List poparcia od OZZ Inicjatywa Pracownicza przy Amazon Fulfillment Poland dla strajkującej w dn 21 i 22 marca 2018 r. załogi hiszpańskiego Amazona

Koleżanki i koledzy z MAD4!

Jesteśmy pod wrażeniem Waszej mobilizacji i determinacji w walce o utrzymanie warunków pracy i płacy. Pragniemy przekazać Wam słowa uznania, solidarności i życzyć powodzenia i wytrwałości w starciu z Amazonem. W 2016 r. 2000 pracowników Amazona w Polsce zagłosowało za strajkiem, lecz nie mogliśmy zorganizować go ze względu na restrykcyjne polskie prawo.

We wrześniu 2017 r. do Inicjatywy Pracowniczej dołączyła komisja zrzeszająca pracowników i pracownice Miejskich Wodociągów i Kanalizacji w Bydgoszczy. Jest to pierwsza struktura związku działająca w przedsiębiorstwie komunalnym zajmującym się dostarczaniem wody pitnej oraz odprowadzaniem ścieków. W marcu br. kolegom i koleżankom z komisji w MWiK udało się wywalczyć podwyżki  dla wszystkich zatrudnionych.

Dear friends from MAD4! 

We are impressed by your mobilization and your determination in the fight to maintain and improve your working conditions and wages. We want to express our solidarity and wish you good luck and stamina for the struggle against Amazon!

W dniach 21 i 22 marca w magazynach Amazona pod Madrytem (MAD4) w Hiszpanii odbędzie się 48-godzinny strajk organizowany przez wszystkie działające w firmie związki zawodowe. OZZ Inicjatywa Pracownicza działająca w Amazon Fulfillment Poland Sp. z.o.o. przesyła wyrazy poparcia dla strajkujących.

Rok 1968 jest na zachodzie symbolem buntu przeciwko skostniałemu kapitalizmowi i przywilejom elit bogacącym się na powojennym rozwoju gospodarczym. W Europie Wschodniej kojarzy się ze zrywem przeciwko socjalistycznym z nazwy i autorytarnym w praktyce reżimom. W Polsce, choć również kontestowano wówczas lojalne wobec Moskwy władze, polityczne znaczenie 1968 roku miało także mroczny wymiar. Była nim czystka etniczna - zgodnie z definicją Komisji Praw Człowieka ONZ tak właśnie należy określić wydarzenie z marca 1968 -  dokonana w wyniku dojścia do wielkich wpływów skrajnie prawicowej, antysemickiej frakcji PZPR. Ten neo-endecki nurt w łonie Partii symbolicznie i fizycznie domknął dzieła zniszczenia życia żydowskiego w Polsce. Zniszczenie to zostało zapoczątkowane przez antysemityzm polskich elit, przedwojenne pogromy i systemową dyskryminację w II RP, a osiągnęło swoje apogeum w czasach Zagłady dokonanej przez nazistowskich okupantów przy wsparciu lub bierności dużej części polskiego społeczeństwa, objęło wszystkie klasy społeczne. W marcu 1968 z Polski wygnano nie tylko przedstawicieli i przedstawicielki żydowskich elit, jak przedstawiają to współcześni polscy antysemici i antysemitki. Nie był to także wyłącznie efekt "rozgrywek w aparacie władzy". W obronie wypędzanych manifestowali nie tylko ludzie kultury i nauki, ale też tysiące robotników oraz robotnic.

W dniach 25-28 stycznia w miejscowości Escorial pod Madrytem delegacja Inicjatywy Pracowniczej uczestniczyła w Trzecim Spotkaniu Międzynarodowej Związkowej Sieci Solidarności i Walk zrzeszającej oddolne związki zawodowe i ruchy społeczne z całego świata. Konferencja zgromadziła ponad 220 uczestników i uczestniczek reprezentujących blisko 50 związków zawodowych, organizacji pro-pracowniczych oraz niezależnych mediów z ponad 20 państw. Najliczniej reprezentowane były Hiszpania, Brazylia, Francja, i Włochy. Wśród branż dominowały metalurgia, przemysł samochodowy, edukacja i transport publiczny.

Stoję tu jako reprezentantka Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Inicjatywa Pracownicza, ale przede wszystkim jako kobieta, która nie jest wyjątkiem i którą tez spotkały opresje ze strony patriarchalnego społeczeństwa. Dziś z tej sceny poruszono wiele istotnych kwestii: aborcja na żądanie, sprawy lokatorek czy prawa pracownicze sex workerek. Chciałabym, aby wybrzmiał również głos pracownic walczących z depresją w dobie kapitalizmu.

W zeszłym roku w internecie zobaczyłam dwa krótkie filmy. W pierwszym z nich kobiety z całego świata protestowały przeciwko opresyjnej polityce rządów i patriarchalnej przemocy. Były tam Czarne mieszkanki Stanów Zjednoczonych i Kanady walczące z policyjnymi zabójstwami i rasowym profilowaniem, były tam mieszkanki Argentyny protestujące przeciwko kobietobójstwu, były tam kobiety z Libanu i Egiptu, były mieszkanki Rosji, Turcji i Pakistanu. Byłam i ja, wykrzykiwałam słowa piosenki “Wściekły szpaler”. Film zapowiadał Globalny Strajk Kobiet 2017.

Od wielu lat słyszymy o konieczności i zamiarach zmiany zarówno indywidualnego, jak też zbiorowego prawa pracy. Kodeks pracy od początku lat 90. został znowelizowany kilkadziesiąt razy. Może się oczywiście zdarzyć, że pomysły Komisji Kodyfikacyjnej, które ujawniły media, zostaną ostatecznie wprowadzone w życie. Ale musimy pamiętać, że Komisja jeszcze nie przedstawiła swojego finalnego projektu. Nie wiemy też czy rząd propozycje Komisji zechce w ogóle przekuć w konkretny  projekt zmian ustawowy dotyczących tak prawa pracy indywidualnego, jak i zbiorowego. Nie wiemy czy może się to stać za czasów tej kadencji władz. Czy w ogóle możliwe jest, aby dyskusja wokół kontrowersyjnych zapisów toczyła się w przededniu wyborów parlamentarnych? A jaka będzie sytuacja polityczna po wyborach w 2019 roku? Rządząca PiS wprowadziła szereg ustaw w ekspresowym tempie, ale z równie wielu zmian legislacyjnych szybko zrezygnowano, gdy tylko podniósł się głosy społecznej krytyki.

Na początku roku w mediach pojawiły się doniesienia o planowanej serii radykalnych zmian w prawie pracy: szereg przepisów z Kodeksu pracy, ustawy o związkach zawodowych, ustawy o rozwiązywaniu sporów zbiorowych i ustawy o zwolnieniach grupowych ma niebawem zostać zastąpiony przez dwa nowe akty prawne: zbiorowy i indywidualny Kodeks pracy. Nowe ustawy, nad którymi pracuje Komisja Kodyfikacyjna Prawa Pracy przewidują m.in.: zwiększenie elastyczności czasu pracy, łatwiejsze zwolnienia, ograniczenie możliwości prowadzenia sporów zbiorowych oraz mniejsze uprawnienia dla niereprezentatywnych związków zawodowych (takich jak OZZ Inicjatywa Pracownicza). Kierunek zmian jest jasny – wzmocnić duże centrale związkowe i dać jeszcze więcej swobody pracodawcom w zakresie organizacji czasu pracy i polityki kadrowej.

[Pobierz tabelę z podsumowaniem konsekwencji wprowadzenia reformy prawa pracy]