Komisja Krajowa OZZ Inicjatywa Pracownicza solidaryzuje się z Piotrem Moniuszką – przewodniczącym Wolnego Związku Zawodowego Pracowników Poczty Polskiej, któremu grozi dyscyplinarne zwolnienie z pracy [przeczytaj więcej na ten temat]. Zamiar rozwiązania z nim umowy o pracę bez wypowiedzenia traktujemy jako kolejny atak na prawa i wolności związkowe i chęć uciszenia niezależnej działalności związkowej na Poczcie Polskiej. Ruch związkowy powinien solidarnie i stanowczo przeciwstawiać się takim działaniom pracodawców – niezależnie od tego, czy są to pracodawcy z sektora publicznego czy prywatnego i niezależnie od afiliacji związkowej działaczy i działaczek, którzy i które padają ofiarami represji.

Strajk nauczycieli trwał od 8 do 26 kwietnia 2019 roku. Wzięło w nim udział 14 tysięcy placówek i 600 tysięcy zatrudnionych w nich osób. Był to największy strajk po 1989 r.

Od samego początku rząd próbował osłabić siłę strajku różnymi metodami – zarówno prawnymi, jak i pozaprawnymi. Część z nich możemy określić jako klasyczne – zastraszanie, dezinformacja, upokarzanie, odmawianie negocjacji w celu wykrwawienia strajku. Pozostałe to już metody całkiem nowe w przypadku konfliktów w edukacji, a nawet sporów zbiorowych w Polsce – szybkie zmiany prawa oświatowego odbierające kompetencje strajkującym, nadawanie szczególnych uprawnień osobom spoza kadry szkolnej, czy wreszcie pominięcie ustawy o rozwiązywaniu sporów zbiorowych i prowadzenie negocjacji poza związkami zawodowymi. Poniżej prezentujemy przegląd tych metod.

W zakładach Volkswagena w Poznaniu dyrekcja ogłosiła plany zwolnień, które mogą objąć nawet 750 pracowników i które związane są z automatyzacją procesu produkcji. W odpowiedzi na to ogłoszenie, Komisja Międzyzakładowa Inicjatywy Pracowniczej działająca w VW przyjęła stanowisko krytycznie odnoszące się do planów firmy. Poniżej publikujemy jego treść.

Tysiące osób za strajkiem, pierwsze reakcje Amazon, co dalej? Pora zasilić Fundusz Strajkowy! Wpłat można dokonywać na: https://zrzutka.pl/tt4znt.

„Walka ze zmianą klimatu jest nieodłączną częścią walki z istniejącą niesprawiedliwością ekonomiczną i społeczną, której doświadczają pracownicy i pracujący biedni. Zmiana klimatu wpływa na zatrudnienie i rynek pracy.”

The Labour and Economic Development Research Institute of Zimbabwe (LEDRIZ), Zimbabwe Congress of Trade Unions (ZCTU)

Konsekwencje kryzysu klimatycznego już dziś dotykają tysięcy ludzi na całym świecie. Pożary lasów, powodzie, susze, huragany, ale też długotrwałe fale upałów i gwałtowne nawałnice, których coraz częściej doświadczamy nawet w Polsce, stanowią poważne zagrożenie dla zdrowia i życia ludzi, powodują zniszczenia materialne i zubożenie mieszkańców obszarów dotkniętych kataklizmami. Kryzys klimatyczny wpływa też na naszą pracę: wykonywanie niektórych zawodów staje się coraz bardziej ryzykowne, niektóre miejsca pracy mogą zniknąć wraz z tym, jak działalność zawieszać będą sektory przemysłu w największym stopniu odpowiedzialne za emisję dwutlenku węgla. Nawet praca w „bezpiecznych” profesjach, ale w źle wentylowanych, niedostosowanych do współczesnych warunków klimatycznych pomieszczeniach może z czasem stawać się coraz bardziej uciążliwa, a pracodawcy nie zawsze skwapliwie wywiązują się z realizacji przepisów przewidzianych na wypadek wysokich temperatur (dostarczenie pracownikom wody, skrócenie czasu pracy).

