7 numer "Przeglądu Anarchistycznego", półrocznika redagowanego przez poznańskie środowisko anarchistyczne, dostępny jest w dodatkowych punktach sieci EMPIK.

"Przegląd Anarchistyczny" publikuje artykuły z zakresu radykalnej krytyki społecznej i praktycznej realizacji alternatywnych koncepcji politycznych. Zawartość pisma zainteresuje nie tylko anarchistów.

Bartosz Kantorczyk, związkowiec Inicjatywy Pracowniczej i inicjator strajku listonoszy z listopada 2006 roku, został bezprawnie zwolniony w trybie dyscyplinarnym.

Poczta Polska zwolniła na bruk związkowca, który zgodnie z prawem domagał się podniesienie bezpieczeństwa pracy listonoszy i piętnował permanentne łamanie prawa pracowniczych przez kierownictwo Poczty, przeciwko któremu toczy się obecnie postępowanie prokuratorskie. Samo zwolnienie Kantorczyka narusza przynajmniej trzy ustawy: o związkach zawodowych, o rozwiązywania sporów zbiorowych i kodeks pracy.

W najbliższy piątek 4 lipca przed sądem pracy odbędzie się pierwsza rozprawa Jakuba G. przeciwko korporacji Lionbridge o bezprawne zwolnienie działacza związkowego pod pozorem rzekomego "ujawnienia poufnych informacji" i "działania na szkodę pracodawcy". Zarzuty są całkowicie zmyślone, a zwolnienie związkowca nastąpiło bardzo krótko po ujawnieniu istnienia związku zawodowego w spółce Lionbridge. Jakub G. został wyrzucony faktycznie za założenie związku zawodowego (Krajowa Federacja Pracy). 4 lipca są planowane akcje pod biurami Lionbridge na całym świecie.

W czasie krótkiej historii działania związku KFP na terenie zakładu w Warszawie, udało się uzyskać od pracodawcy zaległe rekompensaty za nadgodziny, oraz wypłatę świadczeń z Funduszu Socjalnego (przez długi okres czasu pracodawca "siedział" na tych pieniądzach i nie chciał ich wypłacać).

Bartosz Kantorczyk, związkowiec Inicjatywy Pracowniczej i inicjator strajku listonoszy z listopada 2006 roku, został bezprawnie zwolniony. Poczta Polska zwolniła na bruk związkowca, który zgodnie z prawem domagał się podniesienia bezpieczeństwa pracy listonoszy i piętnował permanentne łamanie prawa pracowniczych przez kierownictwo Poczty.

Inicjatywa Pracownicza wezwała do protestów. 12 lipca przed głównym oddziałem Poczty Polskiej w Zielonej Górze miała miejsce pierwsza, z planowanych pikiet. 16 lipca odbędą się akcje solidarnościowe przed Generalną Dyrekcją Poczty w Warszawie i niektórymi Dyrekcjami Okręgowymi:

Poznańska prokuratura skierowała do sądu oskarżenie przeciwko Marcelemu Szaremu, działaczowi Inicjatywy Pracowniczej z zakładów Cegielskiego(HCP) i jednocześnie delegatowi załogi do prac w zarządzie HCP. Zarzuca mu się organizacje trzech nielegalnych strajków w 2008 roku i spowodowanie strat przedsiębiorstwa w wysokości kilku tysięcy złotych.

Na początku maja, Marcel Szary i inni działacze związkowi oraz zwykli pracownicy Cegielskiego, dostali wezwania na policję w związku z protestami jakie się odbyły w miesiącach luty-kwiecień 2008. Szary odmówił zeznań.

3 czerwca wybuchł strajk pocztowców. Wcześniej w referendum za strajkiem opowiedziała się znakomita większość (79%) pracowników. Protest jest legalny. Jednak dyrekcja Poczty Polskiej próbuje zastraszyć strajkujących. Skierowano sprawę do prokuratury o podjęcie czynności przeciwko organizatorom akcji. Jak ujawniają działacze związku zawodowego Inicjatywa Pracownicza przy gdańskiej Poczcie Polskiej, dyrektor Centrum Poczty, Krzysztof Sołsina przekazał do oddziałów regionalnych pismo (poniżej), w którym instruuje jak należy postępować wobec protestujących. Tworzone są imienne listy strajkującym, którym grozi się odebraniem zarobków, zwolnieniami dyscyplinarnymi i policją.

Kilka głośnych ostatnich strajków i protestów pracowniczych spowodowało, iż pojawiły się opinie o znaczącym wzroście aktywności środowisk robotniczych, o nowej fali walk. Na ile takie opinie są uzasadnione? Czy faktycznie mamy do czynienia z jakimś zrywem pracowniczym? Jak można zinterpretować bieżącą sytuację ruchu pracowniczego w Polsce?

