26 stycznia obyły się pikiety pod marketami Auchan: w Gdańsku, Poznaniu i Warszawie. Ogólnopolska kampania przeciwko sieci Auchan rozpoczęła się po tym, jak w Zielonej Górze z jednego ze sklepów zwolniono Piotra Krzyżaniaka, działacza związkowego z Inicjatywy Pracowniczej. Dyrekcja firmy postanowiła pozbyć się związkowca pod sfingowanym zarzutem kradzieży ponad 4 tys. złotych, po tym jak Inicjatywa Pracownicza zorganizowała pikietę pod zielonogórskim Auchan domagając się przestrzegania praw pracowniczych. Kilka lat wcześniej w tym samym hipermerkecie w podobnych okolicznościach rozbito organizację związkową OPZZ.

W Poznaniu w akcji udział wzięło kilkanaście osób z Inicjatywy Pracowniczej i Federacji Anarchistycznej. Przez godzinę pod głównym wejściem Auchan w Swadzimiu rozdano kilkaset ulotek informując klientów i pracowników o łamaniu praw pracowniczych w hipermarkecie. Policja ani ochrona nie interweniowała.

Niniejszy artykuł stanowi próbę reinterpretacji historii polskiego ruchu pracowniczego na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat. Próbie tej towarzyszy przekonanie o znaczeniu w socjologii analizy historycznej i historiozoficznej, zwłaszcza w obliczu modnej tezy o "końcu historii"; koncepcji ogłoszonej w 1989 roku przez F. Fukuyame i mówiącej o tym, że doszło do ostatecznego zwycięstwa systemu kapitalistycznego. W swojej analizie chciałbym pokazać, że 1989 rok w historii współczesnego ruchu pracowniczego nie jest momentem przełomowym. Aby właściwie wyjaśnić problemy związane z ruchem pracowniczym trzeba - w moim przekonaniu - posłużyć się dłuższymi trendami historycznymi. Swoją analizę zacznę od 1970 roku.

11 lutego b.r. pracownicy Cegielskiego na wezwanie Inicjatywy Pracowniczej po raz kolejny przerwali pracę. Protest ten jest kolejnym, z całego cyklu walk pracowniczych w tych zakładach. Poniżej komentarz jednego z działaczy, zamieszczony w 16 numerze Biuletynu IP, po zakończeniu rozmów płacowych pod koniec ubiegłego roku. Rzuca on światło na anatomię aktualnej sytuacji w HCP S.A.

Że demokracja parlamentarna w Polsce sięgnęła dna, zaczynają wreszcie dostrzegać nawet najwięksi entuzjaści kreślenia krzyżyków na kartkach do głosowania i najwierniejsi słuchacze partyjnej paplaniny. Sama kontestacja jednak nie wystarczy. Najnowszy kryzys reprezentacji politycznej kraju warto wykorzystać w sposób konstruktywny: na przemyślenie i ewentualne rozpropagowanie wrogiego rządzeniu ponad głowami obywateli projektu demokracji. Jego fundamentem mógłby się stać odnowiony przez ruchy społecznego sprzeciwu samorząd.

Czując mocne poparcie zarówno w wyborach, jak też w bieżących sondażach opinii publicznej, politycy PO nie wahają się rozpatrywać nawet najbardziej radykalnych rozwiązań, jak wyrzucenie związków zawodowych z zakładów pracy czy odebranie pracownikom czterech dni urlopu na żądanie. Czterech dni, które stały się bardzo groźną bronią w walce z pracodawcami, czego dowiedli celnicy paraliżując w styczniu wschodnią granicę kraju. Janusz Palikot, poseł PO i przewodniczący Komisji Nadzwyczajnej "Przyjazne państwo" (o ironio!) uważa, że obecny rząd jest... "zbyt obywatelski i zbyt nowoczesny", jak na obecną opozycję, która ma według niego dążyć do konfrontacji. Czy z tych słów wynika, że rząd powinien się zbrutalizować? Czy rząd zamierza chwycić za środki przemocy przeciwko protestującym robotnikom?

W dniu 29 lutego o godz. 14.00. odbyła się pikieta pod bramą główną zakładów Cegielskiego. Protest był związany z bezprawnymi działaniami dyrekcji HCP skierowanymi przeciwko Inicjatywie Pracowniczej i Marcelemu Szaremu, przewodniczącemu IP w Cegielskim i jednocześnie delegatowi załogi do prac w zarządzie HCP.

Marcel Szary został pozbawiony w sposób nielegalny możliwości kontaktu z załogą Cegielskiego. Dyrekcja HCP odebrała mu stałą przepustkę zezwalającą na wejście na teren fabryk HCP oraz odmawia mu jej udzielenia w przypadku, kiedy wyraża chęć wejścia na zakład. Działanie takie stanowi naruszenie przynajmniej trzech ustaw.

Michał Kozłowski: Niektóre protesty i walki pracownicze budzą żywe zainteresowanie mediów. Chodzi o duże i zorganizowane grupy zawodowe, takie jak pielęgniarki i górnicy. Większość polskich pracowników nie znajduje się jednak w podobnie uprzywilejowanej sytuacji. Jaka jest skala konfliktów pracowniczych i czy w ostatnich latach coś się w tej kwestii zmienia?

Jarosław Urbański: Mamy do czynienia z różnymi formami walki. Niektóre zależą od siły organizacyjnej pracowników, na przykład ich przynależności do związku zawodowego. Pielęgniarki i górnicy są tu najlepszym i najbardziej medialnym przykładem. Poza polem widzenia mediów toczy się jednak mnóstwo innych konfliktów. Siła pracowników zależy wtedy od ich miejsca w procesie produkcji i od sytuacji na rynku pracy. Jeżeli są zatrudnieni w kluczowych branżach i zakładach, a poziom bezrobocia spada, mają szansę na zwycięstwo i często podejmują walkę, która niekoniecznie przebija się na pierwsze strony gazet, bo jej formy nie są widowiskowe.