W środę, 24 stycznia, FORA (Federacja Pracowników Regionu Argentyny) wzięła udział w strajku generalnym i masowym marszu, który odbył się w Buenos Aires. Jesteśmy wdzięczni za udział w różnych demonstracjach, które odbyły się również w różnych miastach na całym świecie (Berlin, Madryt, Barcelona, Walencja, Rzym, Nowy Jork). Poniżej publikujemy odezwę FORA:

24 stycznia my, pracownicy, zatrzymujemy się i wychodzimy na ulice w ramach strajku krajowego, pierwszego strajku od kilku lat w trudnej sytuacji z nieodwracalnymi szkodami, które pogarszają jakość naszego życia. Musi to być ruch walki pracowniczej, aby pokazać naszą siłę, odbiegający od wezwania biurokratycznych central związkowych, które przez długi czas nie miały kontaktu z rzeczywistą sytuacją pracowników.

Pakiet reform zaproponowanych przez nadzwyczajny dekret DNU ogłoszony 20 grudnia i ustawa zbiorcza pokazują politykę, jaką obecny rząd zamierza prowadzić, aby osiągnąć większą wolność rynku, z korzyścią dla kasty biznesowej, która zamierza poszerzyć swoje horyzonty i zyski kosztem intensyfikacji wyzysku pracowników i utraty naszej siły nabywczej. Zwiększenie ucisku i represji wobec tych, którzy pracują i organizują się w obronie tego, co my — klasa pracująca — wspieraliśmy w ostatnim czasie. Państwo jako instrument władzy nie istnieje po to, by przyznawać prawa socjalne wyzyskiwanym. Dlatego też obrona praw socjalnych w zakresie dobrobytu ekonomicznego, politycznego i kulturowego leży wyłącznie w rękach wyzyskiwanych, pracowników, a naszą areną walki w obronie i powstrzymaniu tego, co chcą nam narzucić, są ulice, miejsca pracy i ich organizacja.

Państwo niczego nie daje, klasa pracująca zdobywa swoje prawa, walcząc razem i stawiając opór. Walka o te prawa jest ćwiczeniem mającym na celu osiągnięcie emancypacji z tej rzeczywistości gospodarczej. Javier Milei, obecny prezydent jest przykładem najbardziej groteskowego i burżuazyjnego pragnienia urzeczywistnienia państwa policyjnego z pałkami i bronią. W rzeczywistości nigdy nie doszło do zmiany paradygmatu między poprzednimi rządami a obecnym, co doprowadziło nas do społeczeństwa o bardzo wysokim odsetku ubóstwa. Rząd zamierza kryminalizować protesty, aby zminimalizować opór w procesie dyscyplinowania społeczeństwa. Jest to moment, w którym pilnie potrzebujemy odbudować organizacje pracownicze, w których będziemy mogli podejmować decyzje o walce z całym narzuconym złem i przeprowadzić transformację w kierunku nowych rozwiązań, które określą bardziej sprawiedliwe życie. Prosimy o rozpowszechnianie w sieciach z hasłem „nie dla DNU i antypracowniczych ustaw w Argentynie” oraz hasłem wzywającym do międzynarodowej solidarności, wraz z hashtagiem #ABAJOELDNU, #ABAJOLEYOMNIBUS, #QUESEVAYANTODXS.

Bardziej szczegółowe informacje na temat dekretu o stanie wyjątkowym i ustawy zbiorczej są dostępne w naszej gazecie „Organizacion Obrera” https://organizacion-obrera.fora.com.ar/. 

Bylibyśmy wdzięczni, gdybyście mogli przesłać nam zdjęcia lub linki do publikacji na nasz adres e-mail, abyśmy mogli je powielić, aby tutejsi towarzysze wiedzieli, że solidarność została zamanifestowana w anarcho-syndykalistycznym świecie. Wszystko to zostanie bardzo dobrze przyjęte przez tutejszych towarzyszy.

ROBOTNICY, WYJDŹCIE NA ULICE! ŻADNEGO DNU, ŻADNYCH ANTYPRACOWNICZYCH PRAW! STRAJK GENERALNY, DOPÓKI NIE ZNIKNIE KAŻDA Z NICH!

Książka Spór zbiorowy i strajk zawiera szczegółowe omówienie przepisów regulujących prawo do strajku w Polsce, praktyczne porady dotyczące prowadzenia sporu zbiorowego oraz dwa rozdziały poświęcone znaczeniu akcji strajkowej w działalności związkowej i historii reform procedury sporu zbiorowego w Polsce. Celem tej publikacji jest zapewnienie działaczom i działaczkom związkowym wszechstronnej wiedzy na temat najskuteczniejszego narzędzia, jakim dysponuje ruch związkowy.