Od wiosny 2006 roku, kiedy strajk służby zdrowia, doprowadził do podwyżek sięgających 30%, w Polsce przybrała fala pracowniczych żądań rewindykacyjnych, spowodowana poprawą sytuacji na rynku pracy. Łączy się to ze spadkiem poziomu bezrobocia, na co wpływ miała zarówno możliwość podjęcia przez Polaków pracy za granicą, po przystąpieniu kraju do Unii Europejskiej w kwietniu 2004 roku, jak też przede wszystkim z poprawą koniunktury, zwłaszcza w tradycyjnych dla naszej gospodarki sektorach, na którą wpłynął dynamiczny rozwój gospodarek azjatyckich i rosnące globalne zapotrzebowanie na surowce i maszyny. Polska gospodarka, której struktura w dalszym ciągu w sporej części oparta jest na wytwarzaniu środków produkcji, odczuła poprawę sytuacji na rynku globalnym bardzo wyraźnie. Sprzyjało to także, ulokowanym w Polsce przez zachodnich inwestorów, typowo fordystycznym gałęziom przemysłu, jak np. przemysłowi motoryzacyjnemu, i oznaczało wzrost strukturalnej siły tradycyjnej wielkoprzemysłowej klasy robotniczej, która dodatkowo jest najlepiej zorganizowana. Zatem, nawiązując do kategorii stosowanych przez wybitną kanadyjska badaczkę, Beverly Silver(1), wzrost akcji rewindykacyjnej polskiej klasy pracowniczej, bierze się z jej wzmocnienia strukturalnego (zapotrzebowanie na siłę roboczą o odpowiednich kwalifikacjach), a w pewnym stopniu także organizacyjnego (wzrost znaczenia uzwiązkowionych branż).

250-300 osób wzięło udział w demonstracji pierwszomajowej organizowanej przez środowiska anarchistyczne, syndykalistyczne i zielonych (Lewicową Alternatywę, Warszawską Grupę Anarchistyczną, OZZ Inicjatywę Pracowniczą, stowarzyszenie "Wolność - Równość - Solidarność" i Zielonych 2004). Pochód odbył się pod hasłami sprzeciwu wobec nadużywania elastycznych form zatrudnienia takich jak umowy cywilnoprawne, sprzeciwu wobec represji w miejscu pracy oraz wobec planów antyspołecznych zmian w Kodeksie Pracy. Demonstrujący ruszyli niosąc na czele transparent "Nie będziemy elastyczni" oraz "Praca czasowa, dyskryminacja stała". W manifestacji wzięła udział liczna grupa (ponad 20 osób) z poznańskiej IP i FA.

W dniu 6 maja do Poznania przyjechała delegacja hiszpańskiego związku zawodowego Powszechna Konfederacja Pracy (Confederación General del Trabajo - CGT). Celem wizyty było przeprowadzenie roboczych rozmów dotyczących zakresu współpracy pomiędzy związkiem zawodowym Inicjatywa Pracownicza i poznańskim środowiskiem anarchistycznym a CGT. Hiszpańscy związkowcy najpierw odwiedzili Dębno pod Stęszewem, gdzie odbyło się spotkanie z przedstawicielami IP z Greenkett. Firma ta należy do kapitału hiszpańskiego i wielokrotnie była oskarżana przez IP o łamanie praw pracowniczych. Za działalność związkową zwolniono z Greenkett aż trzech działaczy/ek Inicjatywy Pracowniczej. Delegacja CGT miała możliwość zapoznania się bezpośrednio z sytuacją w zakładzie i podjęcia rozmów w celu ustalenia wspólnych akcji przeciwko koncernowi na terenie Hiszpanii i Polski. W zebraniu w Dębnie udział wzięła także delegacja z zakładów H. Cegielski - Poznań S.A.

Na wezwanie Inicjatywy Pracowniczej (IP) od końca marca 2007 roku trwa na terenie zakładów Cegielskiego protest załogi domagającej się podwyżek płac, zmian warunków pracy i partycypacji w decyzjach dotyczących prywatyzacji przedsiębiorstwa. W odpowiedzi na tę akcję dyrekcja HCP szykanuje działaczy związkowych IP.

