Lipiec to dla setek tysięcy pracowników Amazon bardzo intensywny okres. W tym czasie firma świętuje swoje urodziny organizując masowe wyprzedaże. Ich szczytowy moment przypada w połowie letniego miesiąca i obchodzony jest pod nazwą Prime Day.

21–23 października delegacja Inicjatywy Pracowniczej wzięła udział wraz z innymi 150 osobami w spotkaniu „Platformy na rzecz Ponadnarodowego Strajku Społecznego”, które miało miejsce w Paryżu. Było to drugie tak liczne wydarzenie organizowane przez platformę. Pierwsze odbyło się w zeszłym roku w Poznaniu i było współorganizowane przez OZZ Inicjatywa Pracownicza. 

Dzień wcześniej zrzeszeni w IP pracownicy poznańskiego oddziału firmy Amazon mieli okazje poznać działaczy z Amazon Saran, mieszczącego się pod Paryżem. Na spotkaniu byli także obecni związkowcy z Niemieckich oddziałów firmy. Nasze kontakty z kolegami z Niemiec rozwijają się już od dłuższego czasu, jednak po raz pierwszy mieliśmy okazje porozmawiać z Francuzami zrzeszonymi w związku zawodowym „Solidàries”. To na jego zaproszenie oraz przy jego wsparciu udało nam się zorganizować wyjazd dla kilkunastoosobowej delegacji. 

W trakcie wspólnych dyskusji wymieniliśmy się informacjami o zarobkach,  warunkach pracy i pomysłach na organizowanie się. Francuzi oczywiście poza wyższymi płacami otrzymują od Amazona (tak jak i Niemcy) także akcje pracownicze. Koledzy byli zaskoczeni niskimi płacami w Polsce. Uznali, że tym bardziej należy skoordynować wspólne działania, gdyż niskie zarobki w Polsce również nie są na rękę francuskim pracownikom. Wymieniliśmy się kontaktami oraz dokumentami na temat polityki Amazona.

Poniżej publikujemy relacje i stanowisko przyjęte przez uczestników wydarzenia oraz krótką filmową prezentację spotkań.  

Stanowisko końcowe z paryskiego spotkania Ponadnarodowego Strajku Społecznego

150 osób wzięło udział w szeregu wydarzeń podczas trzydniowego paryskiego spotkania Platformy na rzecz Ponadnarodowego Strajku Społecznego odbywającego się w dniach 21-23 października. Do Paryża przybyli pracownicy i działacze z Włoch, UK, Portugalii, Słowenii, Bułgarii, Polski, Szwecji, Niemiec i Belgii. Uczestnicy francuskiego ruchu przeciwko zaostrzaniu prawa pracy (loi travail), pracownicy Amazona z Polski, Niemiec i Francji, strajkujący w Deliveroo z UK, włoscy migranci walczący z wyzyskiem i prawem imigracyjnym, niemieccy i szwedzcy pielęgniarze, działacze ze szlaku bałkańskiego, strajkujący lekarze rezydenci, słoweńscy studenci. Cały świat walczących pracowników spotkał się w Paryżu, aby wspólnie dyskutować na temat przełamywania ograniczeń swoich lokalnych inicjatyw i tego jak łączyć je we wspólny projekt.

Po ustaleniu na zeszłorocznym spotkaniu w Poznaniu, że punktem wyjścia dla opozycji wobec obecnej sytuacji w Europie powinna być walka z wyzyskiem i politycznymi warunkami wyzysku, spotkanie w Paryżu było kolejnym krokiem w stronę wzmocnienia naszej wspólnej ponadnarodowej infrastruktury. Siła ponadnarodowej koordynacji zależy od walk pracowniczych w różnych częściach Europy toczonych przez ludzi, którzy na poziomie indywidualnym i grupowym nie godzą się na własne podporządkowanie kapitalistom. Ponadnarodowa struktura nie jest odcięta od lokalnych realiów, ani nie jest jedynie sumą lokalnych walk. Nie jest też formalnym porozumieniem pomiędzy związkami i kolektywami. Jest to raczej przestrzeń organizacji, dzięki której lokalne walki mogą skierować się w stronę wspólnych wrogów w granicach Europy, co z kolei może wzmocnić każdy punkt oporu i stworzyć nowe występujące pomiędzy nimi powiązania.

