Po „wygranych” po raz kolejny przez Aleksandra Łukaszenkę wyborów prezydenckich, na Białorusi od 9 sierpnia do dziś trwają masowe protesty. W porównaniu z poprzednimi, które wybuchały po każdym głosowaniu i grupowały głównie młodzież w Mińsku i innych dużych ośrodkach , tegoroczne trwają wyjątkowo długo i mają miejsce również w mniejszych ośrodkach miejskich. Zmieniają one też swoją formułę, przeradzając się w ruch pracowniczy w dużych przemysłowych przedsiębiorstwach kraju: w przemyśle ciężkim, chemicznym oraz wśród pracowników sfery kultury i opieki medycznej.

W dniach 24-25 października odbył się Zjazd Roboczy Inicjatywy Pracowniczej. Ze względu na wprowadzone w tym czasie obostrzenia, wydarzenie zorganizowano w formie telekonferencji. W Zjeździe wzięło udział ponad 30 osób, reprezentujących ponad 20 struktur zakładowych, międzyzakładowych i środowiskowych OZZ IP. Zgodnie z pierwotnymi założeniami, głównym tematem obrad były przygotowania do XII Krajowego Zjazdu Delegatów i Delegatek (KZD), który odbędzie się w marcu 2021 r.

5 listopada 2020 r. pracownicy Amazon w Bielanach Wrocławskich, na zmianie dziennej oraz nocnej, wstrzymali pracę pod hasłem „2 000 zł dla każdego”. W kolejnych dniach zatrudnieni w innych magazynach zaczęli dołączać do protestu. Inicjatywa Pracownicza wspiera i dokumentuje akcje pracownicze. Kolejne osoby informują, że chcą włączyć się w działania, zwłaszcza w nadchodzący Czarny Piątek, w okresie wzmożonej pracy. 

W demonstracji Strajku Kobiet 30 października br. w Warszawie udział wzięło nawet do 100 tys. osób. W mediach pojawiły się sugestie, że to największy protest w kraju od czasu transformacji w 1989 roku. To oczywiście opinia przesadzona. Jednak nie we frekwencji tkwi fenomen tego ruchu protestu.

W całym kraju trwają trwają protesty, demonstracje i akcje bezpośrednie przeciwko wyrokowi Trybynału Konstytucyjnego, który ostatecznie pozbawił większość kobiet prawa do wykonywania zabiegu aborcji. Ogólnopolski Strajk Kobiet wzywa do odmowy pracy w dniu 28 października (środa). Tego dnia nie idziemy do roboty!

Polskie prawo na wiele sposobów utrudnia zorganizowanie legalnej akcji strajkowej – w odróżnieniu np. od Szwecji nie mamy możliwości wzięcia udziału w strajku o charakterze politycznym przeciwko polityce władz państwowych. Zgodnie z „Ustawą o rozwiązywaniu sporów zbiorowych”, pracownicy i pracownice mogą zbiorowo odmówić pracy tylko jeżeli w ich zakładzie pracy związek zawodowy wszedł w spór zbiorowy z pracodawcą i spełnił szereg wymagań (m.in.: odbył rokowania i mediacje z pracodawcą, zorganizował referendum w którym wzięła udział co najmniej połowa wszystkich pracowników i pracownic oraz ogłosił strajk na 5 dni przed jego rozpoczęciem). Te restrykcje sprawiają, że bardzo trudno w polskich warunkach zorganizować „klasyczny” strajk. Dlatego Inicjatywa Pracownicza zachęca wszystkie pracownice i pracowników do korzystania z innych sposobów zorganizowanej odmowy pracy: wzięcia urlopu na żądanie, skorzystania ze zwolnienia z pracy w celu opieki nad dzieckiem, oddania krwi, korzystania z godzin związkowych oraz symbolicznego protestu podczas pracy. Te formy strajku wielokrotnie były praktykowane w Polsce i na świecie i wiele razy dowiodły swojej skuteczności.

Шаноўныя беларускі і беларусы,

Зараз увесь свет назірае за тым, што адбываецца ў вашай краіне: за узроўнем удзелу грамадзянак і грамадзян у супраціве фальсіфікацыям на выбарах, гвалтам у турмах, забойствамі падчас пратэстаў і агульнай несправядлівасцю, звязанай з парушэннем права на годнае жыццё. Мы, палякі, а таксама беларусы і беларускі, якія жывуць у Польшчы, узрушаныя бягучай сітуацыяй у Беларусі. У першую чаргу гэта звязана з нашай геаграфічнай блізкасцю і падобнай гісторыяй барацьбы з дыктатурай. Гаворка ідзе пра масавы грамадскі рух супраць рэпрэсіўнай сістэмы і вядучую ролю, якую ў гэтым руху адыгрываюць работніцы і рабочыя прадпрыемстваў па ўсёй краіне.

Дорогие белоруски и белорусы!

