W lipcu br. minęła 10 rocznica śmierci działacza Inicjatywy Pracowniczej i Federacji Anarchistycznej Rafała Górskiego. Zaplanowany w rocznicę lipcowy kongres "Bez państwa" upamiętniający naszego kolegę, nie odbył się z uwagi na obostrzenia władzy motywowane koronawirusem. Zastał przełożony na wrzesień.

4 lata lemu na krakowskim cmentarzu pożegnaliśmy Rafała Górskiego, bezkompromisowego działacza związku zawodowego Inicjatywa Pracownicza, Federacji Anarchistycznej i Komitetu Wolny Kaukaz. Rafał Górski współredagował pismo A-tak, publikował m.in. w takich gazetach jak Inny Świat, Mać Pariadka, Przegląd Anarchistyczny, Recykling Idei i Trybuna Robotnicza. W swoich tekstach zajmował się m.in. historią syndykalizmu oraz teorią i praktyką demokracji uczestniczącej.

Z tej okazji przypominamy, wciąż aktualny, artykuł Rafała z 2009 roku na temat postulatów, jakie mogłyby stać się odpowiedzią na zapowiadany przez ówczesny rząd pakiet antykryzysowy. Dostrzegając konieczność działań zaradczych, jednocześnie przesuwał akcent z ratowania przez państwo bankrutujących prywatnych firm na uspołecznienie czynników produkcji, szeroką demokratyzację struktur samorządowych i pro-społeczne zmiany ustrojowe.

Już 6 lat temu, w lutym 2008 r., opublikowaliśmy po raz pierwszy broszurę z serii "Nowe strategie i analizy" napisaną przez Rafała Górskiego i wydaną przez Oficyna Bractwa „Trojka”. Broszura stała się ważnym odniesieniem zarówno w praktycznych działaniach Inicjatywy Pracowniczej jak i ideowym kierunkowskazem (jednym z kilku) dla naszej działalności.

Dziś w Krakowie odbył się pogrzeb Rafał Górskiego, wieloletniego działacza ruchu anarchistycznego i związku zawodowego Inicjatywa Pracownicza, badacza historii syndykalizmu i anarchizmu.

4 July, after a long-term disease Rafał Górski died. He was an anarchist and an activist of the Worker's Initiative Trade Union and the anarchist movement, a researcher of history of syndicalism and anarchism, an author of numerous articles and books. The Worker's Initiative Trade Union is in mourning after the loss of a remarkable animator of union activities, a man of great authority. For many of us this is a loss of one of our closest friends.

Dziś, po długotrwałej chorobie zmarł Rafał Górski,  działacz związku zawodowego Inicjatywa Pracownicza i ruchu anarchistycznego, badacz historii syndykalizmu i anarchizmu, autor wielu artykułów i książek. Inicjatywa Pracownicza pogrążona jest w żałobie po stracie wybitnego animatora działań związkowych, człowieka o wielkim autorytecie. Dla wielu z nas to strata jednego z najbliższych przyjaciół. Uroczystości pogrzebowe Rafała odbędą się w czwartek, 8 lipca, o godz. 12.00. na Cmentarzu Salwatorskim przy al. J. Waszyngtona w Krakowie

W kanadyjskim Toronto jest 164 tysięcy lokatorów mieszkań komunalnych. Większość z nich to osoby o niskich lub średnich dochodach, w tym wiele osób w podeszłym wieku, emigrantów, a także młodych rodziców samotnie wychowujących dzieci. Mieszkania finansowane są z budżetu gminy, dotacji państwowych, opłat za wynajem lokali na cele handlowe i czynszów opłacanych przez lokatorów.

7 czerwca część obywateli naszego kraju uda się do lokali wyborczych, by kreślić krzyżyki na kartach do głosowania, a polityczni komentatorzy po raz kolejny nazwą tę czynność świętem demokracji.

Różnica pomiędzy bogatymi a biednymi stale się powiększa. Wysokie czynsze w centrum miast powodują rugowanie biedniejszych na odległe peryferie. Ceny biletów są dla nich dodatkową karą za brak pieniędzy, ale ich potrzeby transportowe są równe innym obywatelom. Kolejne miasta w świecie eksperymentują zatem z darmową komunikacją miejską – i to im się opłaca.