Mamy świadomość, że w Europie występują strajki, lecz my zamierzamy stworzyć nowe możliwości strajku o charakterze społecznym i ponadnarodowym. Dla nas strajk jest rzeczywistym ruchem, który może zakłócić obecną równowagę sił występującą w miejscach pracy i poza nimi. Chcemy wzmocnić polityczną infrastrukturę, tak aby każdy strajk wzmacniał siłę świata pracy, a robotnicy mogli poczuć się częścią jednej walki ponad barierami branżowymi, prawnymi i granicami państwowymi. W tym celu musimy zacieśnić swoje relacje za pomocą intensywnej wymiany informacji, cyrkulacji konfliktów i określenia wspólnych celów.

Określiliśmy cztery główne zagadnienia podejmowane na warsztatach, z których sprawozdania ukażą się wkrótce: kontrola czasu za pomocą logistyki (wzmacniana w magazynach i szpitalach, platformach internetowych i fabrykach), prekaryzacja pracy (narzucana w każdym kraju za pomocą polityki europejskiej), regulacja pomocy społecznej, która wzmacnia podporządkowanie obywateli i migrantów, polityka migracyjna ujawniająca, że integracja europejska sprzyja obniżaniu kosztów pracy i zwiększaniu wyzysku, które są wzmagane szantażem zezwolenia na pobyt i zarządzaniem mobilnością. Unikanie przez szwedzkie pielęgniarki cyfrowych urządzeń, które służą do pomiaru czasu ich pracy, jest zbieżne z unikaniem tej samej metody kontroli przez pracowników Amazona. Walka przeciwko zaostrzaniu prawa pracy we Francji ma te same korzenie co wiele innych protestów przeciwko zmianom w prawie pracy wdrażanych na podstawie dyrektyw Unii Europejskiej. Strajki pielęgniarek, nauczycieli, lekarzy są częścią walki przeciwko cięciom zabezpieczeń socjalnych toczonej przez tych, którzy z nich korzystają. Przekraczanie granicy przez migrantów szlakiem bałkańskim to walka przeciwko instytucjonalnemu rasizmowi, który sytuuje migrantów spoza Unii Europejskiej jak i migrantów wewnętrznych na przegranej pozycji.  

Nasza ponadnarodowa infrastruktura uwidacznia i identyfikuje te powiązania. Nie służy jedynie szukaniu międzynarodowych kontaktów, lecz również przekraczaniu ograniczeń lokalnych inicjatyw poprzez rozwijanie wspólnej płaszczyzny. Na poziomie lokalnym doświadczamy tego, że walki które toczą się w tym samym regionie, tracą na znaczeniu z powodu odizolowania, gdyż skupiają się na indywidualnych żądaniach lub przyjmują nieaktualną strategię. Strajk przekracza jednak te instytucjonalne ramy. Poza szczególnie sformalizowanymi legalnymi strajkami, doświadczenia podobne do strajku w Deliveroo rozwinęły się dzięki oddolnemu ruchowi. Istniał on pierwotnie w dużym stopniu poza ramami związków zawodowych i włączał pracowników, którzy oficjalnie nie mają prawa do strajku. Strajk kobiet w Polsce ujawnił to, czym może być strajk społeczny, ponieważ stworzył przestrzeń masowej odmowy politycznych warunków opresji i wyzysku. Każdy strajk może być punktem skupiającym w sobie szersze problemy i może być częścią ponadnarodowego ruchu.

