Stanowisko przyjęte wspólnie przez francuski związek Union Syndicale Solidaires oraz Komisję Krajową OZZ Inicjatywa Pracownicza 3 stycznia 2022 r.

Od ponad dwóch miesięcy w Polsce trwa kryzys humanitarny. Wobec osób przebywających na granicy władza sięgnęła po cały repertuar drastycznych i nielegalnych środków: Straż Graniczna nie przyjmuje wniosków o azyl, stosuje wywózki i przemoc wobec uchodźców, nie dopuszcza do udzielania im pomocy medycznej, czy przekazania wody i pożywienia. Wzdłuż granicy wzniesiono ogrodzenia z drutu kolczastego, a wprowadzenie stanu wyjątkowego uniemożliwia jakąkolwiek kontrolę społeczną nad działaniami służb. Przy okazji ułatwia stosowanie szykan wobec lokalnych mieszkańców, starających się tej pomocy udzielić. W momencie pisania tego tekstu wiadomo o dziewięciu przypadkach śmierci. Biorąc pod uwagę warunki, ta liczba na pewno nie oddaje rzeczywistej skali tragedii.

Czy migracje zarobkowe są faktycznie czynnikiem, który blokuje obecnie wzrost płac? Takie sugestie padają ostatnio nie tylko od nacjonalistycznych polityków Konfederacji, ale także ze strony osób, które określają się jako pro-pracownicze i pro-socjalne jak np. Rafał Woś (Felieton Rafała Wosia "Dlaczego potrzebujemy moratorium migracyjnego"). Choć z pozoru twierdzenia takie wydają się logiczne, w rzeczywistości niewiele mają wspólnego z tym jak faktycznie wyglądają wzajemne relacje wynagrodzeń i migracji.

Wczoraj wraz z innymi komisjami OZZ Inicjatywa Pracownicza szliśmy i szłyśmy przez Warszawę domagając się pełni praw reprodukcyjnych dla kobiet oraz poprawy warunków pracy i rozbudowy socjalnego wsparcia dla całego społeczeństwa. Pokojowy protest atakowały faszystowskie bojówki. Do najbardziej brutalnych ataków doszło przy rondzie de Gaulle’a, gdzie protestujące kobiety zostały zaatakowane między innymi gazem pieprzowym. Napadano też na osoby wracające z manifestacji. Wśród dotkniętych fizyczną przemocą jest nasz Kolega ze związku.

W dniach 26-30 czerwca, w Warszawie odbyła się trzecia edycja Anarchistycznego Festiwalu Filmowego. Wydarzenie, współorganizowane przez Warszawską Komisję Środowiskową OZZ Inicjatywa Pracownicza, tradycyjnie zaprezentowało najciekawsze filmy poruszające tematy walk pracowniczych, działalności związków zawodowych, przemocy władzy i oporu wobec ruchów nacjonalistycznych.

XI Krajowy Zjazd Delegatów i Delegatek rekomendował Komisji Krajowej dołączenie do Międzynarodowej Związkowej Sieci Solidarności i Walk (RSISL - Red Sindical Internacional de Solidaridad y de Luchas). Publikujemy w związku z tym Manifest Końcowy III Spotkania Sieci, które odbyło się w Madrycie w styczniu 2018 r.

[zobacz stronę internetową sieci]

Międzynarodowa Związkowa Sieć Solidarności i Walk (RSISL) powstała w marcu 2013 r. w Saint-Denis we Francji jako efekt wielu lat wymiany doświadczeń i współpracy pomiędzy organizacjami związkowymi, które ją założyły. Na tej podstawie oraz w oparciu o wspólne podejście i wspólną praktykę związkową mogliśmy zjednoczyć organizacje związkowe oraz nurty i tendencje działające w różnych związkach zawodowych z wielu krajów obu Ameryk, Europy, Afryki i Azji.

W numerze:

TEMAT NUMERU: STRAJK GENERALNY W EDUKACJI:

- Strajk generalny w edukacji

- Stanowisko XI Krajowego Zjazdu Delegatów i Delegatek OZZ IP ws. poparcia dla strajków i protestów w sferze budżetowej

- Nie żyje Piotr Sławkowski

XI KRAJOWY ZJAZD DELEGATÓW I DELEGATEK:

– Co się wydarzyło na XI Krajowym Zjeździe Delegatów i Delegatek

– Działalność międzynarodowa OZZ Inicjatywa Pracownicza w okresie 2017-2019

– Biuletyn "Inicjatywa Pracownicza"

Z ŻYCIA ZWIĄZKU

– Konflikt wokół planów reorganizacji Bunkra Sztuki

– Poznań: W portierniach wrze. Żądają zaległych wypłat i stabilnego zatrudnienia

– Poznań: Krótszy czas pracy dla bibliotekarzy

– Mazowsze: Pracownice i pracownicy Danfoss walczą o podwyżki

– Warszawa: OZZ IP przeciwko rasizmowi i faszyzmowi

– Pomorskie: IP w Przewozach Regionalnych na Pomorzu. "Czas dojazdu to czas pracy!"

