Jako uczestnicy kampanii “Chcemy więcej zarabiać”, domagamy się 2800 zł. brutto miesięcznej pensji minimalnej i stawki godzinowej nie niższej niż 15 zł. Podniesienie minimalnego wynagrodzenia nie rozwiązuje jednak problemu osób, w szczególności kobiet, które każdego dnia nieodpłatnie wykonują pracę opiekuńczą. Uważamy, że każdy pracownik i pracownica, także ci zajmujący się utrzymaniem gospodarstw domowych, powinni otrzymywać płace na poziomie gwarantującym godne życie im i ich rodzinom. 

9 maja OGÓLNOPOLSKI DZIEŃ PROTESTÓW W SPRAWIE PODWYŻSZENIA PŁACY MINIMALNEJ do 2800 zł

Protesty odbędą się:

Katowice,
okolice ul. Stawowej, godz. 14:00

Bydgoszcz,
Plac Wolności w pobliżu McDonald'sa, godz. 12:00

Lublin,
ul. Królewska 2 pod siedzibą PO, godz. 11:00

Wrocław,
Rynek pod Pręgierzem, godz. 12:00 (tel. 503 177 889)

Poznań,
ul. 27 grudnia przy Okrąglaku w pobliżu McDonald'sa, godz. 13:00

Warszawa,
pod Ministerstwem Pracy i Polityki Społecznej, godz. 13:00 (tel. 530 377 534)

Zielona Góra,
al. Niepodległości obok Teatru Lubuskiego, godz. 11:00

Koalicja: Wolny Związek Zawodowy Sierpień 80, Ogólnopolski Związek Zawodowy Inicjatywa Pracownicza, Partia Zieloni, Polska Partia Pracy

https://www.facebook.com/chcemywiecejzarabiac?ref=hl

Chcemy więcej zarabiać!

Dziś płaca minimalna w Polsce wynosi 1750 zł brutto i jest to około 1286 zł na rękę. Nie pozwala to, na godne życie – na pokrycie podstawowych kosztów: jak mieszkanie, jedzenie, rachunki, transport czy leki. A przecież nasze życie powinno być czymś więcej niż tylko spaniem, pożywianiem się i pracą najemną!

Zarobki w Polsce są upokarzająco niskie. Realna wartość naszych płac maleje od 15 lat. Wzrastają natomiast nasze wydatki, w tym na dostęp do podstawowych usług publicznych. Pracodawcy korzystają z trudnej sytuacji na rynku pracy, by płacić nam jak najmniej, niezależnie od zysków, jakie przynosi im nasza praca. Wiedząc, że często nie mamy innego wyboru dyktują nam nieuczciwe warunki zatrudnienia i reagują agresją, gdy domagamy się więcej. Płacenie głodowych stawek, lub nie płacenie w ogóle, jest jedynym pomysłem na biznes wielu tak zwanych przedsiębiorców. Ich majątki rosną, podczas gdy my żyjemy w biedzie. Dla przykładu prezes banku PKO BP zarabia dziennie 8,5 tys. zł. Nie możemy dalej na to pozwalać!

Jeżeli nie możemy utrzymać się z własnej pracy, co nam pozostaje? Więcej pracy – 12, 16 godzin na dobę? Kradzież? Żebractwo? Imigracja? Niskie zarobki są obrazą dla wszystkich, którzy próbują uczciwie pracować zamiast uprawiać spekulacje finansowe lub czerpać dochody z zajmowania fikcyjnych stanowisk. Na to także nie możemy dalej pozwolić!

Przeciwnicy podwyższenia płacy minimalnej (elity polityczne i biznesowe) utrzymują, że powoduje ona wzrost bezrobocia i jest szkodliwa dla gospodarki. Swoje przekonania popierają wyłącznie abstrakcyjnymi modelami, które w żaden sposób nie uwzględniają faktycznej sytuacji. W krajach, gdzie wprowadzono lub podniesiono płacę minimalną nie zaobserwowano żadnych negatywnych gospodarczo konsekwencji, a zwłaszcza dla samych pracownic i pracowników. W Polsce dotychczasowe podwyżki płacy minimalnej również nie doprowadziły do widocznego wzrostu bezrobocia. Jedyną przewidywalną konsekwencją podniesienie płacy minimalnej jest wzrost zarobków pracowników i pracownic. Podwyższenia zarobków pracowniczych zawsze najbardziej obawiają się ci, których wysokie zyski zależą od naszych niskich pensji.

Nie chcemy, żeby Polska stała się krajem pół-darmowej siły roboczej, gdzie kapitaliści z całego świata przybywają w poszukiwaniu tanich i posłusznych pracowników i pracownic dla swoich wielomiliardowych przedsięwzięć. To nie jest dobra droga rozwoju. Nie chcemy, aby bogactwo jednych budowane było na ubóstwie wszystkich pozostałych. Nie chcemy żyć w kraju, gdzie dobrze jest tylko prezesom i właścicielom korporacji. Gdzie kapitał bierze wszystko a nam zostawia tylko tyle, byśmy nie pomarli z głodu zbyt wcześnie.

