4 komisje Inicjatywy Pracowniczej zrzeszone w obrębie 9 zakładach pracy (branża kultury oraz opieki) domagają się od organizatorów oraz pracodawców obiecanych przed wyborami 20% podwyżki. Treść pisma udostępniamy w załączniku.

Miasto Poznań nadal nie spełniło postulatów sprzed kampanii wyborczej. Pracownice i pracownicy czują się i oszukani przed rządzących. Obietnice wyborcze dla sektora publicznego zostały zmodyfikowane. Placówki, które nie podlegają pod ministerstwa, zostały pominięte.

W przypadku niespełnienia wymienionych postulatów poznańskie komisje zapowiadają podjęcie dalszych kroków w obronie swoich interesów pracowniczych.

4 kwietnia na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza odbyło się otwarte spotkanie z ministrem nauki i szkolnictwa wyższego, Dariuszem Wieczorkiem. W wydarzeniu udział wzięli studenci i studentki zrzeszeni w OZZ Inicjatywa Pracownicza – ci sami, którzy w grudniu ubiegłego roku zorganizowali okupację zagrożonego sprzedażą publicznego akademika DS Jowita. Mimo zapewnień, do tej pory ministerstwo nie weszło z nami w dialog, wobec czego sami zabraliśmy głos na początku spotkania, odczytując list (znajdziecie go w załączniku), z gwizdami samorządowców w tle. Czy „nie będziemy rozmawiać ze związkami zawodowymi” to nowa taktyka parlamentarnej lewicy? Transkrypcję całej wypowiedzi ministra udostępniamy poniżej.

„My nie będziemy na ten temat rozmawiać. Nie będziemy tworzyć jakiś nowych bytów, nie będziemy tworzyć jakiś nowych instytucji. Jest ustawa o szkolnictwie wyższym i o samorządach studenckich mogą rozmawiać, czy o środowisku studenckim mogą rozmawiać tylko samorządy, przedstawiciele i samorządy studenckie, a nie żadne związki zawodowe. Bo związki zawodowe są od ochrony pracowników, a nie od studentów”.

Szokująca wypowiedź Dariusza Wieczorka jest nieuzasadnionym atakiem na związki zawodowe aktywnie uczestniczące w życiu akademickim. Zebrani na sali, oprócz nas, byli przede wszystkim członkowie samorządu studenckiego i instytucji takich jak „forum juwenaliów”. Przypominamy, że samorząd, zaproszony przez ministra do sejmu oraz przez rektorkę do konsultacji w sprawie projektu remontu Jowity, od początku sprzeciwiał się jej zachowaniu jako publicznego akademika! Minister lubi mówić o swoich imperialnych planach nowelizacji Ustawy, ale nie wtedy, kiedy potrzebują tego studenci i studentki.

Skandaliczna wypowiedź ministra pokazuje, jak niewielki wpływ na poprawę naszych warunków ma huczna zmiana rządu. Minister dumnie deklarował w okupowanej Jowicie, że po 15 października „możemy ufać władzy”, jednocześnie jawnie zaprzeczając dziś własnemu zobowiązaniu do uwzględnieniu nas w dialogu z ministerstwem. Stwierdzenie, że po naszym wyjściu „w końcu można przejść do prawdziwych problemów studentów” to obelga dla każdego, kto w ostatnim roku akademickim dołożył własnej ciężkiej pracy, żeby temat akademików lub stołówek, w ogóle zaistniał w debacie publicznej. W dniu wizyty w Jowicie, w audycji radiowej, minister powiedział „Chciałbym powiedzieć studentom: będziecie mieli duży wpływ na to, jak będą funkcjonowały uczelnie w Polsce”. Z Pana błogosławieństwem lub nie, mamy i będziemy mieli taki wpływ.

„Ja nie chcę weryfikować, ilu z tych ludzi jest w ogóle studentami Waszej uczelni czy waszych uczelni tutaj w Poznaniu. Natomiast to jest bardzo niebezpieczne i w mojej ocenie trzeba zdecydowanie to potępiać i krytykować”.

Studentki i studenci już zrzeszają się w związkach zawodowych, dlatego powinni mieć pełne prawo do uczestnictwa w negocjacjach dotyczących swoich warunków nauki. W obecnym świecie nie jesteśmy „tylko studentkami” albo „tylko pracownikami” – zmuszeni łączyć pracę ze studiami, zmagamy się z problemami zarówno na rynku pracy, jak i w ramach akademii. Niezależnie od tego jak bardzo próbują zdyskredytować nas władze – czy to uczelniane, czy państwowe – my, studentki-związkowczynie i studenci-związkowcy istniejemy. Niedopuszczalnym jest negowanie naszego zaangażowania, insynuując, że w ogóle nie jesteśmy studentami. Tworzenie sztucznego podziału między klasą pracującą a osobami uczącymi się służy wyłącznie rozmyciu naszej narracji i rozbiciu naszego oporu. 

Zarzuty jakoby działalność związkowa studentek i studentów była powiązana z obecnie trwającą kampanią samorządową, są kłamstwem. Inicjatywa Pracownicza jest związkiem zawodowym niezależnym od partii politycznych, rządu oraz pracodawców.

Potrzebujemy alternatywnej reprezentacji studenckich interesów – studenckiej  masy pochodzącej z klasy pracującej, a nie tylko kilku procent tych najbardziej uprzywilejowanych.  W rynkowym systemie, w którym fabryką stało się całe społeczeństwo, uniwersytet przyjął służebną formę wobec biznesu. Współczesne szkolnictwo wyższe taśmowo wytwarza wykwalifikowanych pracowników, którzy już w czasie studiów są wyzyskiwani przez chętnie zatrudniających ich – zwolnionych z ZUS – przedsiębiorców. Kończąc naukę na uniwersytetach, trafiamy do pracy w wielkich korporacjach i przedsiębiorstwach, które otrzymują wykwalifikowanych pracowników – przygotowanych do mnożenia zysków zarządów oraz szefów – wykształconych za pieniądze publiczne, studentów  oraz ich rodziców. Zarówno w czasie studiów jak i długo po ich ukończeniu tworzymy polski prekariat.  Śmieciowe warunki pracy, niestabilność zatrudnienia i brak mieszkania to stworzone przez współczesny kapitalizm przy pomocy państwa warunki, w jakich żyjemy. Odpowiedzialność za taki stan rzeczy muszą spoczywa na pozwalającym na to rządzie, i władzach uczelni. Wrogość ze strony Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego powoduje, że dziś jeszcze bardziej potrzebujemy na uniwersytetach organizacji, która podejmie naszą realną sytuację, która będzie mówić o problemach nieuprzywilejowanej większości z rodzin pracujących. Pracujących na zmywakach, a nie w bankach i na wysokich szczeblach w korporacjach. Chcemy studiować bez względu na zasobność naszych portfeli. Chcemy mieć realny wpływ na program zajęć. Nie uczymy się tylko po to, żeby zapewniać zyski przedsiębiorcom. Jako studenci-pracownicy i przyszli pracownicy musimy mieć głos tu i teraz. Tylko niezależne związki zawodowe mogą nam go dać!