To wszystko sprawia, że walka z kryzysem klimatycznym powinna być jednym z głównych postulatów związków zawodowych na całym świecie. Powinniśmy domagać się, aby nasi pracodawcy zapewniali nam bezpieczeństwo w miejscu pracy i wdrażali rozwiązania sprzyjające poprawie jakości życia pracowników/pracownic, a zarazem ochronie środowiska, takie jak skrócony czas pracy. Powinniśmy żądać, żeby pracownicy/ce sektorów, które w związku z koniecznością redukcji emisji gazów cieplarnianych przechodzić będą transformację, mieli udział w tym procesie, a znikające miejsca pracy zastępowane były stanowiskami zapewniającymi godną pracę.

Jednocześnie musimy pamiętać, że to kapitaliści doprowadzili do tego kryzysu i na nim zarabiają. Jeśli nie przejmiemy inicjatywy w walce z katastrofą klimatyczną, to o wiele dotkliwiej odczujemy jej skutki, nie tylko w postaci klęsk naturalnych, ale również kryzysu ekonomicznego. To również kapitaliści przekonują nas, że sami mamy zapłacić za spowodowany przez nich kryzys grożąc, że ochrona środowiska może nas kosztować miejsca pracy. Wydaje nam się ważne, aby pokazać fałszywe podstawy tego szantażu: powietrze albo praca, czysta woda albo praca, przyszłość albo praca.
Przekonanie działaczy związkowych, że proekologiczne rozwiązania są wymierzone w ich pracę, a aktywistów środowiskowych – że pracownicy (szczególnie zatrudnieni w przemyśle wydobywczym i innych obciążających środowisko sektorach) stanowią główną siłę blokującą wprowadzenie systemowych zmian na rzecz ochrony środowiska, osłabiało sprawczość jednych jak i drugich. Czas skończyć z tym fałszywym przeświadczeniem, działającym na korzyść wielkich korporacji. To właśnie onesą głównym beneficjentem braku stanowczych, skoordynowanych działań dotyczących ochrony środowiska naturalnego oraz – ochrony pracowników i ich praw.

Pytanie o to, jaka rola w walce z kryzysem klimatycznym przypadnie w udziale związkom zawodowym jest jednak złożone. Chcemy rozpocząć dyskusję na ten temat w kontekście specyfiki polskiego rynku pracy i zagrożeń ekologicznych szczególnie mocno odczuwanych w naszym kraju. Będziemy publikować przekłady wybranych tekstów na temat doświadczeń i działań związków zawodowych na różnych kontynentach, a także teoretyczne rozważania na temat możliwości zaangażowania ruchu związkowego w ratowanie planety. Na początek proponujemy tekst Lorenzo Feltrina Strajki klimatyczne i strajk społeczny: ekologizm klasy pracującej i reprodukcja społeczna na temat jednej z głównych strategii klasy pracującej – strajku – i znaczeniu jego wykorzystania w ruchach na rzecz walki z kryzysem klimatycznym.

Weronika Parafianowicz / Komisja Zakładowa Uniwersytet Warszawski

Czy strajki klimatyczne to „prawdziwe” strajki? Odpowiedź na to pytanie zależy od naszej definicji tego, czym jest strajk, którą to z kolei określają nasze cele polityczne. W poniższym tekście argumentuję, że strajki klimatyczne, tak jak strajk kobiet, są częścią szerszego procesu, który nazywamy strajkiem społecznym.

W czwartek 12 września pod budynkiem Ministerstwa Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej odbyła się konferencja prasowa Warszawskiej Międzyzakładowej Komisji Budowlanej poświęcona kwestiom BHP w branży budowlanej. Podczas konferencji zaprezentowano działania, jakie w zakresie BHP podejmą w najbliższym czasie komisje budowlane OZZ IP (poza komisją warszawską, także Małopolska Komisja Operatorów Żurawi Wieżowych).

W tym roku do Inicjatywy Pracowniczej dołączyły dwie komisje zrzeszające osoby pracujące w branży usług dla biznesu – w polskich oddziałach międzynarodowych korporacji Accenture i Medtronic zlokalizowanych w Warszawie. Aby lepiej poznać specyfikę tej branży oraz problemy jakie dotykają zatrudnione tam osoby, przeprowadziliśmy wywiad z Michałem i Dominikiem z Komisji Zakładowej w Accenture (KZA) oraz Mateuszem z Komisji Zakładowej w Medtronic (KZM).

Wywiad ukazał się w 52 numerze Biuletynu Inicjatywy Pracowniczej.

