicy Zakładów H.Cegielski, związki zawodowe oraz organizacje społeczne organizują w tym dniu manifestację upamiętniającą robotniczy protest. Chcielibyśmy jednak, aby tego roku uroczystości te przybrały inny charakter. Wobec masowych zwolnień, coraz trudniejszej sytuacji materialnej pracowników, oraz mnożących się protestów załóg zakładów zagrożonych widmem likwidacji, jesteśmy przekonani, że konieczne jest upomnienie się o nasze prawa. Dzień 28 czerwca powinien na powrót stać się dniem społecznego protestu, a nie okolicznościową imprezą podczas, której wystawia się laurkę władzom politycznym.

W ostatnim okresie czasu dochodzi w Polsce do licznych naruszeń swobód związkowych. Dzieje się to w kraju, w którym jeszcze nie tak dawno robotnicy walcząc o wolne związki zawodowe przypłacali swoją ofiarność długoletnimi więzieniami, a nawet życiem. Warto o tym przypomnieć, bowiem okres ten jest ważną części naszej tożsamości społecznej i historycznej.

W kontekście tym muszą zatem budzić szczególne oburzenie dzisiejsze próby prześladowania działaczy związkowych przez prominentnych pracodawców, coraz częściej korzystających z ochrony i wsparcia państwowego aparatu administracyjnego i policji. Przestało się liczyć dobro i godność człowieka, a najważniejszy stał się interes inwestora i właściciela. W imię tej logiki na naszych oczach dzieje się bezprawie: za przynależność związkową, za próbę zorganizowania związku wyrzuca się na bruk, szykanuje, zastrasza, a coraz częściej stosuje nieuprawnioną przemoc.

Zwracamy się do wszystkich związków zawodowych z prośbą o wystąpienie w obronie represjonowanych pracowników jednego z, zlokalizowanego w Poznaniu, zakładu Sulzer Chemtech Polska (części wielkiego szwajcarskiego koncernu Sulzer Chemtech). Grupa pracowników założyła w lutym ubiegłego roku związek zawodowy ("Konfederacja Pracy"). W dniu rejestracji związku, jego przewodniczący, Rafał Jackowiak otrzymał wypowiedzenie pracy z terminem trzymiesięcznym. Na drugi dzień Andrzej Łyko, prezes firmy, zwołał zebranie załogi, na którym oczerniając Jackowiaka podważał sens istnienia związku zawodowego. Ostatecznie w wyniku szykan i zastraszania pracowników do związku zapisało się jedynie 8 osób na liczącą 175 osób załogę.

Niesprawiedliwy system i podział pracy jest utrzymywany na całym świecie. Bogata, uprzywilejowana pod każdym względem mniejszość, mająca do dyspozycji własność, władzę i kulturę, może egzystować tylko dzięki nierównościom. Ponad 1 miliard ludzi na świecie pozostaje bez pracy. 27 milionów pracuje w warunkach niewolniczych - bez wynagrodzenia i pod przymusem fizycznym. W wyniku nieodpowiednich warunków pracy każdego dnia ginie 5 tysięcy osób.

Dzisiaj robotnicy są często niezorganizowani. Podzieleni pomiędzy zakładami pracy, nie mają ze sobą kontaktu. Są zastraszeni i pozbawieni wiary we własne siły. Taka sytuacja sprzyja pracodawcom, którzy bez ograniczeń maksymalnie eksploatują zatrudnianych robotników. Jednocześnie rzesze pracowników pozbawia się sama prawa do działalności związkowej, lub jest do niej skutecznie zniechęcana przez pracodawców, stosujących szykany wobec działaczy pracowniczych.

Połowa załogi restauracji Mc Donald's w Świdnicy została zwolniona z pracy. Powodem tej czystki jest fakt, że kilka dni wcześniej założyli związek zawodowy.

W Polce coraz częściej dochodzi do łamania praw pracowniczych i związkowych. O ile w przypadku wielkich zakładów pracy poszkodowani mogą ewentualnie liczyć na pomoc związków zawodowych, o tyle w sektorze usług i handlu pracownicy najczęściej pozostają pozbawieni jakiejkolwiek ochrony. Często w tym procederze przodują wielkie międzynarodowe koncerny typu McDonald, czy właściciele supermarketów jak np. OBI. W tego typu wypadkach mamy do czynienia z przejawem wyjątkowego wyzysku pracowników. Konieczność zakładania pampersów przez kobiety obsługujące kasę, molestowanie seksualne, zmuszanie do donosicielstwa połączone z wynagrodzeniami na poziomie minimum socjalnego, dają wyobrażenie o skali tej patologii. Istnienie w zakładzie pracy związku zawodowego mogłoby ukrócić tego typu praktyki, zatem za założenie organizacji "leci się na bruk".