Na całym świecie ludzie walczą o lepsze zarobki. W Stanach Zjednoczonych pracownicy i pracownice supermarketów i barów z fastfoodami organizują się i walczą o podniesienie płacy minimalnej. W Chinach robotnicy i robotnice organizują protesty w fabrykach pomimo brutalnych represji. Czujemy się częścią tego światowego ruchu. Tam, gdzie jest opresja, jest też i opór.

Nie chcemy być niewolnikami. Zmieńmy to! Zażądajmy razem podniesienia płacy minimalnej do 2800 zł brutto i 15 złotych minimalnej pensji na godzinę!

Być może trudno sobie wyobrazić, że na „zielonej wyspie” może być jeszcze gorzej niż teraz i w związku z tym TTIP niczego już w naszej prekarnej doli nie zmieni. Wystarczy jednak spojrzeć na sytuację pracowniczą w krajach globalnego Południa czy prawa świeżo upieczonych matek w USA (12 tygodni bezpłatnego „urlopu”) żeby zrozumieć, jak wiele wciąż mamy do stracenia.

W dniu 18 IV 2015 r. odbyła się demonstracja mająca na celu wyrażenie sprzeciwu wobec negocjowanych przez Komisję Europejską umów handlowych z USA i Kanadą oraz nagłośnienie oddolnej ogólnoeuropejskiej inicjatywy przeciwko tym umowom. Pikieta posłużyła także do przyciągnięcia uwagi demonstrujących tego dnia  pracowników zrzeszonych w OPZZ, wśród których zbierano podpisy pod inicjatywą mającą zablokować zawarcie tych umów. W ramach przygotowań do pikiety uzgodniono z organizatorami marszu OPZZ, że jedno z ramion marszu gwiaździstego OPZZ (część zrzeszająca pracowników przemysłu metalowego, usług budowlanych i administracji) zmieni trasę i przejdzie obok przedstawicielstwa KE w Polsce, a nasza demonstracja dołączy do marszu i przejdzie z nim pod Kancelarię Prezesa Rady Ministrów.

Organizatorami demonstracji oprócz Inicjatywy Pracowniczej, byli: Fundacja Greenpeace Polska, Instytut Globalnej Odpowiedzialności, Fundacja Strefa Zieleni oraz partia Razem. Wydarzenie rozpoczęło się o godzinie 11:00 przemową prezeski zarządu Fundacji Strefa Zieleni i członkini partii Zieloni Ewy Sufin-Jacquemart, która przedstawiła cel zgromadzenia, zarys istoty porozumień: TTIP (porozumienie UE-USA), CETA (porozumienie UE-Kanada) oraz ISDS (umowa multilateralna). Podczas pikiety głos zabrała także posłanka Anna Grodzka mówiąc o zagrożeniach politycznych płynących z istoty ISDS, TTIP i CETA. Marcin Wojtalik, współtwórca i członek zarządu IGO z koalicji uwagaTTIP.pl, opowiadał z kolei o szkodach jakie wyrządza arbitraż państwowo-korporacyjny państwom słabszym od USA (bo tylko USA w arbitrażach nigdy nie przegrywa). Gdy zakończył głos zabrała nasza towarzyszka związkowa Maria Świetlik. Mówiła o zagrożeniach jakie płyną dla praw pracowniczych i ładu prawnego. W wyniku "wzorcowej" dla TTIP umowy NAFTA zniknęło ponad milion miejsc pracy. To samo przewidują niezależne badania dla umowy miedzy Unią Europejską a Stanami. Niepokoi nas także, to że różnice w prawach pracowniczych i związkowych między Stanami a Europą są ogromne - widać to dobrze po sytuacji młodych matek, które w USA mają jedynie prawo do 12-tygodniowego bezpłatnego "urlopu". Stany ratyfikowały zaledwie 2 z 8 fundamentalnych konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy - jakakolwiek próba "ujednolicenia" musi zakończyć się ograniczeniem naszych europejskich wolności i gwarancji. Niezwykle groźne jest arbitraż i Ciało Współpracy Regulacyjnej, które będą mogły nie dopuścić do pozytywnych zmian prawnych w przyszłości albo - po ich przyjęciu - skutkować obciążeniem budżetu państwa odszkodowaniami na rzecz korporacji. Przykładem działania tego mechanizmu jest sprawa Veolia contra Egipt (82 mln euro za ustalenie wysokości płacy minimalnej), czy Argentyna, pozwana ponad 40 razy na miliony dolarów za zamrożenie opłat za prąd, wodę i gaz w okresie najcięższego kryzysu.

Na końcu wezwała do podpisywania się pod petycją do Komisji Europejskiej www.stop-ttip.pl.