W październiku 1994 roku w budynkach znajdujących się przy ulicy Pułaskiego 21a w Poznaniu kilka osób spędziło pierwszą noc. Tak zaczyna się historia poznańskiego Rozbratu. Dziś to jedno z najstarszych w Europie okupowanych centrów społeczno-politycznych obchodzi swoje 25-lecie. 14 września ulicami Poznania przejdzie demonstracja, na której przemawiać będą również związkowcy z Inicjatywy Pracowniczej.

Oczywiście nie był to pierwszy przypadek, kiedy zdesperowani ludzie zajmują pustostan, aby mieć gdzie mieszkać. W odpowiedzi na sytuację mieszkaniową robią tak tysiące rodzin w Polsce. Rozbrat był jednak od początku projektem szerszym. Zasiedlenie opuszczonych, porzuconych budynków z czasem przerodziło się w działalność społeczno-polityczną i kulturalną. Skłot miał oddziaływać na całe miasto i wspierać oddolne inicjatywy oraz ruchy sprzeciwiające się opresji państwa i dyktatowi biznesu.

Przeciwko wysiedleniom

Naturalną konsekwencją powstania Rozbratu była chęć wsparcia innych osób zajmujących pustostany oraz sprzeciw wobec komercjalizacji mieszkalnictwa. Kiedy z końcem lat 90. rozpoczęły się masowe eksmisje, Rozbrat i działająca na jego terenie Federacja Anarchistyczna (FA), zorganizowała pierwsze blokady eksmisji. Na przełomie 2011 i 2012 roku FA oraz mieszkańcy i mieszkanki „czyszczonej kamienicy” na ul. Piaskowej powołali do życia Wielkopolskie Stowarzyszenie Lokatorów.

To był milowy krok w walce o prawa lokatorów w Poznaniu. Ruch lokatorski w mieście się skonsolidował. Nie dopuszczono do dziesiątek eksmisji. Co więcej, czynnie i z sukcesem domagano się zlikwidowania osiedla kontenerowego, oddłużenia lokatorów komunałek, rozpoczęcia szerokiego programu budowy dostępnych mieszkań oraz tego, aby zmieniono zasady przyznawania lokali socjalnych. Skutecznie przeciwstawiono się „czyścicielom kamienic”. Działacze i działaczki z Rozbratu jako pierwsi w Poznaniu rozpoczęli współpracę z najbiedniejszymi mieszkańcami miasta – Romami pochodzenia rumuńskiego zamieszkałymi na koczowisku.

Najpierw ludzie, potem zyski

Na Rozbracie odbywały się też pierwsze spotkania Inicjatywy Pracowniczej (w 2001 roku). Celem tej jeszcze nieformalnej grupy było udzielanie wsparcia protestującym pracownikom i obrona zwalnianych związkowców. Trzy lata później poznańska FA i pracownicy Cegielskiego wspólnie powołali pod tą samą nazwą „regularny” związek zawodowy. Dziś – jak wiemy – IP liczy ponad 3000 członków i członkiń skupionych w ok. 70 komisjach działających w przemyśle, oświacie, logistyce, kulturze, opiece społecznej itd. Na terenie aglomeracji poznańskiej udało nam się powołać organizacje IP w Cegielskim, Amazon, Volkswagenie, poznańskich żłobkach, teatrach, szpitalach.

Jedna z komisji działa na Rozbracie. Poznańska Komisja Międzyzakładowa niesie pomoc wielu grupom zawodowym, np. ostatnio portierkom pracujących na outsourcingu (co szerzej opisywaliśmy w poprzednich numerach naszego Biuletynu). Coraz częściej także zgłaszają się do niej poszkodowani pracownicy imigranci z Ukrainy. Komisja przede wszystkim stara się odzyskać ich zaległe wynagrodzenia.

W obronie zieleni

Działacze i działaczki z Rozbratu brali udział w akcjach ekologicznych – w blokowaniu dewastacji przyrody na Górze Świętej Anny (jeszcze w latach 90.), na Rospudzie, w Puszczy Białowieskiej. Sam Rozbrat leży na terenie stanowiącym nieodłączną część poznańskiego zachodniego klina zieleni. Obszar ten jest przedmiotem zainteresowania deweloperów. Jednak zabudowa klinów powoduje, że miasto się dusi, a smog staje się jednym z głównych problemów ekologicznych (jak w wielu miastach Polski).