SPRAWY MIĘDZYNARODOWE:

– Prywatyzacja i społeczna degradacja. Walki pracownicze w hiszpańskich kolejach i ich społeczny kontekst

Z ŻYCIA ZWIĄZKU - CD.

– Budownictwo: Chcemy skrócenia czasu pracy. Praca po 10 godzin dziennie to patologia

– Motoryzacja: VW: Głos należy do nas

- Szkolnictwo wyższe: Co dalej z 50% kosztami uzyskania przychodu na uczelniach?

PRAWO:

– Amazon przegrywa trzy kolejne procesy sądowe

STRAJK GENERALNY W EDUKACJI - CD.:

– Inicjatywa Pracownicza a strajk generalny w edukacji

W Polsce pracuje obecnie około 2 milionów imigrantów i imigrantek. Większość z nich pochodzi z Ukrainy, ale jest też dużo osób z krajów takich jak Białoruś, Mołdawia, Nepal, Indie czy Bangladesz. Najczęściej zatrudnia się je w branży budowlanej, logistyce, usługach oraz w rolnictwie. Osoby te często pracują bez umów („na czarno”), otrzymują wynagrodzenia poniżej płacy minimalnej lub zmuszane są do podpisywania umów cywilnoprawnych; równie często zatrudnia się je za pośrednictwem agencji pracy tymczasowej – pracodawcy próbują w ten sposób powstrzymać presję na wzrost płac, zyskując tanią siłę roboczą, której łatwo można się pozbyć w okresie spadku koniunktury.

We wtorek 5 lutego we Francji odbędzie się strajk generalny organizowany przez związki zawodowe: CGT (Powszechna Konfederacja Pracy), Union Syndicale Solidaires (Związek Zawodowy Solidarni) oraz CNT-SO (Krajowa Konfederacja Pracy - Solidarność Robotnicza). Odpowiadając na apel organizatorów i organizatorek strajku, warszawskie komisje Inicjatywy Pracowniczej o godz. 18:00 organizują pikietę solidarnościową pod Ambasadą Republiki Francuskiej w Warszawie (ul. Piękna 1). Pikieta ma z jednej strony wesprzeć francuski strajk generalny, jak i przypomnieć o trwających w Polsce konfliktach pracowniczych: w branży lotniczej, w sądownictwie, edukacji i pomocy społecznej.

[zobacz wydarzenie na Facebooku]

W związku ze zbliżającą się setną rocznicą odzyskania niepodległości przez Polskę oraz kolejnym Marszem Niepodległości organizowanym przez ruchy nacjonalistyczne i neofaszystowskie, publikujemy wstęp do 49 numeru Biuletynu "Inicjatywa Pracownicza" autorstwa Jarosława Urbańskiego:

Nieuchronnie zbliża się 11 listopada. W tym roku przypada równa, setna rocznica odzyskania niepodległości przez Polskę. Obchody w takich okolicznościach zwykle są pretekstem do tego,aby władza przedstawiła swoją wersję historii. Najczęściej nie jest to historia zgodna z tym, co wiemy na temat walk pracowniczych i socjalnych. W czasach PRL na oficjalnych akademiach próbowano dowodzić, iż przewodnią siłą narodu i robotników była zawsze jakaś wersja partii marksistowskiej, choć często odbiegało to od prawdy. Pomijano znaczenie ruchu związkowego w myśl leninowskiej zasady mówiącej o wyższości uświadomienia politycznego nad socjalnym oraz o wyższości partii politycznych nad związkami zawodowymi. Dziś jest dokładnie tak samo.

W numerze:

KOMENTARZ REDAKCJI:
– 100. rocznica odzyskania niepodległości Polski - czego nie dowiemy się na oficjalnych akademiach?

