W hipermarketach prześladuje się związkowców broniących praw pracowniczych.

Działacze związków zawodowych są zgodni, że w marketach prawo pracy nie jest przestrzegane, a pracownikom zabrania się tworzenia związków zawodowych. "Pracownicy, którzy usiłują założyć organizację związkową, są szantażowani grozbą zwolnienia z pracy" - uważa główny inspektor pracy.

Pracownicy chcący zorganizować się w związki zawodowe mają powody by to czynić. W wielu supermarketach złe warunki pracy i nieprzestrzeganie przepisów prawa pracy są codziennością (należą do nich m.in. opóźnienia w wypłacaniu wynagrodzeń itp.). "Zdaniem inspektorów pracy - pisała prasa związkowa - którzy kontrolowali supermarkety w całej Polsce, nie udało się ujawnić całej skali negatywnych zjawisk a nie wszystkie nieprawidłowości można stwierdzić na podstawie badanych dokumentów. Pracownicy w obawie o miejsca pracy nie chcą udzielać informacji"

Indywidualistyczne rojenia intelektualistów czy jednorazowe akty odwagi w walce "bombą i rewolwerem" przeciw funkcjonariuszom państwa stanowią zapewne jakiś fragment dziejów myśli romantycznej, ale ich skuteczność w zmienianiu świata była zawsze niemal zerowa. Jałowe spory w kawiarniach, będące dziś tak charakterystycznym przejawem działalności anarchistów, mają swoją genezę właśnie w ultra-indywidualistycznych teoriach i polemikach o charakterze filozoficznym i przyciągają młodych inteligentów, niezdolnych do rzeczywistego działania. Rozwój organizacyjny i technologiczny państwa spowodował, iż aktywność terrorystyczna przeciw jego instytucjom jest obecnie bezsensowna - dysproporcja między możliwościami scentralizowanych struktur bezpieczeństwa a dużymi nawet grupami obywateli stale się pogłębia na niekorzyść tych ostatnich. Zarówno "gęganie" inteligencji jak i taktyka terroru indywidualnego stanowią zresztą ślepy zaułek także i z tego względu, iż nawiązują do fałszywej wiary w "nowy lepszy świat" według wzorca zatomizowanego społeczeństwa kreatywnych jednostek. A przecież człowiek jest istotą społeczną. Istnieje wiele dziedzin życia, w których każdy z nas może realizować się jedynie współdziałając z innymi osobami takich jak gospodarka, seks. Fetyszyzacja indywidualizmu przez współczesnych przyznających się do anarchizmu inteligentów stoi wyraźnie w sprzeczności z rzeczywistością społeczną i z tradycjami tego nurtu, którego chociażby inna nazwa "komunizm wolnościowy" świadczy, iż chodziło o uzyskanie wolności osobistej w ramach wspólnoty. A wspólnotowość zawsze jakoś tam ogranicza prawa jednostki. Kierunkiem, który wyszedł poza sferę spekulacji filozoficznych i aktywnie włączył się w zmienianie niesprawiedliwości świata jest anarchosyndykalizm. W słowie tym mamy połączenie indywidualizmu ze świadomością istnienia kolektywnej działalności w rozmaitych sferach życia. Takie przekonanie oznacza de facto, że nie wystarczy zanegować istnienia wszelkich instytucji państwa - trzeba jeszcze zastąpić własną formą działalności te z nich, które spełniały pożyteczne funkcje. Państwo jest złem, ale nie złem absolutnym - inaczej nie mogło by przetrwać tak długo. Ma ono też zdolność do przekształcania się w zależności od sytuacji, nie tracąc jednak zasadniczych negatywnych cech takich jak centralizm.

Liczba bezrobotnych w Polsce wzrosła pod koniec 2001 roku do 3 milionów 115 tysięcy osób. Nie ma wątpliwości, że główną przyczyną wzrostu bezrobocia w naszym kraju jest słynne balcerowiczowskie 'schłodzenie gospodarki', czyli spychanie setek tysięcy ludzi na margines ubóstwa. Skutki tych liberalnych rządów, to z jednej strony brak popytu na produkcję, z drugiej brak nowych miejsc pracy. Przedsiębiorcy, dążąc do obniżenia kosztów pracy, ograniczają zatrudnienie. Zwalniani z zakładów przemysłowych ludzie nie znajdują nowych miejsc pracy, gdyż nie ma inwestycji. Rosnące bezrobocie to coraz większe obciążenie dla państwa, gdyż spada liczba pracujących i płacących podatki a coraz większa liczba obywateli uzyskuje prawo do zasiłku, korzysta z innych form pomocy — to obciążenie oczywiście w stu procentach spada na nas, zwykłych ludzi, zmuszonych do płacenia coraz to większych podatków, przy coraz to mniejszych zarobkach i coraz wyższych kosztach życia, zmuszonych do utrzymania administracji państwowej — tego bezdusznego giganta, który mimo zapewnień 'równego zaciskania pasa' ani myśli o zmniejszeniu swoich dochodów.