TRANSKRYPCJA WYPOWIEDZI MINISTRA:

Prośba jest taka, żebyście się nie dali wmontować w jakiekolwiek polityczne układy. Żebyście się nie dali jakkolwiek wykorzystywać. W taki sposób, no bo rozumiem, trwa kampania samorządowa. Trwa kampania polityczna, więc trzeba sobie jakoś ten teatr zrobić. Ja nie chcę weryfikować, ilu z tych ludzi jest w ogóle studentami Waszej uczelni czy waszych uczelni tutaj w Poznaniu. Natomiast to jest bardzo niebezpieczne i w mojej ocenie trzeba zdecydowanie to potępiać i krytykować. Nie bójcie się jako samorządy studenckie absolutnie tego krytykować.

Ci ludzie wyszli, chociaż powinni tutaj usiąść. Ale pewnie dzisiaj czy wczoraj dostali list, bo oni posługują się takimi otwartymi listami. To też, żebyście wiedzieli. Ja im też taki list otwarty wysłałem i wyślę do wszystkich rektorów, do wszystkich samorządów w Polsce studenckich. Jedyną stroną dla ministra nauki, dla polskiego rządu do rozmowy o sprawach studenckich jest samorząd studencki. [SALA KLASZCZE]

My nie będziemy na ten temat rozmawiać. Nie będziemy tworzyć jakiś nowych bytów, nie będziemy tworzyć jakiś nowych instytucji. Jest ustawa o szkolnictwie wyższym i o samorządach studenckich mogą rozmawiać, czy o środowisku studenckim mogą rozmawiać tylko samorządy, przedstawiciele i samorządy studenckie, a nie żadne związki zawodowe. Bo związki zawodowe są od ochrony pracowników, a nie od studentów. W związku z czym temat jest absolutnie jasny i temat kończę i możecie być pewni, że nigdy nie będę na tego typu zaczepki odpowiadał, bo to po prostu nie ma sensu. Natomiast Was proszę o jedną rzecz w tym zakresie musicie być absolutnie konsekwentni wewnątrz samorządów, bo się kontaktujecie przecież było spotkanie w Sejmie, więc kontaktujcie się musicie o tym, co się dzisiaj stało, porozmawiać po to, żeby koledzy reagowali na innych uczelniach również w podobny sposób. Oczekuję, że zdecydowanie potępicie tego typu postępowanie, bo trzeba po prostu o tym głośno, głośno mówić. I jeszcze raz chcę podkreślić będę rozmawiał tylko z samorządami studenckimi i ze studentami. Nie będzie rozmów ze związkami zawodowymi, bo związki zawodowe są od spraw pracowniczych. I tak, i taka odpowiedź będzie skierowana do was wszystkich.

Warszawskie Koło Młodych Inicjatywy Pracowniczej w poniedziałek (26 marca 2024 roku) w trakcie debaty rektorskiej protestowało przeciwko antyspołecznej polityce Uniwersytetu Warszawskiego. Studentki i studenci zrzeszeni w kole młodych domagają się poprawy sytuacji socjalnej na UW oraz żądają uznania ich jako podmiotu reprezentującego sprawy studenckie. Protestujący wygłosili następujące stanowisko w trakcie debaty rektorskiej (oryg. tekst przemowy):

Od ubiegłego października na Uniwersytecie Warszawskim toczy się otwarta walka. Nie, uprzedzając pytania, nic się nie stało. Władze uniwersytetu niczego studentom nie zrobiły. Samorząd studentów też nic nie zrobił. I to właśnie problem, z którym musimy się dziś zmierzyć.

Ostatnie 30 lat historii Uniwersytetu Warszawskiego to historia wyprzedawania mienia publicznego, oszczędzania na infrastrukturze socjalnej oraz na świadczeniach. Antyspołeczne bzdury głoszone i uprawiane przez włodarzy wielu uczelni w kraju odbijają się na naszych realiach życia. Jak śmiecie mówić nam, że uczelnia nie ma obowiązku zapewniać nam jedzenia? Zamknęliście nam stołówki i wpuściliście prywatnych ajentów. Może nie wy, ale wasi poprzednicy. Na was, tu zebranych, ciąży odpowiedzialność. Jak śmiecie odwracać wzrok, gdy właściciele mieszkań dwoją i troją nasze czynsze? Jak śmiecie nazywać się wspólnotą, universitas, jednocześnie robiąc absolutne ustawowe minimum, by umożliwić studiowanie każdemu, nie tylko dzieciom arystokracji? Jak śmiecie mówić o niemerytorycznych strajkach i wycierać sobie twarz zarzucając nas równoważnikami zdań o tym, czego to wy dla nas nie robicie? Frazesy i przyzwyczajenia rodem z działu HR zostawcie przed bramą uniwersytetu. Chcemy konkretów i konkretnych działań. To wstyd i hańba biadolić o doskonałości badawczej, gdy studenci mają na co dzień do czynienia z uniwersytetem zimnym i bezradnym wobec ich problemów. Twarzą tego, ani żadnego innego uniwersytetu nigdy nie byli i nigdy nie będą biznesmeni w garniturach. Twarzą tego uniwersytetu jesteśmy teraz my, bo to nam zależy na tym, żeby Uniwersytet Warszawski był miejscem, a nie załącznikiem do CV, czy trampoliną do kariery politycznej. Uniwersytet, który nie troszczy się o swoich studentów i pracowników to uniwersytet bez przyszłości.

Walczymy o to, żeby nasza uczelnia przestała ignorować nasze potrzeby. Polska ludowa zapewniła nam zaplecze akademików i stołówek, które jest sumiennie zaniedbywane, wyprzedawane i niedofinansowane. Możecie mówić o tym jak bardzo nowocześnie wyposażony jest uniwersytet. Co z tego, skoro w tych wspaniałych nowych budynkach student musi siedzieć głodny? To absolutnie niedopuszczalne, żeby włodarze największej uczelni w Polsce mówili nam, że nie ma pieniędzy i się nie da. Nazwijmy to wprost: tchórzostwo i niekompetencja. Zrzeszamy się w związku zawodowym, bo władze zgotowały nam instytucję samorządu, która pałuje nas za samą chęć zmiany. Samorząd samemu nie robi nic na rzecz poprawy warunków społeczności studenckiej, a nawet utrudnia działania osobom, którym zależy na poprawie losu studiujących tu osób. Będziemy wznosić sprzeciw i walczyć, nieważne jak bardzo lobby w garniturach będzie próbowało nas zagłuszyć i zdyskredytować, w zmowie z biznesem. 