Rok 2008 upłynął w Krakowie pod znakiem protestów lokatorów, gnębionych podwyżkami czynszów, eksmisjami oraz innymi szykanami ze strony prywatnych właścicieli kamienic. Demonstracje uliczne organizowano niemal co tydzień, a każda z nich odbywała się pod inną kamienicą. Inicjatorami protestów byli mieszkańcy, którzy doświadczyli skutków nielegalnego przejęcia budynków przez nowych właścicieli. Byli i tacy, których gmina sprzedała wraz z kamienicą.

W niepodległej Polsce ukształtowały się po roku 1918 dwa nurty działalności anarchistycznej, stosujące odmienną taktykę. Pierwszy nurt, zwany kooperatywizmem tworzyli uczniowie Edwarda Abramowskiego, którym pozwalano na legalną działalność ze względu na autorytet ich patrona. Anarchista Abramowski należał bowiem do panteonu bojowników o niepodległość kraju. Jego imieniem nazywano nawet ulice. Drugi nurt, nielegalny i zwalczany przez policję, reprezentowany był przez anarchokomunistów i anarchosyndykalistów.

O pierwszym strajku w białostockim MPK w 1991 r. powiedziano później, że był sterowany. Podłożem strajku był jednak autentyczny sprzeciw pracowników wobec nowego szefa przedsiębiorstwa Wiesława Tomaszewskiego (wcześniej w PKP). Sprawowanie funkcji dyrektora rozpoczął bowiem od podniesienia sobie pensji do poziomu osiem razy wyższego od pensji kierowców.

Że demokracja parlamentarna w Polsce sięgnęła dna, zaczynają wreszcie dostrzegać nawet najwięksi entuzjaści kreślenia krzyżyków na kartkach do głosowania i najwierniejsi słuchacze partyjnej paplaniny. Sama kontestacja jednak nie wystarczy. Najnowszy kryzys reprezentacji politycznej kraju warto wykorzystać w sposób konstruktywny: na przemyślenie i ewentualne rozpropagowanie wrogiego rządzeniu ponad głowami obywateli projektu demokracji. Jego fundamentem mógłby się stać odnowiony przez ruchy społecznego sprzeciwu samorząd.

Broszura z serii "Nowe strategie i analizy".

Od ponad 130 lat w Polsce jednym z najważniejszym przejawów oporu społecznego wobec niesprawiedliwego traktowania pracowników przez pracodawców jest walka o samorządność w miejscu pracy. Termin samorządność pracownicza oznacza zarządzanie przedsiębiorstwami czy wręcz całą gospodarką przez samych pracowników. Nie istnieje wówczas funkcja szefa, wszyscy pracownicy na równych prawach uczestniczą w podejmowaniu kluczowych decyzji finansowych i organizacyjnych. Prawo pracowników do decydowania o przedsiębiorstwie uzasadniane jest wnoszonym przez nich wkładem pracy oraz koniecznością sprawiedliwego i możliwie równego dzielenia się pracą i zyskami. Istotna jest również występująca u wszystkich ludzi potrzeba uznania, szacunku i sprawowania kontroli nad swoim życiem. Zakładanie dobrowolnych spółdzielni (kooperatyw) i przejmowanie władzy w okupowanych podczas strajków zakładach, to od chwili narodzin ruchu związkowego najczęściej stosowane metody walki o stworzenie miejsc pracy bez pracodawców.

Od ponad 130 lat w Polsce jednym z najważniejszym przejawów oporu społecznego wobec niesprawiedliwego traktowania pracowników przez pracodawców jest walka o samorządność w miejscu pracy. Termin samorządność pracownicza oznacza zarządzanie przedsiębiorstwami czy wręcz całą gospodarką przez samych pracowników(1). Nie istnieje wówczas funkcja szefa, wszyscy pracownicy na równych prawach uczestniczą w podejmowaniu kluczowych decyzji finansowych i organizacyjnych(2). Prawo pracowników do decydowania o przedsiębiorstwie uzasadniane jest wnoszonym przez nich wkładem pracy oraz koniecznością sprawiedliwego i możliwie równego dzielenia się pracą i zyskami. Istotna jest również występująca u wszystkich ludzi potrzeba uznania, szacunku i sprawowania kontroli nad swoim życiem. Zakładanie dobrowolnych spółdzielni (kooperatyw) i przejmowanie władzy w okupowanych podczas strajków zakładach, to od chwili narodzin ruchu związkowego najczęściej stosowane metody walki o stworzenie miejsc pracy bez pracodawców.