L'Union syndicale Solidaires jest jednym z ośmiu związków zawodowych tworzących Komitet Międzyzwiązkowy [1], który organizuje bieżące strajki przeciwko reformie emerytalnej we Francji. O ostatnich wydarzeniach, kolejnych ogólnokrajowych mobilizacjach i solidarności międzynarodowej rozmawialiśmy z Cybèle David, sekretarz krajową L’Union Syndicale Solidaries.

Zgromadzone w Barcelonie w dniach 1 i 2 kwietnia 2023 r. organizacje związkowe z kilku krajów europejskich: CGT, Co.Bas, IAC, CATAC-CTS (Katalonia), CUB, Fronte di Lotta Non Austerity, UNICOBAS, COBAS Sardegna (Włochy), TIE (Niemcy), SUD Vaud, SYNDIBASA (Szwajcaria), STASA (Portugalia), OZZ Inicjatywa Pracownicza (Polska) i Union Syndicale Solidaires (Francja), wyrażają uznanie dla walki prowadzonej od prawie trzech miesięcy przez pracujących mężczyzn oraz kobiety we Francji przeciwko reformie emerytalnej.

Wywiad z Sylvainem Aliasem z francuskiego związku Solidaires nt. trwających strajków i protestów przeciwko planom podniesienia wieku emerytalnego.

W poniedziałek 11 października odbył się we Włoszech strajk generalny ogłoszony przez ruch 15 oddolnych organizacji związkowych z różnych branż. Był to pierwszy tego typu wspólny strajk od ponad dekady, mający na celu przełamanie ciszy narzuconej klasie pracującej przez biurokratyczne związki zawodowe, które koncentrują się na negocjacjach z rządem zamiast organizowaniu walk w obronie warunków pracy.

1 lutego 2021 w Mjanmie (Birmie) miał miejsce wojskowy zamach stanu w wyniku którego wojsko przejęło kontrolę nad państwem uniemożliwiając planowane na następny dzień zaprzysiężenie nowego parlamentu (po wyborach z listopada 2020). Na społeczną reakcję nie trzeba było długo czekać. Już w początku lutego w całym kraju na ulice wyszły miliony protestujących.

Koronawirus nie jest jedną, a być może nawet najważniejszą przyczyną obecnego kryzysu gospodarczego. Występując w obronie zatrudnienia i wynagrodzeń, walczymy o uchronienie gospodarki przed jeszcze głębszym kryzysem, a społeczeństwo przed ubóstwem. Trzymajmy się zatem pięciu zasad w relacjach z pracodawcami.

Gdy na początku października tego roku ultraprawicowy i neoliberalny miliarder-prezydent Chile Sebastián Piñera z dumą oświadczył, że na tle targanej niepokojami społecznymi Ameryki Łacińskiej rządzony przez niego kraj „jest prawdziwą oazą”, nikt nie spodziewał się, że zaledwie kilkanaście dni później wybuchną największe protesty społeczne w historii tego kraju.

Strajk nauczycieli trwał od 8 do 26 kwietnia 2019 roku. Wzięło w nim udział 14 tysięcy placówek i 600 tysięcy zatrudnionych w nich osób. Był to największy strajk po 1989 r.

Od samego początku rząd próbował osłabić siłę strajku różnymi metodami – zarówno prawnymi, jak i pozaprawnymi. Część z nich możemy określić jako klasyczne – zastraszanie, dezinformacja, upokarzanie, odmawianie negocjacji w celu wykrwawienia strajku. Pozostałe to już metody całkiem nowe w przypadku konfliktów w edukacji, a nawet sporów zbiorowych w Polsce – szybkie zmiany prawa oświatowego odbierające kompetencje strajkującym, nadawanie szczególnych uprawnień osobom spoza kadry szkolnej, czy wreszcie pominięcie ustawy o rozwiązywaniu sporów zbiorowych i prowadzenie negocjacji poza związkami zawodowymi. Poniżej prezentujemy przegląd tych metod.

15 czerwca w Poznaniu, w siedzibie Teatru Ósmego Dnia odbyło się spotkanie przedstawicieli 23 szkół z Poznania, Śremu i Golubia Dobrzynia. Zorganizowały je poznańskie nauczycielki aktywnie zaangażowane w organizację majowego strajku. Spotkanie wynikało z potrzeby podsumowania dotychczasowych działań i przyjęcia nowych form zorganizowania celem podjęcia protestów podczas nadchodzącej jesieni.

Poniżej prezentujemy rozliczenie zbiórki pieniędzy na wsparcie finansowe strajkujących nauczycielek i nauczycieli zrzeszonych w komisjach OZZ Inicjatywa Pracownicza.

Na fundusz strajkowy dla osób z sektora edukacji zebraliśmy na dzień rozliczenia (31 maja 2019 r.):

- 28 820 zł. przez portal zrzutka.pl (285 wpłat w tym 1 000 zł z benefitu zorganizowanego przez warszawski skłot Przychodnia i jeszcze kilka wpłat po 1000 zł) oraz

- 2 689 zł przez wpłaty bezpośrednia na konto funduszu strajkowego IP od związków zawodowych z Francji (CGT) i Niemiec (FAU).