Zrzeszamy się w związki zawodowe, bo wbrew narracji władz — musimy studiować i pracować. Tak samo jak jesteśmy studentkami, tak samo jesteśmy pełnoprawnymi pracownikami. Brak wsparcia socjalnego, rozpędzony bezduszny kapitalizm i prekarność naszego zatrudnienia sprawia, że po uczelni harujemy. Albo na uczelni — jeśli nasza praca może być wykonywana zdalnie. Zrzeszamy się w związki zawodowe  jako studentki, bo potrzebujemy alternatywy. W murach uczelni potrzebujemy organizacji, która będzie uwzględniała naszą sytuację. Która będzie mówić o problemach nieuprzywilejowanej masy z rodzin pracujących, która nie zasiada w samorządzie. Bo albo nie ma na to czasu, albo już nie jest na studiach — mimo swojej chęci dalszej edukacji. 

To my, studentki i studenci jesteśmy uniwersytetem. To bez studentek i studentów nie ma uniwersytetu. Możecie zostawić sobie drogą wydmuszkę — przedmioty o startupach i szanownych gości w garniturach, ale nie będzie ona uniwersytetem. Uczelnia to nie korporacja — choć bardzo chcecie to zmienić. Nie mamy przynosić zysków, a przynajmniej nie takich jak Wy byście sobie to wyobrażali. Zyskiem ma być wspólnota w produkcji wiedzy — i do tego mamy mieć godne warunki. My studentki, my doktorantki i my pracownice — te akademickie i nie. 

Przez ostatnie pół roku walki zrozumiałyśmy, że uniwersytet jest właśnie tutaj. Uniwersytet to nie są zajęcia, zaliczenia, prace i nudne wykłady. Uniwersytet to branie spraw w swoje ręce. To krytyczne myślenie i zabieranie głosu tam, gdzie ktoś próbuje nas uciszyć.

Dość bierności uniwersytetu! Dość fałszywych reprezentantów! Uniwersytet to nie korporacja!

W październiku ubiegłego roku na stronach Inicjatywy Pracowniczej opublikowaliśmy raport na temat warunków pracy na Fermach Drobiu Woźniak w miejscowości Wioska koło Grodziska Wlkp. Zatrudniły się tam dwie osoby, które następnie ujawniły, jak traktuje się zwierzęta i ludzi w tym zakładzie. Sprawę nagłośniło Stowarzyszenie Otwarte Klatki i gazeta.pl. Od strony pracowniczej kwestią zajął się nasz związek zawodowy.

Wczoraj, 21 marca o godzinie 12:00 w Poznaniu rozpoczął się dwudniowy strajk kurierów zatrudnionych przez platformę internetową Glovo. Rozpoczęto go pikietą na ulicy Towarowej 37, na której kurierzy przedstawili swoje żądania skierowane bezpośrednio do zarządu firmy. Domagają się m.in. wzrostu wynagrodzeń i wyższych dodatków pogodowych, poprawy warunków pracy, zatrudnienia na umowie o pracę i podjęcia przez firmę działań na rzecz poprawienia funkcjonalności aplikacji, która jest jednym z głównych narzędzi kurierów. Pismo, w którym zawarte zostały te i pozostałe postulaty, zostało podpisane przez protestujących kurierów, a następnie przekazane centrali firmy. Robert Tarnowski – jeden z przedstawicieli Glovo Polska, w sposób zbywający odniósł się do tych żądań, zapowiadając, że firma nie planuje podniesienia stawek za pojedyncze zamówienia. Tłumaczy to głównie tym, że wiosną i latem jest mniej zamówień niż w okresie zimowym. Pikietę zakończył wspólny przejazd kurierów po centrum Poznania. Do akcji strajkowej dołączają kolejne miasta – 23 marca odbędzie się strajk kurierów w Grudziądzu. Będzie to już ich drugi strajk w przeciągu ostatnich 2 tygodni.

Inicjatywa Pracownicza była obecna na wczorajszym strajku, gdyż w pełni popieramy żądania kurierów, domagających się godnej płacy oraz uważamy odpowiedź firmy za niepoważną w świetle trwającej sytuacji. Kurierzy pracujący dla dostawczych gigantów – takich jak Glovo, Uber czy Pyszne.pl są zmuszani do wyrabiania horrendalnie wysokich norm, natomiast ich zarobki pozostają takie same lub maleją. Warte podkreślenia jest, że pełnią oni obecnie jedną z kluczowych ról w naszym społeczeństwie i gospodarce, a brak ich ciężkiej pracy zostałby przez nas odczuty niemal natychmiastowo. Są to też często pracownicy pochodzący spoza Polski lub Europy, często narażeni na wszelkie formy nadużyć czy manipulacji prawnych. 

Kluczowym jest zrzeszanie się kurierów w związkach zawodowych, niezależnie od tego, dla jakiej platformy wykonują zlecenia. Zapewni to rzeczywistą szansę na dalsze negocjacje oraz wywalczenie lepszych warunków materialnych.

Dzisiaj (20 marca 2024 roku) odbyło się spotkanie naszego Prezydium z Panią Prezydent Warszawy Renatą Kaznowską, Dyrektor Biura Edukacji Joanną Gospodarczyk oraz Dyrektorem Marcinem Litwinowiczem. Spotkanie dotyczyło obiecanych propozycji podwyżek dla pracowników niepedagogicznych oraz dodatków dla pomocy nauczyciela. Niedawno dzięki naszym działaniom udało nam się uzyskać podwyżki dla wszystkich pracowników niepedagogicznych w oświacie.

• Podwyżki te wyniosą od 200 do 300 złotych brutto dla obsługi oraz od 400 do 500 złotych brutto dla administracji;
• Średnio na etat wyniesie to 250 złotych dla pracowników obsługi, w tym osób zatrudnionych jako pomoc nauczyciela;
• W wyniku dzisiejszego spotkania udało nam się uzyskać dodatek stały dla pomocy nauczyciela w wysokości 250 złotych na etat!

Razem to już 500 złotych, co daje realną, zauważalną różnicę! Okazało się, że powyższe zmiany są możliwe nie tylko względem prawnym, ale i finansowym. Jest to nasz ogromny sukces!

Dzięki naszym działaniom w sprawie podwyżki wynagrodzenia zasadniczego dla pracowników niepedagogicznych w placówkach oświatowych zostały wprowadzone „widełki”. Podwyżki nie mogą być niższe niż 200 zł — to uniemożliwia nierówne traktowanie przez pracodawcę pracowników, a tak dzieje się w niektórych szkołach, gdy pracodawca może dowolnie regulować kwotę. Podwyżki wejdą w życie już niedługo! Oczekujcie nowych informacji od członków prezydium.