Весь мир сейчас наблюдает за тем, что происходит в вашей стране: за массовым сопротивлением гражданок и граждан фальсификации выборов, насилием в тюрьмах, убийствами в ходе протестов и проявлением несправедливости, связанной с нарушением права людей на достойную жизнь. Мы, поляки и проживающие в Польше белорусы и белоруски, тронуты нынешней ситуацией в Беларуси в связи с географической близостью двух стран и схожей историей борьбы с диктатурой. Данное сходство главным образом проявляется в массовом народном движении против репрессивной системы и в ведущей роли работниц и рабочих предприятий всей страны.

Publikujemy list otwarty skierowany do pracownic i pracowników na Białorusi. List jest dostępny również w języku białoruskim [link] i języku rosyjskim [link].

Drogie Białorusinki i Białorusini,

Cały świat w tej chwili obserwuje to, co dzieje się waszym kraju: poziom zaangażowania obywatelek i obywateli przeciwko sfałszowaniu wyborów, gwałtom w więzieniach, zabójstwom i ogólnym niesprawiedliwościom związanym z łamaniem prawa do godnego życia. Jesteśmy, Polacy oraz mieszkający w Polsce Białorusini i Białorusinki, poruszeni obecną sytuacją na Białorusi ze względu na geograficzną bliskość i podobną historię walki z dyktaturą. Chodzi przede wszystkim o masowy ruch społeczny przeciwko opresyjnemu systemowi oraz czołową rolę jaką w tym ruchu odgrywają pracownicy i pracownice zakładów pracy z całego kraju.

Poniżej przedstawiamy stanowisko Międzynarodowej Konfederacji Pracy (International Confederation of Labour), jednej z międzynarodowych organizacji związkowych do których należy Inicjatywa Pracownicza. Stanowisko dostępne jest również w języku angielskim na stronie ICL [link].

Nie jest dla nikogo tajemnicą, że zatrudnieni w sferze budżetowej należą od lat do jednych z najgorzej zarabiających. Wskazują na to różne badania i analizy wynagrodzeń. Sytuacja w zasadzie nie zmieniła się w ciągu ostatniego okresu względnej prosperity w Polsce. Istnieje obawa, że obecny kryzys może jeszcze pogorszyć sytuację. Coraz więcej grup zatrudnionych w budżetówce domaga się, by władze wywiązały się z obietnic podwyżek pomimo pogarszającej się sytuacji ekonomicznej.

Koronawirus nie jest jedną, a być może nawet najważniejszą przyczyną obecnego kryzysu gospodarczego. Występując w obronie zatrudnienia i wynagrodzeń, walczymy o uchronienie gospodarki przed jeszcze głębszym kryzysem, a społeczeństwo przed ubóstwem. Trzymajmy się zatem pięciu zasad w relacjach z pracodawcami.

35 komisji OZZ Inicjatywa Pracownicza oraz 8 struktur zakładowych innych związków zawodowych podpisało wspólny apel o Pracowniczą Tarczę Antykryzysową. Sygnatariusze domagają się zmiany polityki państwowej wobec kryzysu ekonomicznego wywołanego epidemią koronawirusa i nawołują inne związki zawodowe do wspólnych, solidarnych działań, w tym do strajku generalnego. 

Całość apelu związków zawodowych wraz z listą komisji, które go podpisały można znaleźć tu: [LINK]

Wszystkie związki zawodowe, które chcą dołączyć do wspólnej walki o prawa pracownicze w dobie kryzysu prosimy o kontakt na adres e-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript. (Lista struktur, które podpisały apel jest uzupełniana na bieżąco.)

Roberto Luzzi, działacz Włoskiego związku zawodowego SI Cobas (Sindicati Interaziendali Comitati di Base), wyjaśnia jak dążenie do wzrostu zysków, przekształciło Włochy w strefę z największą na świecie ilością ludzi zarażonych koronawirusem.

W obliczu rosnącego kryzysu epidemiologicznego należy zadać zasadnicze pytanie: kto płaci za kwarantannę? Ostatnie cztery tygodnie pokazały włoskim pracownikom krzywdzącą prawdę. To właśnie oni wzięli na swoje barki cały ogrom kryzysu. Dotyczy to pracowników wszystkich branż, ze szczególnym uwzględnieniem ochrony zdrowia.

Publikujemy artykuł brytyjskiego kolektywu Angry Workers nt. sytuacji klasy pracującej podczas epidemii koronawirusa.

Koronawirus zaatakował. Poza strachem i paniką (a nawet zaprzeczeniem) wszyscy widzą, że system się chwieje. Co robić w obecnej sytuacji, aby nie wzmacniać państwa i aby społeczeństwo nie było podporządkowane regule maksymalizacji zysków? W jaki sposób działać, nieść pomoc wzajemną, odegrać ważną rolę i doprowadzić do realizacji naszych żądań? Problemem nie jest podnoszenie żądań takich jak np. dochód gwarantowany, czy 100 proc. płacy za okres postoju. Zasadniczą kwestią jest to jak te żądania wyegzekwować?