Z Rozbratu wielokrotnie wychodziły demonstracje w obronie terenów zieleni. Jeden z pierwszych protestów tego typu wybuchł wokół obszaru, który upatrzyli sobie entuzjaści elitarnego sportu, jakim jest golf. Od 2005 roku trwała walka o to, aby cenny i otwarty dla wszystkich teren nie został zamieniony w ogrodzone pole z dołkami. Dziś władze Poznania ogłosiły, że zostanie on zalesiony i pozostanie ogólnodostępny.

Zróbmy to sami

Rozbrat jest często kojarzony z działalnością kulturalną. W ciągu 25 lat istnienia zorganizowano tu ponad 500 koncertów z udziałem przeszło 1000 zespołów muzycznych, ponad 150 seansów filmowych, około 30 różnego typu festiwali, a także wiele innych imprez, jak wystawy, dyskusje, pokazy teatralne i happeningi. Od roku z powodzeniem rozwijany jest projekt „wolnej szkoły”, gdzie zawodowi lektorzy nieodpłatnie udzielają lekcji języka angielskiego, francuskiego, flamandzkiego, włoskiego itd., a także matematyki czy chemii.

Od jakiegoś czasu na Rozbracie prężnie działa także Freedom Fighters Gym – treningi Muay Thai, Joga, Kettlebell czy Cross Training. Tu trenowali i trenują mistrzowie i mistrzynie Polski różnych dyscyplin sportowych. W sumie w ok. 2500 zorganizowanych do tej pory nieodpłatnych zajęciach tego typu wzięły udział setki uczestników i uczestniczek.

Rozbrat zostaje!

Pracownia sitodruku, warsztat rowerowy, sala prób dla zespołów muzycznych – wszystkie te inicjatywy pokazują, że można się organizować inaczej, bez dotacji i sponsorów, na niekomercyjnych zasadach, budując centrum społeczno-polityczne dostępne dla wszystkich, niezależnie od tego, ile posiadają pieniędzy w portfelu czy skąd pochodzą.

Jednak Rozbrat jest solą w oku lokalnych elit władzy i biznesu. Podjęto obecnie próbę licytacji zajmowanego przez niego terenu, który może być atrakcyjny dla deweloperów. Środowisko skupione wokół tego miejsca rozpoczęło szeroką akcję w obronie Rozbratu. Podobną licytację próbowano przeprowadzić 10 lat temu. Wówczas udało się Rozbrat obronić. Żeby udało się to także dziś, potrzebuje on szerokiego wsparcia z różnych stron.

Artykuł Jarka Urbańskiego, który ukazał się w ostatnim numerze Biuletynu Incijatywy Pracowniczej > pobierz PDF z całym numerem

W czwartek 12 września o godz. 16:00 pod Ministerstwem Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej (ul. Nowogrodzka 1/3/5) odbędzie się konferencja prasowa Warszawskiej Międzyzakładowej Komisji Budowlanej OZZ IP. Podczas konferencji zostaną przedstawione informacje o głównych problemach związanych z przestrzeganiem przepisów BHP na budowach oraz planowane działania Komisji zmierzające do zwiększenia bezpieczeństwa w branży budowlanej.

11 maja br. na facebookowym profilu naszego związku pojawił się następujący komunikat od naszych koleżanek i kolegów ze Szwecji: Prawo do strajku znajduje się w Szwecji pod atakiem. Propozycja Szwedzkiej Konfederacji Pracodawców Stowarzyszenia Pracodawców (Svenskt Näringsliv), LO, TCO i SACO (zobacz ramkę na końcu), która wkrótce zostanie omówiona w szwedzkim parlamencie, ma na celu radykalne zmniejszenie zdolności pracowników do strajku. 1 sierpnia nowa ustawa wejdzie w życie.