Zagwarantowane zostały nam także coroczne spotkania dotyczące wynagrodzeń pracowników samorządowych niebędących nauczycielami. Odbywać się one będą w pierwszym kwartale każdego roku, a dzięki nim będziemy mogli dzielić się z władzą naszymi spostrzeżeniami dotyczącymi naszych wynagrodzeń. To wszystko pokazuje, jak ogromne znaczenie mają nasze działania i jak wiele możemy osiągnąć, trzymając się razem!

Nie zwlekaj, wstąp do związku!

Skontaktuj się z nami przez: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Miałam być na Socjalnej Manifie z bardzo ważną dla mnie kobietą. Jest odrobinę starsza ode mnie, ale to ja muszę otaczać ją opieką.

Miałam być tutaj z Asią, która ma dziecięce porażenie mózgowe. Asia jest jak dziecko uwięzione w ciele dorosłej, albo dorosła uwięziona w ciele dziecka. Szykując się z nią na podróż, muszę mieć ze sobą jedzenie, którym się nie zadławi, i butelkę z wodą, z której będzie w stanie pić. Muszę być gotowa na to, że w każdej chwili może dostać okresu i będę musiała szukać z nią toalety i założyć jej podpaskę. Wszystko to jest związane z pchaniem niewygodnego i ciężkiego dla mnie wózka. Wejście do toalety w barze oznacza rozwiązanie zabezpieczeń wózka, wyciągnięcie Asi z wózka, pomoc w wejściu po schodach, usadowienie Asi w bezpiecznym miejscu, wniesienie wózka oraz ponowne osadzenie jej w wózku. Podobnie jest z samym wejściem do toalety, która najczęściej jest za mała, aby swobodnie poruszać się po niej z wózkiem, nawet jeśli ma oznaczenie, że jest odpowiednia dla osób z niepełnosprawnościami. Muszę być przy tym wszystkim gotowa na to, że Asia może dostać ataku agresji, może się czegoś przestraszyć, może też być tak szczęśliwa, że ciężko będzie jej wytłumaczyć powrót do domu. Może też dostać ataku padaczki. Najcięższym dla mnie są wszystkie niewielkie przeszkody architektoniczne takie jak krawężniki, wybrakowane płytki i remonty, które składają się na trasę niemal nie do pokonania. Najgorzej jest zimą, kiedy trzeba przejechać z wózkiem po nieodśnieżonym chodniku. 

Życie z Osobami z Niepełnosprawnościami to angażowanie całej rodziny, nie tylko rodziców czy opiekunów, ale przede wszystkim to angażowanie kobiet. Osobą ubezwłasnowolnioną lub z niepełnosprawnościami opiekują się matki, babki, siostry, ciocie, kuzynki. To praca, która rozpoczyna się jeszcze przed pierwszą diagnozą i która kończy się wraz ze śmiercią opiekowanej lub opiekującej. Myślę często o tym jak mówi się, że kobiety są słabe i delikatne. Ja natomiast widzę, że wykonują one jedną z najcięższych prac, jaka istnieje. Potrafią samodzielnie umyć unieruchomione dziecko, zmienić mu pieluchę, nawet gdy ma już prawie trzydzieści lat, wieźć wózek i nosić zakupy jednocześnie, pomagać w zjedzeniu obiadu, myciu zębów, otworzeniu paczki chusteczek, umyciu rąk, włączeniu telewizora. Tak jakby żyły dwoma życiami — swoimi i swoich podopiecznych. Kobiety, które znam, są zajebiście silne i zmęczone. Moją Asią opiekowała się wpierw jej mama, potem jej siostra, a moja babcia, a teraz jej siostra. Wszystkie poprzednie kobiety opiekowały się nią do końca życia.

Myślę też dużo o naszym mieszkaniu komunalnym, w którym mieszkaliśmy wraz z Asią. Mieliśmy jeden pokój, kuchnię i łazienkę na pięć, a przez moment na siedem osób. Chodziłam z moją babcią rąbać drewno do pieca, a spałam z nią na rozłożonym na podłodze oparciu kanapy. Ja, moja mama i babcia na pół roku zamykałyśmy okna w mieszkaniu, zaklejałyśmy je pianką montażową, taśmą klejącą, kładłyśmy koce i ręczniki na parapet, a i tak w mieszkaniu było przez większość czasu chłodno. Większość przestrzeni była podporządkowana Asi i jej niepełnosprawnością, jednak wieczorem, gdy nasz pokój zmieniał się w powierzchnię zajętą w całości przez materace, miała trudność z pójściem do łazienki, aby się załatwić.

Wiem, że takich kobiet jak w mojej rodzinie jest więcej. One nie wyjdą na ulicę walczyć o swoje prawa, bo każdego dnia wykonują ogrom pracy, ponad własne siły, aby ich dzieci mogły samodzielnie pokonać trasę z pokoju do łazienki. Są niewidzialne przez większość czasu, aż do momentu, gdy będąc ze swoją podopieczną na spacerze, nie dostanie ona napadu śmiechu. Albo jak poplują się w kolejce do sklepu. Wtedy ludzie świdrują wtedy spojrzeniem. Wtedy są nadwidzialne.

Te kobiety i same osoby z niepełnosprawnościami nie wyjdą tłumnie na ulicę i my musimy zacząć ich słuchać. Nie odbierać im głosu, bo one nie potrzebują górnolotnych haseł, ale konkretnych rzeczy, aby zacząć żyć, a nie trwać. Potrzebujemy asystencji osobistej, potrzebujemy wakacji wytchnieniowych, tańszych butów ortopedycznych, możliwości podjęcia pracy zarobkowej, niskopodłogowych tramwajów i autobusów, ogólnodostępnej rehabilitacji, więcej placówek dydaktycznych, świetlic środowiskowych, zajęć integracyjnych. Potrzebujemy tego wszystkiego na już, musicie być naszym głosem. 

Weronika Dąbrowicz,

Łódzkie Koło Młodych Inicjatywy Pracowniczej

Kobieta jest — poza aspektami biologicznymi — jednostką społeczną, kulturową i psychologiczną, której rola i tożsamość kształtowana jest przez różnorodne czynniki, w tym oczekiwania społeczne, edukację, doświadczenie oraz jej własne wybory życiowe. Na przestrzeni lat kobieta ewoluowała. Nie jesteśmy już tylko lub aż żonami, matkami i opiekunkami domowego ogniska. Coraz bardziej liczymy się we współczesnym świecie. Jesteśmy coraz lepiej wykształcone i pełnimy coraz istotniejszą rolę w różnorodnych branżach i sektorach gospodarki.