Łącznie zatem zebraliśmy 31,5 tys zł.

Chociaż Inicjatywa Pracownicza nie jest związkiem reprezentatywnym w branży edukacyjnej na poziomie krajowym, to jednak od momentu wybuchu strajku zorganizowanego przez ZNP i FZZ nasze komisje działające w szkołach biorą w nim aktywny udział. Pozostałe struktury związku starają się je natomiast wspierać na wszelkie możliwe sposoby.

Poniżej prezentujemy podsumowanie działań OZZ Inicjatywa Pracownicza w okresie od 8 do 19 kwietnia br. Obejmuj ono raporty ze szkół, w których od dawna istnieją i działają struktury naszego związku a także omówienie działań solidarnościowych, które organizowaliśmy na poziomie lokalnym oraz ogólnopolskim.

W poniedziałek 8 kwietnia rozpoczął się strajk generalny w branży edukacyjnej. Wg. danych organizatorów (Związek Nauczycielstwa Polskiego oraz oświatowe struktury Forum Związków Zawodowych), pierwszego dnia przystąpiło do niego 14 tys. szkół i przedszkoli na 20,4 tys. wszystkich takich placówek (czyli 68%). Wszystko wskazuje na to, że może to być początek dłuższego protestu o zasięgu porównywalnym do mobilizacji nauczycielskiej z lat 1991-1993. Równie poważne co w latach 90. mogą być także jego reperkusje polityczne.

Nauczycielu!

Wciąż możesz dołączyć do strajku. Jeśli szukasz związku, który to formalnie umożliwi oraz faktycznie wesprze – zgłoś się do OZZ Inicjatywa Pracownicza.
Coraz więcej nauczycieli zgłasza się do naszego związku bowiem szuka organizacji, która umożliwi im skuteczne prowadzenie akcji strajkowej. Formalnie na rozpoczęcie strajku wystarczą dwa tygodnie. Poniżej odpowiedzi na kilka najczęściej zadawanych pytań przez środowisko nauczycielskie:

// Ile czasu trzeba, abyśmy mogli formalnie rozpocząć akcję strajkową?

Od dnia zebrania założycielskiego funkcjonujecie już na prawach komisji tymczasowej. To pozwala na niezwłoczne sformułowanie żądań wobec pracodawcy, wejście w spór zbiorowy (najpóźniej 3 dni od zgłoszenia żądań), przeprowadzenie rokowań, ogłoszenie referendum i ew. strajku. Po upływie 14 dni od zgłoszenia żądań możecie przeprowadzić strajk. Już wcześniej, w trakcie sporu zbiorowego, macie możliwość przeprowadzić także 2-godzinny strajk ostrzegawczy. Macie też możliwość powołania komitetu strajkowego, rozpoczęcia pogotowia strajkowego, oflagowania zakładu z informacją „pogotowie strajkowe”. W tym okresie Wasza komisja może też liczyć na wsparcie ze strony związku na takich samych prawach jak inne, stałe komisje: pomoc w wypełnianiu wszelkich dokumentów, prowadzeniu sporu zbiorowego oraz referendum, nagłaśnianie protestu, kontakt z innymi komisjami i związkami nauczycielskimi.

// Jak założyć tymczasową komisję IP w mojej szkole?

Pierwszy krok to zebranie założycielskie – na nim możecie powołać do życia komisję zakładową, jeśli grupa liczy co najmniej 10 członków. Gdy chętnych jest mniej niż 10 osób i/lub w tym samym regionie funkcjonuje inna szkoła, warto rozważyć stworzenie komisji międzyzakładowej. Szczegółowe informacje znajdziecie na naszej stronie w zakładce „Przystąp do IP”: www.ozzip.pl/przystap-do-ip W razie wątpliwości, na każdym kroku możecie liczyć na pomoc z naszej strony

// Należymy już do innego związku – co zrobić w tym wypadku?

Inicjatywa Pracownicza pozwala na równoczesne członkostwo w innych organizacjach związkowych. Trzeba jednak pamiętać, że największe związki nauczycielskie wykluczają, aby ich członkowie należeli do innego związku. Dotyczy to m.in. Solidarności (art. 8 ust. 3 statutu), Solidarności – Oświaty (art. 10) i ZNP (art. 8). W takim wypadku musicie zdecydować, który związek najlepiej spełnia Wasze oczekiwania.
Dokładne informacje co do tego jak najsprawniej przeprowadzić procedury dotyczące sporu zbiorowego będziemy przesyłać bezpośrednio wszystkim zainteresowanym grupom pracowników.

Spór zbiorowy zgłasza się do PIP, która przekazuje te dane GUS. Jeśli z jakiś powodów nie uda się dołączyć do kwietniowego strajku, spór zostanie odnotowany w statystykach.

Kontakt:
Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
729 302 698
609 486 340