W sobotę 10 sierpnia br. pożegnaliśmy długoletniego członka Inicjatywy Pracowniczej Eugeniusza Pocztę. Zmarł 7 sierpnia. Eugeniusz Poczta całe swoje życie zawodowe był związany z zakładami Cegielskiego, gdzie pracował jako spawacz. Przystąpił do Inicjatywy Pracowniczej przed protestami pracowniczymi, które miały miejsce w fabryce w 2007 i 2008 r. Był to największy wybuch niezadowolenia pracowników HCP od lat 80, a Eugeniusz Poczta odegrał w nim aktywną rolę. Najpierw był zastępcą, a po śmierci Marcela Szarego w 2010 roku, przewodniczącym Komisji IP – aż do odejścia na emeryturę. Za działalność związkową i protestacyjną groziło mu zwolnienie z pracy, został też odsunięty od kierowania majsternią.

W rocznice wybuchu Powstania Warszawskiego przypomina się niemal wyłącznie o Armii Krajowej, jakby była jedyną formacją zrzeszającą powstańców. Tymczasem na lewo od AK istniały ugrupowania, które także wzięły czynny udział w powstaniu. Wśród nich byli syndykaliści i anarchosyndykaliści. Wykluczeni przez PRL-owską historiografię za krytyczność wobec komunizmu a następnie przez dyskredytującą wszelką lewicowość III RP, pozostali niemal całkowicie zapomniani.

Poznańskie komisje z instytucji finansowanych z budżetu miasta przyjęły wspólne stanowisko w sprawie podwyżek płac na 2020 r. W czerwcu rozpoczęły się w tej sprawie negocjacje z władzami samorządowymi. Na wrzesień przewidywana jest druga tura rozmów.

21 lipca odbył się w Warszawie, na terenie szkoły przy ul. Sierakowskiego 9, Festyn Budowlany współorganizowany przez OZZ Inicjatywa Pracownicza. Była to już druga impreza z cyklu zainaugurowanego Festynem z 23 września ub. r. (zorganizowanym z inicjatywy nieformalnego Stowarzyszenia Żelbet przy współpracy z ZZ Budowlani i OZZ IP). Tym razem inicjatywa wyszła od świeżo powołanej Warszawskiej Międzyzakładowej Komisji Budowlanej OZZ IP, zrzeszającej operatorów żurawi, cieśli szalunkowych i zbrojarzy. Drugim współorganizatorem była Partia Razem. Festyn prowadzili: zbrojarz Kacper Kwiatkowski (Partia Razem) i operator żurawia Florian Nowicki (WMKB OZZ IP).

Specjalnym gościem tegorocznego Festynu był Tomasz Klarkowski (ps. Einar Thordwaldsen), operator żurawia z Bydgoszczy, autor dostępnych na Youtube filmów piętnujących skandaliczne warunki pracy w budownictwie (i poza nim), i wzywających pracowników budownictwa (i innych branż) do organizowania się w związki zawodowe.

W trakcie Festynu ekipa filmowa OZZ IP nagrywała rozmowy z pracownikami budowlanymi, które zostaną wykorzystane w powstającym filmie o warunkach pracy w budownictwie.

Uczestnicy i uczestniczki Festynu zrobili sobie grupowe zdjęcie z plakatami zawierającymi hasła solidarności z załogą Amazona, gdzie trwa obecnie referendum strajkowe.

Główną atrakcją Festynu był turniej piłkarski, w którym starły się ze sobą następujące drużyny:
- PROMONTE - drużyna cieśli szalunkowych (polskich i ukraińskich) z firmy Promonte, pod wodzą kapitana Adriana Mazurowskiego, członka prezydium WMKB OZZ IP.
- EKIPA Z ŻABKI - drużyna zorganizowana przez cieślę Mateusza Dąbkowskiego (który w poprzedniej edycji zdobył tytuł najlepszego bramkarza turnieju)
- BEZWZGLĘDNE PIERNIKI BUDOWLANE - drużyna cieśli i operatorów, pod wodzą Kamila Łubiana i Floriana Nowickiego
- MŁODZIEŻOWKA RAZEM - drużyna złożona z młodych sympatyków Partii Razem

Turniej wygrała drużyna Promonte. W decydującym meczu Promonte pokonało Ekipę z Żabki 2-1. W spotkaniu na szczycie przez długi czas utrzymywał się wynik remisowy 1-1, dający mistrzostwo Ekipie z Żabki. W ostatnich minutach spotkania kibice Promonte głośnym dopingiem uskrzydlili swoich ulubieńców. Na rezultaty nie trzeba było długo czekać. Po dośrodkowaniu Wasyla Leniwa (zdobywcy pierwszej bramki dla Promonte w tym meczu) Nazar Bartoszewski rozstrzygnął wynik spotkania i całego turnieju. Triumfatorzy z Promonte otrzymali pamiątkowy puchar, a wszystkie drużyny z pierwszej trójki komplety medali.