Realizujemy się w zawodach, do niedawna jeszcze zarezerwowanych głównie lub wyłącznie dla mężczyzn. Jesteśmy: kierowcami ciężarówek, autobusów, górnikami, strażakami, lekarzami, pracujemy w służbach mundurowych. Doskonale odnajdujemy się w polityce, angażujemy się w działalność zarówno lokalną, państwową jak i międzynarodową. Kobieta we współczesnym społeczeństwie jest wielowymiarowa. Odgrywamy coraz większą rolę we wszystkich aspektach życia społecznego, gospodarczego czy politycznego. Pięknie to brzmi, jednakże, mimo postępu, wciąż istnieją wyzwania związane z równością płci.

Nadal wykonujemy zawody, tradycyjnie kojarzone z pracami wykonywanymi przez kobiety. Jesteśmy pielęgniarkami, woźnymi, sprzątaczkami, opiekunkami do dzieci, osób starszych i niepełnosprawnych, pracownicami socjalnymi, sprzedawczyniami. Niestety te zawody nadal są niedoceniane i słabo wynagradzane, pomimo że pełnią one kluczowe role w społeczeństwie.

Nadal spotykamy się z nierównościami płacowymi i dyskryminacją zawodową. Pracodawca woli zatrudnić gorzej wykształconego mężczyznę z mniejszym doświadczeniem zawodowym niż lepiej wykształconą kobietę, która znacznie lepiej wpisuje się w kryteria określone na danym stanowisku. Nadal pracodawca boi się zatrudnić kobietę, ponieważ jej ewentualna ciąża, urlop macierzyński czy inne formy zwolnień od pracy związane z opieką nad dzieckiem powodują u niego koszty. Takie myślenie jest nieakceptowalne!

Kobiety od lat łączą ze sobą pracę zawodową, opiekę nad dziećmi i prowadzenie domu. Radzimy sobie z tym tak dobrze, że nasze działania przestały być zauważane, stały się oczywiste.

To przecież oczywiste, że:

• to kobieta opiekuje się dzieckiem;
• to kobieta sprząta, pierze, gotuje;
• to kobieta robi zakupy. Jeśli nie robimy zakupów, to musimy zrobić listę, co należy kupić! 

My – kobiety – chcemy równości nie tylko zawodowej, my chcemy równości kulturowej i społecznej. Chcemy na równi z mężczyznami wykonywać obowiązki domowe. Chcemy, żeby mężczyźni, ojcowie dzieciom i synowie matkom, na równi z nami angażowali się w opiekę nad nimi. Mówi się o zrównaniu wieku emerytalnego kobiet i mężczyzn, oczywiście poprzez podniesienie wieku emerytalnego kobiet. To nie jest rozwiązanie. Rozwiązaniem problemu niskich emerytur jest podjęcie działań na rzecz eliminacji nierówności płacowych, co umożliwi podjęcie decyzji, które z rodziców zostanie w domu z chorym dzieckiem. Jeżeli mężczyzna zarabia dwukrotnie więcej, niż kobieta to na zwolnieniu lekarskim na opiekę będzie matka. To kobieta — matka — nie odprowadzi w tym czasie składki emerytalnej i w dalszej perspektywie otrzyma niższą emeryturę.

Na szczęście kobiety są coraz bardziej świadome swoich praw, dlatego jednoczymy się, aby walczyć. Wstępujemy do związków zawodowych, ponieważ stanowią one platformę wspólnego reprezentowania interesów wszystkich pracowników, walki o godne warunki pracy i życia, sprawiedliwe wynagrodzenie oraz bezpieczeństwo zawodowe.

To właśnie my, kobiety odgrywamy kluczową rolę w budowaniu sprawiedliwego i zrównoważonego środowiska pracy. Działamy na rzecz eliminacji nierówności w miejscu pracy, walczymy z dyskryminacją.

To my, kobiety:

• negocjujemy sprawiedliwe wynagradzania i korzyści socjalne dla wszystkich pracowników;
• działamy na rzecz eliminacji wszelkich form dyskryminacji w miejscu pracy, włączając w to: mobbing, molestowanie seksualne oraz nieuczciwe warunki zatrudnienia;
• wspieramy pracujące matki, działamy na rzecz zapewnienia równych szans rozwoju zawodowego i awansu;

Aktywność kobiet w tych strukturach jest niezwykle istotna, ponieważ pomaga w uwzględnieniu różnorodnych perspektyw, co prowadzi do bardziej kompleksowych decyzji i poprawienia warunków pracy i życia we współczesnym bardzo wymagającym świecie.

Małgorzata Ziółek 

Warszawska Międzyzakładowa Komisja Personelu Niepedagogicznego

8 marca, w Międzynarodowy Dzień Kobiet, sprawiamy sobie pracowniczy prezent — rozpoczynamy walkę o podwyżki!

Pracownice i pracownicy warszawskich instytucji kultury, m.in. Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Sinfonia Varsovia, Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN, zrzeszeni w Ogólnopolskim Związku Zawodowym Inicjatywa Pracownicza oraz Zakładowa Organizacja Związkowa ZZ Polskich Artystów Muzyków Orkiestrowych, Związek Zawodowy Muzyków Orkiestrowych Grupy Dętej Orkiestry Sinfonia Varsovia, Związek Zawodowy Muzyków Sinfonii Varsovii, występują dzisiaj (8 marca 2024) z żądaniami do pracodawców.

Postulaty we wszystkich instytucjach są takie same: podwyższenie wynagrodzenia zasadniczego wszystkich pracowników i pracownic o 20 proc. od 1 kwietnia 2024 r. (z wyrównaniem od 1 stycznia 2024 r.) oraz coroczna waloryzacja wynagrodzeń (co najmniej o wskaźnik inflacji).

Na spór zbiorowy zdecydowały się instytucje, nad którymi nadzór sprawuje Biuro Kultury m.st. Warszawy, bo – mimo przedwyborczej obietnicy 20-procentowych podwyżek dla „budżetówki”, którą złożył Donald Tusk, lider Platformy Obywatelskiej posiadającej większość w Radzie Miasta Warszawy – dotychczas nie zapowiedziano w nich wzrostu płac. Choć informacje o takiej podwyżce otrzymały już te instytucje kultury, dla których organizatorem jest Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego. 

Domagamy się, aby w rokowaniach i mediacjach wzięli udział także osoby reprezentujące Biuro Kultury m.st. Warszawy. 

Wszystkie organizacje związkowe ustaliły wspólny termin rozpoczęcia strajku: 22 kwietnia 2024 roku!

Warszawa, 1.03.2024 r.