Oś pikiety stanowiły happeningi, wypełniające czas między przemowami. Najpierw przy dźwiękach „Marszu Imperialnego” ubrani w garnitury – jak na członków establishment-u przystało - ludzie wprowadzili 3 metrowego drewnianego konia trojańskiego, symbolizującego ukryte zagrożenie kryjące się za negocjowanymi za naszymi plecami porozumieniami.  Następnie na scenę wydarzeń wkroczyły „korporacyjne roboty” które radośnie zdeptały i zjadły pudła symbolizujące demokrację, prawa pracownicze i zdrową żywność, po czym na komendę człowieka w garniturze ustawiły się w szpaler broniący drewnianego konia. Naprzeciw nich stanął „mur” skandujących osób z transparentami sprzeciwiającymi się TTIP, CETA, ISDS. Po kilku szarżach robotów, zostały one pokonane  przez przeciwników TTIP. Po tych – jakże dramatycznych – wydarzeniach przemówił Adrian Zandberg, z partii Razem na temat makroekonomicznych skutków krytykowanych porozumień dla państw UE, a w szczególności dla krajów naszego regionu, które wedle przytaczanych prze niego analiz mają być szczególnie katastrofalne. Ostatni etap fabularny happening-u - którym było pojawienie się „politycznej ośmiornicy”- nastąpił o 12:00 i nałożył się na nadejście demonstracji OPZZ, do której się przyłączyliśmy. Osoby reprezentując pikietę wygłosiły z platformy przemówienia na temat TTIP, skierowane do demonstrujących pracowników. 

Gdy około godziny 12:45 dotarliśmy do celu demonstracji OPZZ, pod Kancelarię Premiera RP, reprezentanci naszego zgromadzenia ruszyli, aby agitować na rzecz podpisywania Europejskiej Inicjatywy Obywatelskiej skierowanej przeciw dalszemu negocjowaniu porozumień ISDS, TTIP oraz CETA. Według przepisów Traktatu z Lizbony regulujących funkcjonowanie takich inicjatyw potrzeba zdobyć 1mln podpisów we wszystkich krajach Unii Europejskiej, z czego w siedmiu z nich należy uzyskać kworum (wynoszące liczbę deputowanych do Parlamentu Europejskiego pomnożoną prze 750) . Jak dotąd zgromadzono ok. 1.65mln podpisów w całej Unii, a kworum uzyskano w 12 krajach. Parlament Europejski podważa jednak prawomocność tej inicjatywy, odwołując się do przepisów proceduralnych. Skarżący decyzję PE wierzą jednak, że zebranie jak największej liczby podpisów poparcia i uzyskanie kworum w jak największej liczbie państw pomoże uchylić nieprzychylną decyzję. Dlatego konieczny jest dalszy wysiłek w zbieraniu dowodów poparcia dla inicjatywy na terenie Polski, gdyż nie uzyskano jeszcze w naszym kraju kworum wynoszącego 38 250 podpisów. W momencie rozpoczęcia demonstracji brakowało ok. 28 000 podpisów.

ev548j0

Powszechną praktyką pracodawców jest umieszczanie w umowie o pracę lub regulaminie pracy klauzuli poufności wynagrodzeń. W ocenie praktyków prawa nie ma jednak zgody co do tego, czy to jest legalne.

W dniach 14-15 marca w Poznaniu odbędzie się IX Krajowy Zjazd Delegatów i Delegatek OZZ Inicjatywa Pracownicza. Na ostatnim spotkaniu Komisji Krajowej związku, w niedzielę 1 lutego ustalono harmonogram i program Zjazdu, ordynację wyborczą oraz przedyskutowano wstępne wersje propozycje uchwał, sprawozdań oraz propozycji działań, jakie KK przedstawi na Zjeździe.

[kliknij aby przejść do artykułu z Materiałami na IX KZD - strona zawiera komplet Materiałów bez załączników]

Materiały na IX Krajowy Zjazd Delegatów i Delegatek OZZ Inicjatywa Pracownicza (14-15 marca 2015 r., Poznań) w formie plików pdf.

Stanowisko Komisji Krajowej OZZ Inicjatywa Pracownicza z 13 października2014 r. ws. poparcia protestów przeciwko umowom o wolnym handlu TTIP i CETA.

Od miesięcy trwają tajne negocjacje handlowe między Komisją Europejską a Stanami Zjednoczonymi i Kanadą zmierzające do podpisania transatlantyckiego partnerstwa w sprawie handlu i inwestycji (TTIP) oraz ratyfikacji umowy gospodarczo-handlowej CETA. Pod dobrze znanymi neoliberalnymi hasłami "tworzenia zachęt do inwestycji" oraz "ograniczania biurokratycznych barier w dostępie do rynków", TTIP i CETA mają na celu stworzenie gigantycznej, transatlantyckiej strefy wolnego handlu i inwestycji.

Stanowisko Komisji Krajowej OZZ Inicjatywa Pracownicza z 13 października 2014 r. ws. poparcia dla kampanii „BDS – Bojkot, Wycofanie Inwestycji i Sankcje”.

W odpowiedzi na międzynarodowy apel organizacji społecznych i związków zawodowych, Komisja Krajowa OZZ Inicjatywa Pracownicza popiera kampanię „BDS – Bojkot, Wycofanie Inwestycji i Sankcje”, której celem jest przywrócenie praw Palestyńczykom żyjącym pod okupacją wojskową na Zachodnim Brzegu Jordanu, w Jerozolimie Wschodniej, w Strefie Gazy oraz Palestyńczykom mieszkającym na terenie Izraela i palestyńskim uchodźcom.