W celu wzmacniania naszej infrastruktury musimy zbudować naszą przestrzeń, co wymaga czasu. Chcemy przekształcić obszar Europy, z jej wewnętrznymi różnicami, w naszą przestrzeń walki mając świadomość, że jest to długotrwały proces. Wymaga on stworzenia nowego języka, nowej wyobraźni i zdolności do interwencji tak, żeby przekształcić występujące pomiędzy nami różnice w nasze mocne strony. Tym zadaniom będą poświęcone kolejne miesiące. Będziemy w Londynie, aby uczestniczyć w przygotowaniach do "dnia bez nas", strajku organizowanego 20 litego 2017 r. przez migrantów w UK, włączając naszą ponadnarodową perspektywę i doświadczenia z poprzednich strajków migrantów zarobkowych, kwestionując twierdzenia, że wyjściem z kryzysu jest uwolnienie się od migrantów. Będziemy w Lublanie, aby spotkać się z migrantami i aktywistami, którzy w poprzednich latach wraz z robotnikami i ruchami studenckimi przekształcili Bałkany w pole politycznej bitwy, potwierdzając znaczenie Wschodu w obecnych europejskich realiach. Będziemy w Polsce, gdzie planowane jest międzynarodowe spotkanie pracowników Amazona, aby wspólnie dyskutować w jaki sposób organizować ponad granicami strajki i symboliczne inicjatywy umożliwiające "karawany" pomiędzy różnymi magazynami. Rozszerzymy nasz wspólny projekt po to, aby wzmacniać ruch strajkowy w każdym wypadku, kiedy dojdzie do krytyki obecnej neoliberalnej Europy i walki z wyzyskiem. Będziemy zaangażowani w organizowanie mobilizacji mogących wyrazić i wzmocnić budowaną przez nas ponad granicami wspólną siłę.

Zostańcie z Ponadnarodowym Strajkiem Społecznym, który się zbliża!

PARIS MEETING READER: http://www.transnational-strike.info/2016/10/31/paris-meeting-reader/

Więcej na: http://www.transnational-strike.info

W dniach 21-23 października, w Paryżu odbędzie się spotkanie sieci Transnational Social Strike (Ponadnarodowy Strajk Społeczny) – nieformalnej platformy zrzeszającej związki zawodowe i organizacje społeczno-polityczne. Będzie ono poświęcone przede wszystkim dyskusji nad wspólnymi postulatami sieci, analizie międzynarodowych łańcuchów produkcji i reprodukcji i przykładów solidarności pracowniczej ponad granicami oraz dyskusji nad nowymi formami akcji strajkowej. Spotkaniu TSS towarzyszyć ma spotkanie pracowników i pracownic Amazona z Francji, Niemiec i Polski.

Przeczytaj zaproszenie na spotkanie sieci TSS 21-23 października [link]

Zaproszenie na spotkanie sieci Ponadnarodowego Strajku Społecznego. Paryż 21-23 października 2016

To, co dzieje się obecnie we Francji przekracza jej granice. Podczas gdy rządowa propozycja reformy prawa pracy potwierdza, że prekaryzacja jest problemem Europejskim, walka przeciwko „loi travail” ukazuje to do czego dążymy: masowy strajk społeczny. Dziś, bardziej niż kiedykolwiek, pytanie brzmi: w jaki sposób przenieść tę walkę i tę rewoltę na poziom ponadnarodowy.

Zaproszenie grup, związków zawodowych i kolektywów do działania oraz włączenia się w proces rozwoju ponadnarodowego strajku społecznego.

Ostateczny dokument pierwszego zjazdu Ponadnarodowego Strajku Społecznego.

Najważniejsze punkty:

— W pierwszym zjeździe Ponadnarodowego Strajku Społecznego w Poznaniu wzięło udział ponad 150 osób.

— Nowa sytuacja związana z cięciami wydatków społecznych i prekaryzacją, ponadnarodowe łańcuchy wyzysku, mobilność i praca migrantów wymagają nowej ponadnarodowej inicjatywy.

— Strajk jest sposobem politycznej działalności i narzędziem, które trzeba odzyskać, jak również ponownie określić. Praca i walki społeczne powinny znaleźć wspólną polityczną płaszczyznę.