W lutym br. dyrekcja odebrała Marcelemu Szaremu, przewodniczącemu Komisji Międzyzakładowej IP przy HCP i delegatowi załogi do prac w zarządzie HCP, stałą przepustkę zezwalającą na wejście na teren fabryk HCP oraz odmawiała mu jej udzielenia w przypadku, kiedy wyrażał chęć wejścia na zakład. Działania takie były nielegalne i naruszały szereg ustaw: od ustawy o związkach zawodowych, przez ustawę o rozwiązywaniu sporów zbiorowych, po Kodeks Handlowy. Dopiero w odpowiedzi na protest jaki miał miejsce 29 lutego pod bramą główną zakładów Cegielskiego, w kilka dni później, pracodawca wydał Szaremu stosowna przepustkę.

W nocy z 19 na 20 maja na bilboardzie przy ul. 28 czerwca w Poznaniu pojawiło się hasło odnoszące się do planowanych zmian w kodeksie pracy. Akcja była również odpowiedzią na ostatnie prześladowania działaczy Inicjatywy Pracowniczej przy zakładach Cegielskiego. W przekazie wykorzystano reklamę producenta napoju znanego z prześladowania związków zawodowych na całym świecie.

W dniu 17 maja 2008 roku w Poznaniu odbył się ogólnopolski zjazd Inicjatywy Pracowniczej, w którym wzięło udział kilkudziesięciu delegatów z Bielsko-Białej, Bydgoszczy, Częstochowy, Gdańska, Kostrzyna n/Odrą, Łodzi, Poznania, Warszawy i Zielonej Góry.

W pierwszej kolejności omówiono kwestie związane z ofensywą pracodawców przeciwko związkom zawodowym. Domagają się oni m.in. ograniczenia prawa do strajku, "wyrzucenia" związków zawodowych poza zakłady pracy, limitowania liczby organizacji związkowych, ograniczenia uprawnień Państwowej Inspekcji Pracy, wykreślenia tzw. "urlopów na żądanie" z kodeksu pracy. W takich okolicznościach delegaci jednogłośnie postanowili poprzeć planowaną w dniu 20 czerwca demonstrację związkową w Warszawie i zaapelować do wszystkich członków o czynny udział zarówno w przygotowaniach, jak też w samej demonstracji.

15 maja w dwóch francuskich miastach - Lille i Paryżu - doszło do ataków na członków związku CNT (Confederation Nationale du Travail), blisko współpracującego z Inicjatywą Pracowniczą. W Lille, podczas demonstracji pracowników służby cywilnej blok organizowany przez CNT został zaatakowany przez grupę neofaszystów z "Młodzieży Tożsamościowej". Trochę później tego samego dnia, aktywiści związku zostali zaatakowani przez policję z powodu ochrony jakiej udzielili "emigrantom bez papierów" (przebywającym we Francji bez pozwolenia).

"Prawdziwe współczucie to coś więcej niż rzucenie żebrakowi monety. To zrozumienie, że struktura, która produkuje żebraków, wymaga przebudowy".
Martin Luther King Jr.

Niemal wszyscy są za sprawiedliwością. Problem polega jednak na tym, że istnieją różne definicje tego terminu. Chcemy sprawiedliwych dochodów i warunków, pytanie jednak brzmi: jakim sensie "sprawiedliwych"?

Istniejące opcje wynagradzania za działalność gospodarczą można ująć w cztery dystrybutywne normy:

Norma 1: wynagrodzenie według wkładu kapitału materialnego i ludzkiego danej osoby.

Norma 2: wynagrodzenie według osobistego wkładu danej osoby.

Norma 3: wynagrodzenie według wysiłku danej osoby lub osobistego poświęcenia.

Norma 4: wynagrodzenie według potrzeb danej osoby.

Od początku 2002 roku, kiedy Inicjatywa Pracownicza pojawiła się w Cegielskim, nasza taktyka opierała się na kilku prostych założeniach: zakończenie ugodowej polityki wobec zarządu firmy, jaką prowadziły na terenie zakładu związki zawodowe; zapewnienie pełnego dostępu załogi do informacji na temat sytuacji zakładu i poszczególnych grup zawodowych zatrudnionych w Cegielskim; zapewnienie załodze partycypacji w podejmowaniu istotnych decyzji; wreszcie stworzenie możliwości oddolnego i bezpośredniego kierowania walką pracowniczą.

Na przestrzeni 5-6 lat udało się sukcesywnie wprowadzić wszystkie te zasady w życie. Efekt? Od ponad roku na terenie Cegielskiego trwa protest, który, jak do tej pory doprowadził do dużego wzrostu wynagrodzeń. To, co jeszcze kilka lat temu wydawało się niemożliwe, przybrało realną postać - załoga Cegielskiego zorganizowała się i wywalczyła konkretne pieniądze. Siła pracowników wynikała z porzucenia iluzji, że związki zawodowe coś za nich załatwią. Tymczasem związki potrafiły tylko przyklepywać podsuwane przez dyrekcję ugodowe porozumienia, tłumacząc, że zakładu na więcej nie stać. Działania te były pozorne, była to ukartowana gra prowadzona wspólnie przez związki i dyrekcję.