OZZ Inicjatywa Pracownicza

Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Dariusz Wieczorek 

Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego

LIST OTWARTY

w sprawie pominięcia studentek i studentów zrzeszonych w OZZ Inicjatywa Pracownicza w  spotkaniu z przedstawicielami środowiska studenckiego

Naszą uwagę zwróciło czwartkowe (29.02.2024 r.) spotkanie Ministra z ustawowymi reprezentantami społeczności studenckiej, czyli członkami samorządów i Parlamentu Studentów RP. Zapowiedziano na nim między innymi powołanie pełnomocnika ds. studentów. Poruszane tematy (niskie stypendia socjalne, brak akademików i ich opłakany stan) są obszarem działalności naszej organizacji związkowej, która zrzesza między innymi studentki i studentów. Podczas okupacji DS Jowita w Poznaniu złożono nam wiele deklaracji i obietnic — mamy nadzieję, że nie były one puste. Minister zapewniał, że nasz głos zostanie usłyszany. Na razie nie podjął w związku z tym żadnych działań. Jesteśmy zaniepokojeni przebiegiem spraw w związku z wysuniętymi przez nas żądaniami.

Głos ruchu studenckiego, który wbrew interesom samorządów i rektoratów walczy o poprawę warunków materialnych, został już dostrzeżony niejednokrotnie przez Ministerstwo oraz władze najważniejszych uczelni w kraju. Nie może mieć miejsca sytuacja, w której istotna grupa interesu jest pomijana w dyskusjach — przypominamy, że zarówno Samorząd UAM, jak i PSRP, od początku naszych działań dotyczących socjalnych problemów studenckich sprzeciwiały się postulatom wysuwanym przez studentów i studentki zrzeszone w Kołach Młodych Inicjatywy Pracowniczej i Studenckiej Inicjatywie Mieszkaniowej. Podobnie ma się sprawa na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie kampania, w której wyniku władze obiecały otwarcie drugiej publicznej stołówki na uczelni, została przez Samorząd określona mianem niepogłębionych merytoryką strajków. Społeczność studencka jest podzielona, i wszystkie jej części powinny być dopuszczone do głosu na tych samych zasadach.

Jeden z okupacyjnych postulatów studentek i studentów zrzeszonych w Inicjatywie Pracowniczej brzmiał następująco:

Żądamy, by przedstawiono projekt zmiany ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce ze szczególnym naciskiem na art. 106. [Akcje protestacyjne i strajki w uczelni] umożliwiający studentom i studentkom zrzeszonym w związkach zawodowych podjęcie strajku w razie naruszenia interesów lub praw studentów i studentek. Żądamy konsultacji tego projektu ze wspierającym działania okupujących Ogólnopolskim Związkiem Zawodowym „Inicjatywa Pracownicza”.

Podtrzymujemy nasze grudniowe żądania i liczymy, że zgodnie z wcześniejszymi zapewnieniami, studentki i studenci zrzeszone w związkach zawodowych, będą formalnie rozpoznawani jako strona negocjacji z uczelniami oraz Ministerstwem. 

Treść okupacyjnego listu otwartego z grudnia 2023 r.: https://ozzip.pl/dokumenty/item/3001-list-otwarty-minister-nauki-sim-ip 

W imieniu społeczności studenckiej zrzeszonej w OZZ Inicjatywa Pracownicza,

Gabriela Wilczyńska

Koordynatorka ds. Młodzieży

Komisja Krajowa OZZ Inicjatywa Pracownicza

19 września 2023 r. zastępca przewodniczącego rady zakładowej w centrum logistycznym Amazon w Achim BRE 4 w pobliżu Bremy, Rainer Raising, przegrał pierwszą apelację sądową od niesprawiedliwego zwolnienia. Amazon słynie z polityki i praktyk niszczenia związków zawodowych na całym świecie, od obu Ameryk po Europę i Azję. Ta niesławna międzynarodowa firma angażuje się i przoduje w najbardziej efektywnym finansowym wykorzystywaniu pracy pracowników, a tym samym nie ogranicza kosztów, jeśli chodzi o prześladowanie związków zawodowych, związkowców i inicjatyw związkowych. W tym celu zatrudnia dobrze opłacanych prawników antyzwiązkowych.

Tylko w 2022 roku Amazon wydał ponad 14,2 miliona dolarów na prawników zwalczających związki zawodowe. Z tego powodu, po tym jak Rainer Raising został zwolniony z Amazon w kwietniu 2023 r., nie byliśmy zaskoczeni, że przegrał swoją pierwszą apelację sądową. Potęga gospodarcza Amazon jest podstawą potęgi politycznej na arenie międzynarodowej, w zależności od ograniczeń, jakie ruch związkowy jest w stanie na nią nałożyć w różnych krajach.

W latach 2019-2021 Amazon podpisał umowy o wartości ponad 1,3 mld euro z europejskimi instytucjami publicznymi w ciągu zaledwie trzech lat. Kwota ta jest prawdopodobnie wyższa, ponieważ została obliczona na podstawie publicznie dostępnych danych. Jeszcze lepszym odzwierciedleniem potęgi Amazon jest fakt, że 99% zamówień publicznych udzielonych Amazon zostało przyznanych poza otwartym konkursem. Nie mamy absolutnie żadnych wątpliwości, że Rainer Raising został zwolniony z powodu swojej działalności związkowej i stanowiska. Nie jest on ani pierwszym, ani ostatnim pokrzywdzonym przez Amazon. Niemniej jednak Rainer Raising nie jest ofiarą; jest przykładem do naśladowania; jest naszym bratem i jednym z wielu aktywistów organizujących protesty i strajki, które pociągają Amazon do odpowiedzialności za szkody wyrządzone naszym społecznościom i naszej planecie.

Wysiłki Amazona, mające na celu sprawowanie władzy gospodarczej i politycznej ponad granicami sprawiają, że wygląda on jak wszechpotężna hydra lernejska, ze zdolnością do odrastania brzydkich głów w każdych okolicznościach. To tylko mit. Nasz związek zna, z gorzkiego doświadczenia, dwie prawdy. Pierwsza jest taka, że nie możemy pokładać zaufania w żadnej innej instytucji poza naszą własną samoorganizacją. A druga prawda jest taka, że zgodnie ze słowami irlandzkiego związkowca Jamesa Connoly'ego:

Wielcy wydają się nam wielcy tylko dlatego, że jesteśmy na kolanach. POZWÓL NAM POWSTAĆ!

Wzywamy do natychmiastowego przywrócenia do pracy związkowca Rainera Raisinga! Organizuj się przeciwko niszczeniu związków zawodowych!

Dwa miesiące po zakończonej sukcesem studenckiej okupacji DS Jowita możemy nareszcie poinformować: wydajemy książkę! Publikacja dokumentuje naszą walkę, zwycięstwa i lekcje z tego doświadczenia. To dopiero początek długiej walki o uniwersytety.

W środku znajdziecie między innymi:

• 57 wywiadów z uczestniczkami i uczestnikami okupacji;
• 20 tekstów naukowczyń i naukowców, którzy prowadzili wykłady podczas okupacji;
• kalendarium okupacji i działań poprzedzających;
• lekcje z okupacji Jowity;
• 120 zdjęć, których wcześniej nie publikowałyśmy!