Wyniki wszystkich spotkań:
Razem - Promonte: 4-4
Ekipa z Żabki - Bezwzględne Pierniki Budowlane: 6-4
Ekipa z Żabki - Razem: 12-2
Bezwzględne Pierniki Budowlane - Promonte: 3-5
Bezwzględne Pierniki Budowlane - Razem: 4-3
Ekipa z Żabki - Promonte: 2-1

Tabela końcowa:
1. Promonte 7 pkt
2. Ekipa z Żabki 6 pkt
3. Bezwzględne Pierniki Budowlane 3 pkt
4. Młodzieżówka Razem 1 pkt

W przerwach między meczami odbywały się gry ciesielskie i zbrojarskie dla nie-budowlańców. W konkurencji ciesielskiej chodziło o prawidłowe połączenie dwóch blatów szalunkowych zamkiem, przy pomocy młotka ciesielskiego. Jednym z uczestników tej niełatwej konkurencji był Adrian Zandberg, który uporał się z zadaniem. W konkurencji zbrojarskiej chodziło o przejście (bez wywrotki) po górnej siatce zbrojenia stropu, wspierającej się na kobyłkach. Utrudnienie polegało na tym, że trzeba było tego dokonać w damskich butach na obcasie. Z zadaniem poradzili sobie: Magda Biejert i Łukasz Ornot.

W trakcie Festynu funkcjonował m.in. namiot OZZ IP, przy którym można było uzyskać materiały różnych komisji IP, a także zapisać się do nowej Komisji Budowlanej.

Festyn miał charakter rodzinny. Dla dzieci przygotowano kącik zabaw dziecięcych.

Rozmowa z Nazarem Bartoszewskim, zdobywcą bramki, która rozstrzygnęła losy turnieju

Co czułeś, gdy strzeliłeś bramkę, która zadecydowała o zwycięstwie Promonte w całym turnieju?
Wrażenie było niesamowite. Poczułem, że pierwsze miejsce, o które tak walczyliśmy, mamy już w kieszeni. Zrozumiałem, że do końca drugiej połowy musimy się tylko bronić. Tak zrobiliśmy, i wygraliśmy. Było ciężko, ale się udało i wygraliśmy 2-1.

W twojej drużynie grał twój tata Igor, i wujek Wasyl. Czy rodzina na boisku pomaga czy przeszkadza?
Rodzina bardzo mi pomogła w tym turnieju. Czułem spokój wiedząc, że na boisku jest ojciec i wujek.

Jak oceniasz poziom innych drużyn? Który mecz był dla was najtrudniejszy?
Każdy mecz był dla nas trudny. Każda drużyna miała swój styl gry. Najtrudniejszy był ostatni mecz.

Drużyna Promonte nie jest najlepsza kondycyjnie. Podczas turnieju panował straszny upał. Twoi koledzy z drużyny ledwo biegali po boisku. Ale tobie upał chyba nie przeszkadzał?
Kiedy widziałem, że moi koledzy są już zmęczeni i nie dają rady, zrozumiałem, ze muszę grać na sto procent, albo i więcej. Można powiedzieć, że upał mi nie przeszkadzał.

W jakich klubach trenowałeś w Polsce i na Ukrainie?
W Polsce trenowałem w klube FC Viktoria Zerzen, na Ukrainie w wielu klubach, m.in. w FC Vodnyk i FC Lwów.

Co w ogóle porabiasz w Polsce?
Przyjechałem się uczyć. Skończyłem trzy lata liceum w Warszawie, później studia w Białej Podlasce na AWF. Kierunek jest oczywisty: sport, piłka nożna.

Dziękuję za rozmowę.

Od początku lipca w firmach zatrudniających 250 i więcej pracowników zostaną wprowadzone Pracownicze Plany Kapitałowe (PPK). Program będzie wprowadzany stopniowo, docelowo obejmie on wszystkich pracowników w styczniu 2021 roku. Pracownicze Plany Kapitałowe są programem oszczędnościowym mocno przypominającym OFE, jednakże w tym wypadku ich charakter jest teoretycznie dobrowolny. PPK nie są programem emerytalnym w ścisłym tego słowa znaczeniu - środki są prywatne, mogą być użyte przed osiągnięciem wieku emerytalnego i mogą być dziedziczone.