Syndykalizm nie jest partią, ani też ruchem stucznie wywołanym. Jest to ruch zupełnie naturalny i konieczny, można by rzec: biologiczno - społeczny. Tak jak pewne zorganizowane masy w wędrówkach śledzi lub w przelocie ptaków.

Oto żyją rzesze ludzkie. Zupełnie naturalne jest łączenie się ich w zwiazki podług miejsca pracy, a więc robotnicy po fabrykach, urzędnicy po biurach, włościanie po wioskach. Dalej zupełnie naturalna jest łączność w większe związki podług zawodów. Takie zwiazki lub syndykaty zawodowe stanowią cały sens naturalnej organizacji społecznej dla polepszenia swego bytu i uzyskania niezależności. Takie syndykaty powstać muszą nie tylko wśród wszelkich najemników, jak nauczycieli ludowych, urzędników prywatnych i rządowych, niższych rangą. Wśród biednych włościan, rzemieślników i handlarzy.

Jak czytamy w artykule "Bezrobocie aż piszczy" (Nowe Fakty Tygodnia, nr 5, 5 czerwca 2002): "więcej pieniędzy nie będzie"- zapowiada Alina Paluchowska, z-ca dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Pracy w Krakowie na spotkaniu zainicjowanym przez starostę powiatu wadowickiego, Józefa Kozioła, gdzie debatowano na temat bezrobocia w regionie. Tymczasem zapowiedziano zwolnienie blisko 500 pracowników Wytwórni Silników Wysokoprężnych "Andoria" S.A. w Andrychowie. Jeśli przyjrzeć się sytuacji na lokalnym rynku pracy i na wskaźniki bezrobocia w gminie, liczba ta jest nie tyle zastraszająca, co tragiczna. Obecnie stopa bezrobocia w Małopolsce sięga 14,3%, przy czym w samym Andrychowie bez pracy pozostaje ponad 3600 osób (na 44 tys. mieszkańców). To małe miasto u stóp Beskidu Małego było niegdyś prężnie działającym ośrodkiem przemysłowym. Zakłady takie jak WSW "Andoria", Andrychowska Fabryka Maszyn, czy Andrychowskie Zakłady Przemysłu Bawełnianego "Andropol" były nie tylko dźwignią lokalnej gospodarki, źródłami miejsc pracy, ale słynęły ze swej produkcji w całym kraju, były znane na świecie. Dziś, ludzie masowo zwalniani z tych zakładów nie mogą liczyć na pomoc ze strony władz lokalnych, a znalezienie pracy w Andrychowie i okolicach przez bezrobotnych w wieku 35-40 lat jest po prostu niemożliwe (nie wspominając o absolwentach szkół zawodowych czy średnich).

Święto Pracy - 1 maja - kojarzy się zapewne zdecydowanej większości albo z pompatycznymi pochodami z czasów "komuny", na których obecność była obowiązkowa, albo z współczesnymi zadymami między sfrustrowaną bandą prawicowców z Ligi Republikańskiej i bandą "postkomunistów" z drugiej strony. Oba obrazy są bardzo żenujące i dalekie od prawdziwej genezy 1 majowych pochodów.

Na przełomie XIX i XX wieku jednym z najważniejszych problemów tworzącego się ruchu robotniczego była walka o 8 godzinny dzień pracy. Najbardziej widoczna była ona w Stanach Zjednoczonych. Należy przy tym pamiętać że związki zawodowe i cały ruch robotniczy był jeszcze bardzo słabe. Właściciele fabryk tak samo jak rząd niechętnie patrzyli na tworzący się ruch robotniczy. W ich mniemaniu robotnik miał pozostać na wieki posłusznym i służalczym "dodatkiem do maszyny", jego życie miało być w rękach właściciela który z łaską wypłacał mu nędzną jałmużnę.

On February 21st, 2003, the former workers of the Cable Factory in Ozarow Mazowiecki ended their 306 day protest. Up to that day, the workers had "squatted" in front of the factory gates in order to prevent the removal of machines and materials, which would in effect lead to the shutting down of the factory. The protest in Ozarow evoked a wave of solidarity action, with support coming from various labor unions, many political, social and workers' organizations, including the Workers' Initiative - Anarchist Federation.

Material help was organized and people began directly to support the workers on location at the factory gates. Informational activities were also undertaken in various organizations and labor unions. In effect, hundreds of activists showed up at the gates of the factory to help the workers when, on November 26, 2002, the blockade was brutally crushed by security guards from Impel and the police. The fights in front of the factory lasted for five days, after which Tele-Fonika (the owner of the factory) sat down to serious negotiations with the layed-off workers.