Ruchy społeczne cierpią z powodu chronicznego zaniedbywania własnej pamięci. Chcemy wreszcie zerwać z tym schematem. Jesteśmy świadome, że za parę lat będziemy jedynie historią. Zależy nam na tym, by kolejne grupy zbuntowanych studentek i studentów mogły sięgać po źródła takie, jak to, by uczyć się, jak zwyciężać w walce o swoje prawa. Spójrzcie na tę publikację jak na narzędzie. Wykorzystajcie ją, by poszerzyć swoją wiedzę. Zainspirujcie się do działania. A przede wszystkim pomóżcie nam dalej szerzyć ideę, że uniwersytety są naszym dobrem wspólnym.

Jowita to dopiero początek. Spodziewajcie się nas na uczelniach w całym kraju — niech ta książka będzie okazją do dyskusji, debat i rozmów o alternatywnym uniwersytecie na Waszych wydziałach. Dodatkowo książka będzie dostępna w formacie PDF na naszej stronie internetowej od marca 2024 r. 

Zainteresowanych spotkaniem wokół książki zapraszamy do kontaktu mailowego: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript..

Dziękujemy za udaną współpracę Wydawnictwu Ekonomicznemu Heterodox oraz Fundacji im. Lipińskiego.

Od lat w naszym zakładzie wmawiano pracownikom, że założenie związku jest niemożliwe. A jednak udało się, i to jak! Dyktowane przez zarząd złe warunki pracy i niskie płace w końcu doczekały się odpowiedniej reakcji zatrudnionych. Ekspresowo rośniemy w siłę, od momentu powstania w listopadzie zrzeszyłyśmy już niemal 140 osób! W niedzielę 12 lutego przekształciłyśmy się z tymczasowej w stałą komisję OZZ Inicjatywa Pracownicza Fiege/Zalando. Poszerzyłyśmy prezydium do formalnego maksimum dziewięciu ujawnionych osób. Do reprezentacji przed pracodawcą wybrano silne związkowczynie.

Mocne przedstawicielstwo w zakładzie zyskały działy:

• • sort-pack zmiana A - 4 osoby,
• • pick-stow zmiana B - 1 osoba;
• • high risk zmiana B - 3 osoby;
• • zwroty zmiana B - 1 osoba.

Czemu powołałyśmy związek w Fiege Zalando pod Olsztynkiem? W październiku zarząd magazynu drastycznie pogorszył i tak trudne warunki pracy wprowadzając nagle dodatkowe pracujące soboty. W akcie niezgody wybuchł spontaniczny strajk na porannej i popołudniowej zmianie. Niezadowoleni pracownicy skontaktowali się z Inicjatywą Pracowniczą, co zaowocowało w akcji ulotkowej pod zakładem. Po nawiązaniu kontaktów między zmianami zrzeszyliśmy się w pierwszym w Polsce związku pracujących dla Zalando. W ciągu trzech miesięcy nasi członkowie prowadzili działania informacyjno-agitacyjne i formalne. Kolportowałyśmy deklaracje (także w wersji online!), założyłyśmy stronę internetową i profil na Facebooku, zorganizowałyśmy kilka akcji ulotkowych, z których największa odbyła się przy pomocy związkowców IP z Poznania. Nie dałyśmy się złamać zastraszaniu przez zarząd i wyśmiewaniu przez niedowiarków.

Dzięki naszej stanowczej postawie zrezygnowano z bezprawnych wyrywkowych kontroli przy wejściu i wyjściu z zakładu. Pozyskałyśmy ważne podstawowe dokumenty od zarządu, niezbędne do funkcjonowania związku i polepszania warunków pracy w firmie. Nasze działanie przyczyniło się do zawieszenia wręczania notatek służbowych za domniemane błędy w procesowaniu paczek. Dziś startujemy z nowym trzykrotnie większym prezydium i z nową siłą. Dziękujemy wszystkim koleżankom i kolegom, którzy współtworzą nasz związek i wykazują się dużym zaangażowaniem w działalność. Tylko wspólnie możemy skutecznie zadbać o nasze zdrowie i godne wynagrodzenie w pracy.

Dołącz do nas, wspólnie poprawmy warunki pracy!

Międzynarodowy Dzień Kobiet już za rogiem — świętujmy go wspólnie!

Co? Przemarsz od pomnika Mikołaja Kopernika (Krakowskie Przedmieście) do Sejmu (ulica Wiejska 4/6/8);

Kiedy? 9 marca (sobota), godzina 14.00.

W tym roku spotykamy się w Warszawie, aby zaprotestować przeciwko antyspołecznej polityce zaciskania pasa i przemocy ze względu na płeć, jakiej doświadczamy w naszych życiach. Po zeszłorocznych wyborach parlamentarnych głoszono narrację, że to kobiety wygrały wybory i obaliły władze, osiągając swój feministyczny sukces. Liberalne media i organizacje świętowały wysoką frekwencję Polek w tegorocznych wyborach. My wiemy, że to bzdury. Nadal harujemy na śmieciowych umowach i płacimy niebotyczne czynsze, a to wszystko za przyzwoleniem władz, które działają ramię w ramię z przedstawicielami wielkiego biznesu i deweloperów. Legalnej, darmowej aborcji! Godnych płac! Niskich czynszów!

Maszerujemy jako pracownice domów opieki społecznej, magazynierki, kierowczynie, nauczycielki, opiekunki, studentki, lokatorki, matki, działaczki, pielęgniarki, a przede wszystkim kobiety. 

Prosimy partie polityczne o nieprzynoszenie swoich emblematów. 

Link do wydarzenia na Facebooku. Autorka grafiki: porszuwar.

Socjalny Kongres Kobiet to feministyczna inicjatywa działająca od 2018 r., którą zapoczątkowały działaczki Ogólnopolskiego Związku Zawodowego „Inicjatywa Pracownicza”. Socjalny Kongres Kobiet jest odpowiedzią na potrzebę reorganizacji priorytetów ruchu feministycznego – jest miejscem zarówno dyskusji, jak i propozycji realnych zmian dla pracownic, które są wyzyskiwane przez kapitalizm oraz patriarchat, w tym i swoje bogate „siostry'', np. na rzecz interesu prezesek dużych spółek. Godna praca i godna płaca nie są dla „silniejszych” kobiet, które związały się z kapitalistyczną organizacją rynku. Feminizm nie może być ruchem działającym jedynie na korzyść uprzywilejowanych kobiet, a godzącym się na ucisk pracownic. Nie zgadzamy się na wyzysk – również ze strony prezesek, kierowniczek, pracodawczyń. Działamy w związkach zawodowych, stowarzyszeniach lokatorskich i innych grupach walczących z wyzyskiem, biedą i brakiem wpływu na otaczającą nas rzeczywistość. 