15 lipca to tzw. Prime Day, czyli okres wyprzedaży i wzmożonej pracy w korporacji Amazon. W Amazonie w Polsce oznacza to 50 godzinny tydzień pracy i możliwe kolejne rekordy w ilości wysyłanych do Niemiec paczek na dobę. Tego dnia odbędą się akcje protestacyjne, wiece oraz strajki w różnych miejscach na świecie. Odwagi nam wszystkim dodaje pierwszy strajk w magazynach Amazon na USA, w Minneapolis. Jako pracownicy magazynowi czujemy solidarność, gdy słyszymy, że strajk ten jest popierany przez informatyków i techników z siedziby Amazon z Seattle. Natomiast konsekwencji i wytrwałości w walce uczy nas załoga z Niemiec, która jest mocno uzwiązkowiona, aktywnie działa w radach zakładowych i strajkuje od ponad 5 lat. Będą znów strajkować, tak jak pracownicy Amazon we Francji!

Pracownicy w Polsce są częścią globalnego ruchu walczącego o godność pracowniczą: przeciwko czasowemu zatrudnieniu, śrubowaniu norm przez cyfrowy system kontroli i przeciwko marnym zarobkom, gdy w tym samym czasie szef koncernu Jeff Bezos, najbogatszy człowiek na świecie, wysyła rakiety w kosmos. W różnych krajach mamy podobne problemy i postulaty: gdy na transparentach piszemy „make everyone blue!” jak w Minneapolis, co znaczy, że chcemy stałych umów o pracę (niebieskich identyfikatorów), czy „dość wyścigu szczurów!”, jak w Polsce, co znaczy, że mamy dość wiecznej pogoni za normą. Wspieramy się nie od wczoraj: odwiedzamy się, by dyskutować o wspólnych problemach i działaniach, a od 2015 r. organizujemy ponadnarodowe półroczne spotkania pracownicze, kolejne w Lipsku 27-29 września (zapraszamy pracowników i pracownice Amazon).

Amazon nie chce słuchać głosu zorganizowanego świata pracy. Bez względu na kraj, słyszymy ten sam slogan: „preferujemy bezpośrednią komunikację z pracownikami”. Również te same ogólniki słyszeliśmy w trakcie rozmów z przedstawicielami Amazon z Polski. Wiemy, że kiedy będziemy jeden-na-jeden z HR-ami czy menagerami, to Amazon wykorzysta kruczki prawne, naszą zależność od pracy najemnej i stałego dochodu czy najsłabszych z nas, aby wszyscy się bali dążyć do zmiany. Model biznesowy Amazon zależny jest od tych, którzy mają mniej praw lub możliwości: pracowników agencyjnych, z mniejszych miejscowości, migrantów, osób z niepełnosprawnościami. Wykorzystuje ich, permanentnie zwalniając i zatrudniając, aby nikt z nas nie czuł się pewny.

To musi się zmienić! Musimy pokazać, że nie jesteśmy sami. Obecnie w Amazon na całym świecie pracuje ok. 600 tys osób. Część z nas działa aktywnie w związkach zawodowych, radach, współpracuje z grupami wsparcia, broni pracowników w sądach, inni spowalniają pracę czy chodzą na L4, gdy tempa pracy nie da się już wytrzymać. Nie jesteśmy więc sami! Zamiast jeden-na-jeden z Amazon zorganizujemy masę krytyczną, która wstrzyma wyzysk, szalone tempo pracy i niepewność, bo to my tworzymy bogactwo, którym dziś się cieszą nieliczni!