Z ŻYCIA ZWIĄZKU:
– Wieści z komisji IP w Danfoss Poland Sp. z o.o.
– Protest pracowników niemedycznych: wyższych płac i szacunku!
– Dziennikarki i dziennikarze na równych zasadach - nowa komisja IP
– Firmę tworzą WSZYSCY pracownicy - OZZ IP w Energa Serwis Sp. z o.o.
– Amazon: bunt na shipie. Regulamin był tylko iskrą zapalną
– Gastronomia: oszukani pracownicy walczą o zaległe wynagrodzenia
– Amazon: ciężka praca nie popłaca

ZE ŚWIATA PRACY:
– Praca na fermach zwierząt futerkowych
– Niesprawiedliwa transformacja. Ekologia kontra górnictwo.
– Nie wyobrażam sobie walki o prawa pracownicze bez walki o prawa osób LGBTQ
– Inicjatywa Pracownicza na Uniwersytecie Warszawskim a nowa ustawa o szkolnictwie wyższym

DYSKUSJA PROGRAMOWA:
– Komisja kodyfikacyjna i prawo do strajku

PRAWO:
– Ustawa o związkach zawodowych - najważniejsze zmiany wchodzące w życie od 1.01.2019 r.
– Sąd przyznał rację związkowcowi z Volkswagena

KULTURA:
– II Anarchistyczny Festiwal Filmowy

ZAGRANICA:
– Parma: Kongres założycielski International Confederation of Labour (ICL-CIT)

W dniach 29 czerwca - 1 lipca w Warszawie oraz 6-7 lipca w Łodzi, odbędzie się druga edycja Anarchistycznego Festiwalu Filmowego. Wydarzenie, organizowane przez warszawskie i łódzki komisje OZZ IP, ma na celu zaprezentowanie filmów odnoszących się do bieżących problemów społecznych, ekonomicznych i politycznych z perspektywy radykalnej.

[Strona internetowa AFF] [Wydarzenie na Facebooku - Warszawa] [Wydarzenie na Facebooku - Łódź] 

Rok 1968 jest na zachodzie symbolem buntu przeciwko skostniałemu kapitalizmowi i przywilejom elit bogacącym się na powojennym rozwoju gospodarczym. W Europie Wschodniej kojarzy się ze zrywem przeciwko socjalistycznym z nazwy i autorytarnym w praktyce reżimom. W Polsce, choć również kontestowano wówczas lojalne wobec Moskwy władze, polityczne znaczenie 1968 roku miało także mroczny wymiar. Była nim czystka etniczna - zgodnie z definicją Komisji Praw Człowieka ONZ tak właśnie należy określić wydarzenie z marca 1968 -  dokonana w wyniku dojścia do wielkich wpływów skrajnie prawicowej, antysemickiej frakcji PZPR. Ten neo-endecki nurt w łonie Partii symbolicznie i fizycznie domknął dzieła zniszczenia życia żydowskiego w Polsce. Zniszczenie to zostało zapoczątkowane przez antysemityzm polskich elit, przedwojenne pogromy i systemową dyskryminację w II RP, a osiągnęło swoje apogeum w czasach Zagłady dokonanej przez nazistowskich okupantów przy wsparciu lub bierności dużej części polskiego społeczeństwa, objęło wszystkie klasy społeczne. W marcu 1968 z Polski wygnano nie tylko przedstawicieli i przedstawicielki żydowskich elit, jak przedstawiają to współcześni polscy antysemici i antysemitki. Nie był to także wyłącznie efekt "rozgrywek w aparacie władzy". W obronie wypędzanych manifestowali nie tylko ludzie kultury i nauki, ale też tysiące robotników oraz robotnic.

Ujawnione przez TVN nagrania z kuriozalnych obchodów urodzin Adolfa Hitlera oraz koncertów organizowanych przez środowiska skrajnej prawicy ukazują jedynie drobny wycinek problemu, jakim jest przyzwolenie na wzrost znaczenia poglądów bazujących na nienawiści: rasistowskich, ksenofobicznych, homofobicznych, mizoginistycznych i wielu innych... 

Oddawanie hołdu zbrodniarzowi stojącemu na czele reżimu odpowiedzialnego za zagładę ludności żydowskiej i romskiej, miliony ofiar wszelkich płci, narodowości i poglądów jest aberracją, która zasługuje jedynie na potępienie. 

Dla antyfaszystów i antyfaszystek powiązania skrajnej prawicy z osobami piastującymi funkcje publiczne nie są nowością. Przedstawiciele organizacji neofaszystowskich, skrajnie nacjonalistycznych i nazistowskich m.in. Roberto Fiore i Tommy Robinson na zaproszenie posłów wizytują Sejm, idą w Marszach Niepodległości i przemawiają na konferencjach organizowanych przez prawicowych fanatyków. 