24 kwietnia w Madrycie w siedzibie lokalnej komisji związku zawodowego CGT odbyło się spotkanie koordynacji "RedBlack", skupiającej związki zawodowe odwołujące się do tradycji syndykalistycznych i anarchosyndykalistycznych. W spotkaniu udział wzięli przedstawiciele: Confederación General del Trabajo (Powszechnej Konfederacji Pracy - Hiszpania), Confederation Nationale du Travail (Krajowej Konfederacji Pracy - Francja), Svenska Arbetares Centralorganisation (Centralnej Organizacji Szwedzkich Pracowników - Szwecja), Eleftheriaki Syndikalistiki Enosi (Wolnościowy Związek Pracowników - Grecja) oraz, ze strony polskiej - Inicjatywy Pracowniczej i Lewicowej Alternatywy (LA, nie będąc związkiem zawodowym, współpracuje z koordynacją w konkretnych działaniach na rzecz praw pracowniczych).

30 czerwca w wyniku udanej blokady nie doszło do eksmisji Iwony Bartoszuk,  działaczki ruchu lokatorskiego, która wcześniej nie dopuściła do eksmisji człowieka konającego na raka. Agencja Mienia Wojskowego (AMW) chciała wyeksmitować kobietę pomimo trwającego procesu o odstąpienie od eksmisji i oświadczenia lekarza o nie pozwalającym na to stanie zdrowia lokatorki. Bartoszuk od dłuższego czasu nękana przez AMW, oraz w wyniku traumy po śmierci sąsiada cierpi na depresję.     

Do eksmisji miało dojść o 10:30, ale lokatorzy i aktywiści zaczęli zbierać się już godzinę wcześniej. Mieszkania lokatorki broniło 40 osób. Byli tam działacze z różnych środowisk: zorganizowani lokatorzy z osiedla, działacze i działaczki Kancelarii Sprawiedliwości Społecznej, Nowej Lewicy, Młodych Socjalistów i Inicjatywy Pracowniczej. Były to osoby z Mińska Mazowieckiego, Warszawy, Szczytna, Łodzi, a nawet z Zielonej Góry. Akcja ostatecznie przebiegała w spokojnej w atmosferze. Policja nie interweniowała.

Polsko-unijna wojna o stocznie weszła w decydującą fazę. Przynaglony ostatecznym terminem rząd RP przesłał do Brukseli trzy programy tzw. restrukturyzacji Stoczni Gdyni, Stoczni Gdańsk i Stoczni Szczecińskiej. Rząd polski wystąpił tu w charakterze tzw. umyślnego - czyli chłopca na posyłki.

Programy restrukturyzacji zostały opracowane przez potencjalnych prywatnych inwestorów, a rząd zobowiązał się jedynie do dostarczenia ich do adresata. Treść tych programów pozostaje utajniona, co zapewne niezwykle ucieszy stoczniowe załogi. Takie jednak procedury obowiązują w Unii Europejskiej, do której ochoczo wstąpiliśmy przed czterema laty. Ochoczo też przyjęliśmy na siebie rolę wykonawcy unijnych decyzji dyktujących nam szczegółowe rozwiązania w zakresie polskiego przemysłu, który nieopatrznie zbudowaliśmy na wiele lat przed przystąpieniem do unijnego klubu.

16 lipca w całym kraju odbyły się akcje protestacyjne przeciwko zwolnieniu przez dyrekcję Poczty Polskiej Bartosza Kantorczyka z Inicjatywy Pracowniczej oraz o bezpieczeństwo listonoszy.

W Poznaniu pod hasłami „Priorytet: bezpieczeństwo pracy pocztowców” i „Polecony: Przywrócić Kantorczyka do pracy” w akcji pod Dyrekcją Okręgową Poczty uczestniczyło ponad 30 osób z Inicjatywa Pracowniczej i Federacji Anarchistycznej. Około godziny 7 rano rozpoczęła się pikieta solidarnościowa pod siedzibą dyrekcji Poczty Polskiej w Gdańsku. Zgromadziło się ok. 30 osób: listonoszy, członków gdańskiej Inicjatywy Pracowniczej, działaczy anarchistycznych oraz przedstawicieli gdańskich organizacji lewicowych i przyjaciół Bartka. Na akcję przybył sam pokrzywdzony w koszulce z napisem "zwolniony dalej niewygodny".