W Polsce obecnie kontynuujemy współpracę w ramach tego ruchu rozpoczynając 15 lipca 2019 r. w Prime Day referendum strajkowe. Decyzję o tym związki Inicjatywa Pracownicza i Solidarność podjęły wspólnie po tym, gdy Amazon nie chciał zgodzić się na postulaty w rozmowach, które trwały od maja 2019 r. W sporze zbiorowym domagamy się:

1. godnych zarobków dla wszystkich pracowników: żądamy podwyższenia podstawowej stawki godzinowej do co najmniej 25 zł netto dla pracowników poziomu pierwszego (T1) przy zachowaniu równego poziomu wynagrodzeń we wszystkich magazynach wchodzących w skład Amazon; jak też zbiorowego regulowania wynagrodzeń w uzgodnieniu ze związkami zawodowymi (dziś Amazon nie konsultuje poziomu płac);
2. sprawiedliwej oceny pracowniczej: żądamy bezterminowego zawieszenia Załącznika nr 3 do Regulaminu Pracy (zniesienia feedbacków) oraz rozpoczęcia procedury ustalania jego treści z obiema organizacjami związkowymi.
3. stabilności zatrudnienia: żądamy zatrudniania bezpośrednio przez pracodawcę, bez pośrednictwa agencji pracy tymczasowej i bez rocznych umów na czas określony.

Pracodawca jednostronnie zerwał mediacje mimo dalszej chęci rozmów, jednocześnie wysłał nam informację, że chce dalej rozmawiać, ale poza sporem. Amazon po prostu przestraszył się możliwości, jakie daje nam spór zbiorowy i tego że my – pracownicy będziemy chcieli je wszystkie wykorzystać. Dlatego od początku stara się go jak najszybciej zakończyć. Nie damy się zwieść, robimy kolejny krok i przystępujemy do referendum. Inne osoby rozklejają naklejki w toaletach lub memy w internecie z hasłem: „wszyscy na L4!”. Tylko nasza solidarność, niesztampowe formy protestu i wzajemna inspiracja spowodują, że Amazon się ugnie, i to nie tylko w jednym kraju, ale na całym świecie!

Referendum w Polsce będzie kontynuowane: 16 lipca przed FC WRO1 i WRO2 pod Wrocławiem, 17 lipca FC SZZ pod Szczecinem oraz FC KTW w Sosnowcu. Pracownicy będą mogli oddać głos również przez internet. W związku z tym, że w Amazon w Polsce obecnie pracuje 14 tys. osób, referendum na ten moment planowane jest do września br. z możliwością jego wydłużenia. Daje to nam możliwość być obecnym przed magazynami w całej Polsce w najbliższych miesiącach, docierania do ludzi i rozwijania naszej walki.

Życzymy wszystkim, którzy 15 lipca planują różnego rodzaju akcje protestacyjne odwagi i siły. To my poprzez nasze wspólne działania wytyczamy drogę do nowego świata, który nie rządzi się okrutną logiką zysku, ale zasadą sprawiedliwości i solidarności ponad podziałami na magazyny, zawody i granice!

OZZ Inicjatywa Pracownicza Amazon
14/07/2019

Artykuł ukazał się w pierwszym numerze "Ponad Granicami" [LINK] - dodatku do 50 numeru Biuletynu Inicjatywy Pracowniczej.

Z polskiej perspektywy, historia ruchu związkowego w Palestynie i Izraelu może być zarówno ostrzeżeniem, jak i inspiracją. Ostrzeżeniem przed zgubnymi skutkami poddania się nastrojom nacjonalistycznym i inspiracją do przełamywania podziałów religijnych i narodowościowych w oparciu o interes klasowy i sprzeciw wobec kapitalizmu, rasizmu oraz polityk kolonialnych. Stosunki pracy w Izraelu i na Palestyńskich Terytoriach Okupowanych są bowiem ciągle determinowane przez takie czynniki jak: wojskowa okupacja, kolonialna ekspansja Izraela czy anty-arabski rasizm. Walka o prawa pracownicze z konieczności łączy się więc tam z walką o równe prawa obywatelskie czy sprzeciwem wobec militarnej okupacji.

W dniach 26-30 czerwca, w Warszawie odbyła się trzecia edycja Anarchistycznego Festiwalu Filmowego. Wydarzenie, współorganizowane przez Warszawską Komisję Środowiskową OZZ Inicjatywa Pracownicza, tradycyjnie zaprezentowało najciekawsze filmy poruszające tematy walk pracowniczych, działalności związków zawodowych, przemocy władzy i oporu wobec ruchów nacjonalistycznych.

Ogłaszamy, że 15 lipca rozpoczynamy w Poznaniu referendum strajkowe oraz odbędzie się akcja protestacyjna. Amazon pod presją ogłosił podwyżki wcześniej, ale płace są wciąż niskie a normy zawyżone.