V Socjalny Kongres Kobiet odbędzie się 25-26 maja w Łodzi — śledźcie nasze media, aby być na bieżąco.

Przeczytaj więcej o ostatnim SKK tutaj.

Zapoznaj się z postulatami Socjalnego Kongresu Kobiet.

W dniach 24-25 lutego w Poznaniu odbędzie się XIII Krajowy Zjazd Delegatów i Delegatek OZZ Inicjatywa Pracownicza. Poniżej publikujemy program wydarzenia oraz najważniejsze informacje organizacyjne.

Zjazd Delegatów i Delegatek (KZDiD) jest najwyższą władzą OZZ Inicjatywa Pracownicza – na nim uchwalane są zmiany statutu, wybierane są władze krajowe (Komisja Krajowa, Krajowa Komisja Rewizyjna i Krajowa Komisja Pojednawcza) oraz podejmowane są najważniejsze decyzje o długofalowych działaniach Związku.

Każda podstawowa jednostka organizacyjna (komisja zakładowa, międzyzakładowa, środowiskowa oraz koło związkowe) zobowiązana jest do wybrania odpowiedniej liczby delegatów i delegatek reprezentujących ją na Zjeździe. Wg. przyjętej ordynacji liczba delegatów i delegatek jest zależna od liczebności komisji/koła i wynosi:

• 2 osoby (dla struktur liczących do 50 osób);
• 3 osoby (dla struktur liczących od 51 do 100 osób);
• 4 osoby (dla struktur liczących od 101 do 150 osób);
• 5 osób (dla struktur liczących powyżej 151 osób).

Wybór delegatów i delegatek odbywa się na ogólnym (walnym) zebraniu każdej komisji/koła. Aby wybrani przez daną komisję lub koło delegaci i delegatki mogli wziąć udział w zjeździe, konieczne jest prawidłowe zarejestrowania ich za pomocą elektronicznego formularza.

Link do formularza rejestracyjnego: https://forms.gle/zEaQGdRNyPh1zPjJ7 

Lokalizacja obrad: Dom Tramwajarza (ul. Słowackiego 19/21)

Termin: sobota 24 lutego oraz niedziela 25 lutego

Kontakt ws. organizacyjnych: zjazd [@] ozzip.pl

Program

XIII Krajowego Zjazdu Delegatów i Delegatek

Poznań, 24-25 lutego 2024 r.

Sobota, 24.02.2024

9:30 – 10:00

1. Rejestracja uczestników i uczestniczek.

10:00 – 11:00 POCZĄTEK ZJAZDU

2. Oficjalne rozpoczęcie Zjazdu, wybór Prezydium Zjazdu i Komisji Skrutacyjnej, stwierdzenie ważności Zjazdu.

11:00 – 12:30 SPRAWOZDANIA:

3. Sprawozdanie merytoryczne Komisji Krajowej.

3.1. Funkcjonowanie KK (referuje Jarosław Urbański).

3.2. Funkcjonowanie Biura Związku i Zespołu d/s Prawnych (referuje Marta Rozmysłowicz).

3.3. Rozwój strukturalny Związku (referuje Bartosz Kurzyca).

3.4. Media i szkolenia (referuje Jakub Grzegorczyk).

3.5. Sprawy międzynarodowe (referuje Paweł Nowożycki).

3.6. Zespół ds. Migracji (referuje Ignacy Jóźwiak)

3.7. Sprawy dot. kobiet (referuje Weronika Dąbrowicz).

3.8. Rozwój i aktywność struktur młodzieżowych (referuje Gabe Wilczyńska).

3.9. Zagadnienia prawne (referuje Piotr Krzyżaniak). 

12:30 – 13:00 PRZERWA

13:00 – 14:00 SPRAWOZDANIA C.D.

3.10. Sprawozdanie finansowe za lata 2022-2023 (referuje Agnieszka Mróz).

4. Sprawozdania KKR i KKP.

4.1. Sprawozdanie Krajowej Komisji Rewizyjnej (referuje Ignacy Jóźwiak).

4.2. Sprawozdanie Krajowej Komisji Pojednawczej.

4.3. Podjęcie uchwały nr 1 w sprawie udzielenia absolutorium ustępującej KK.

14:00 – 15:30 PRZERWA OBIADOWA

15:30 – 16:30 ZMIANY STATUTOWE

5. Przedstawienie uchwał w sprawie zmian statutowych.

5.1. Dyskusja nad przyszłymi działaniami i zmianami w Statucie Związku.

5.2. Podjęcie uchwały nr 2 w sprawie zmian statutowych.

5.3. Podjęcie uchwały nr 3 w sprawie rozwoju struktur związku.

16:30-18:00 WYBORY

6. Wybory do władz Związku: Komisji Krajowej, Krajowej Komisji Rewizyjnej, Krajowej Komisji Pojednawczej.

6.1. Przyjęcie uchwały nr 4 w sprawie kształtu Komisji Krajowej

6.2. Wybory.

18:00 – 18:30 PRZERWA NA OBLICZENIE GŁOSÓW

18:30 – 19:00

7. Ogłoszenie wyników wyborów i podjęcie uchwał w sprawie wyborów władz Związku:

- Podjęcie uchwały nr 5 w sprawie wyboru KK.

- Podjęcie uchwały nr 6 w sprawie wyboru KKR.

- Podjęcie uchwały nr 7 w sprawie wyboru KKP.

Niedziela, 25.02.2024

10:00-11:00

8. SPRAWY MIĘDZYNARODOWE. Spotkanie z delegacjami.

11:00-12:00

9. KOORDYNACJA BRANŻOWE I TERYTORIALNE. Sprawozdanie z działań dotyczących koordynacji branżowych.

12:00-12:30

10. KONFERENCJA PROGRAMOWA ZWIĄZKU.

- Podjęcie uchwały nr 8 w sprawie zwołania Konferencji Programowej.

12:30-13:00

11. ORIENTACJA STRATEGICZNA ZWIĄZKU

11.1. Uchwała nr 9 w sprawie dotyczącej etatów i godzin związkowych.

13:00-14:00 PRZERWA LUNCH

14:00-15:30

11. ORIENTACJA STRATEGICZNA ZWIĄZKU c.d.

11.2. Uchwała nr 10 w sprawie wynagrodzenia członków i członkiń Związku z pieniędzy Związku będących w dyspozycji Komisji Krajowej.

11.3. Uchwała nr 11 w sprawie ograniczeń członkowskich dla służb mundurowych i kadry kierowniczej.

11.4. Uchwała nr 12 w sprawie zakazu zawierania umów z pracodawcami sankcjonowanymi karami umownymi o charakterze finansowym.

11.5. Uchwała nr 13 w sprawie przyjęcia dokumentu pt. „Nasze zasady działania”.

15:30-16:00

12. ZAKOŃCZENIE I PODSUMOWANIE ZJAZDU.