— Proponujemy, aby 1 marca 2016 r. był dniem zdecentralizowanych działań przeciwko zarządzaniu mobilnością, które dla wszystkich oznacza prekaryzację i biedę. Będzie to również dzień eksperymentów związanych z ponadnarodowym strajkiem społecznym.

— W otwarty sposób powołujemy grupy robocze, a następny zjazd planujemy na 2016 r.

Rozmowa Dawida Krawczyka (Krytyka Polityczna) z Paolą Rudan (Coordinamento Migranti). W październiku tego roku w Poznaniu włoska grupa organizowała wraz z Inicjatywą Pracowniczą spotkanie sieci na rzecz Ponadnarodowego Strajku Społecznego. 

Na zmywaku to bez znaczenia, czy jesteś Polką czy Syryjczykiem

Gdy pogarsza się sytuacja migrantów, miejscowi pracownicy wcale nie zyskują.

Dawid Krawczyk: Co to jest strajk społeczny?

Paola Rudan: Najprościej ujmując, jest to próba zorganizowania świata pracy w czasach naznaczonych prekaryzacją i niespotykaną wcześniej mobilnością pracowników.

W dniach 2-4 października br. w Poznaniu odbyło się spotkanie sieci Ponadnarodowego Strajku Społecznego (Transnational Social Strike – TSS). Na spotkanie przybyło ponad 130 osób z kilkunastu krajów Europy, którzy i które reprezentowały radykalne związki zawodowe, grupy i kolektywy uczestniczące w protestach pracowniczych i walkach o dostęp do zabezpieczeń socjalnych.

Eksperymentujemy z ideą związku zawodowego i ruchu społecznego – mówią Francesco Raparelli i Alberto De Nicola z działacze Rady Freelancerów i Pracowników Prekarnych CLAP (Camere del Lavoro Autonomo e Precario).

„Umowy czasowe – wyzysk stały”, „Nie będziemy elastyczni”, "Walcz, protestuj, stawiaj opór" skandowali pracownicy i pracownice podczas zorganizowanej przez Inicjatywę Pracowniczą demonstracji z okazji Dnia Prekariatu

Kilkaset osób protestując w centrum Warszawy 23 maja 2015 r. głośno wyraziło swój sprzeciw wobec zmuszania pracowników do zawierania "umów śmieciowych" w sytuacji, gdy w rzeczywistości dochodzi do stosunku pracy. Takie postępowanie jest z reguły nie tylko nielegalne, ale niekorzystne dla pracujących, ponieważ umowy o dzieło czy samozatrudnienie nie dają ubezpieczenia zdrowotnego i chorobowego, prawa do emerytury i urlopu wypoczynkowego. Umowy zlecenia i umowy o prace na czas określony z kolei nie zapewniają stabilizacji koniecznej do ułożenia sobie normalnego życia. Ludzi żyjących w takich warunkach określa się właśnie prekariusz/k/ami – w Polsce żyje tak ponad 5 mln pracujących.

Ponad 100 tys. ludzi protestowało w piątek na ulicach szesnastu włoskich miast przeciwko polityce cięć.

Od momentu pojawienia się prekariatu – klasy pracowników niezatrudnionych na umowy stałe i często nieprzypisanych do jednego miejsca zatrudnienia – ruchy społeczne zadają sobie pytanie, jak prowadzić protesty pracownicze w sytuacji braku efektywności tradycyjnych metod strajkowych, takich jak zatrzymanie produkcji czy blokada zakładu pracy, oraz w sytuacji coraz częstszego ograniczania prawa do strajku. Kryzys ekonomiczny, uderzając najmocniej w kraje takie jak Grecja, Hiszpania i Włochy i skutkując m.in. gwałtownym wzrostem liczby pracowników nieetatowych, sprawił, że to południowa część kontynentu stała się terenem przyspieszonych eksperymentów nakierowanych na upodmiotowienie i zmobilizowanie prekariatu. Włoscy aktywiści mogą mówić o pierwszym znaczącym sukcesie. W miniony piątek – 14 listopada – udało im się wyprowadzić na ulice szesnastu miast ponad 100 tys. ludzi w ramach tzw. strajku obywatelskiego.