Polska szkoła nie uczy rozumienia zagrożeń płynących ze skrajnie prawicowych ideologii. Niestety, niektóre szkoły są otwarte na współpracę z organizacjami, które odwołują się do tradycji pogromowych, gett ławkowych i prześladowań lewicy. Dlatego członkowie i członkinie Obozu Narodowo-Radykalnego  biorą udział w uroczystościach szkolnych, organizują prelekcje i zachęcają uczniów do wstąpienia w szeregi ONR. 

Polska szkoła uczy natomiast “symetrii” między faszyzmem a “komunizmem”, to ostatnie pojęcie traktując jak worek, do którego można wrzucać wszystko, co w danym momencie nie pasuje władzy i jej skrajnie prymitywnym, niekompetentnym ideologom. Ci, korzystając z łamów prawicowej prasy, telewizji i serwisów internetowych produkują paszkwile imitujące publicystykę historyczną. Czasem przekonują, że “Hitler był lewakiem”, a czasem, że w 1939 roku Polska powinna była stanąć u boku nazistów i dokonać inwazji na Związek Radziecki. W ten sposób tworzy się podglebie dla rozwoju przekonań opartych na kłamstwie, nienawiści i niewiedzy. 

Czym zatem powinien być dziś antyfaszyzm? Czy tylko wyrażeniem ogólnie słusznego sprzeciwu wobec przebierańców delektujących się w lesie tortem ozdobionym swastyką z wafli? Przede wszystkim, powinien być on codzienną walką o sprawiedliwość i równość oraz oporem przeciwko dyskryminacji i przemocy prawicowej. Opór powinien być wymierzony zarówno w działania organizacji szerzących nienawiść, jak i praktyki instytucji, które umożliwiają ich rozwój i represjonują antyfaszystów oraz antyfaszystki. Powinien być  jednoznacznym i głośnym “nie” dla haniebnych działań takich, jak współpraca NSZZ “Solidarność” z ONR. Skrajna prawica zawsze była i zawsze będzie wrogiem osób walczących o prawa pracownicze. Była nią w Trzeciej Rzeszy, frankistowskiej Hiszpanii, w latach dyktatur wojskowych w Ameryce Łacińskiej, jest dziś w Stanach Zjednoczonych. 

Faszyzm to przede wszystkim nierówność, dominacja silniejszych nad słabszymi – rodzi się na gruncie hierarchicznych relacji. Żyjąc w kraju, w którym tolerowane są ruchy wzywające do nienawiści w każdej chwili można zostać tym pogardzanym „innym”. Codzienna wspólna walka o równość to jedyna szansa na godne życie. Nie włożycie do garnków homofobicznych, transfobicznych i islamofobicznych tekstów demagogów, a lektura antysemity Romana Dmowskiego nie zdejmie z Was ciężaru, jakim jest beznadziejna praca za grosze na śmieciówce. Z kolei związkowcy i związkowczynie nie dadzą się zastraszyć manipulacjami “dekomunizacyjnymi”. 

Środowiska antyfaszystkowskie od lat walczą ze skrajną prawicą. To my organizujemy marsze, to my zamazujemy rasistowskie napisy na murach, które są ignorowane przez państwowe służby, to my bronimy słabszych. Mamy nadzieję, że dzięki burzy wywołanej przez materiał TVN więcej osób zauważy zagrożenie i wspólnie z nami zacznie je zwalczać.

Dość społecznej akceptacji dla skrajnej prawicy! Dość państwowej protekcji dla rasistów i neofaszystów! Faszyści precz z naszych szkół, uniwersytetów, ulic i dzielnic!

Warszawska Komisja Środowiskowa

Komisja Pracujących w Organizacjach Pozarządowych

W dniach 30 czerwca – 2 lipca 2017 r. w Warszawie odbył się pierwszy Anarchistyczny Festiwal Filmowy, zorganizowany wspólnie przez Warszawską Komisję Środowiskową i Komisję Pracujących w NGO przy współpracy z inicjatywą Radykalny Kinematograf. Dwudniowe wydarzenie otworzył premierowy pokaz dokumentu „Antyfaszyści” w Kinie Muranów, a kolejne projekcje odbywały się w centrum społecznym A.D.A. Puławska. W Festiwalu wzięło udział łącznie ok. 200 osób i było to pierwsze tak duże wydarzenie kulturalne organizowane samodzielnie przez komisje Inicjatywy Pracowniczej. Impreza cieszyła się na tyle dużym powodzeniem, że w kolejnych miesiącach ubiegłego roku projekcje filmów pokazywanych na AFF odbyły się także w innych miastach: Poznaniu, Krakowie, Łodzi i Wrocławiu.