Nasilające się represje w stosunku do pracowników, zwalnianie za działalność związkową i jej utrudnianie, czy to przy pomocy metod niezgodnych z prawem, czy też prób zmiany prawa na korzyść pracodawców, dochodząca do tego nieufność i rozbicie robotników spowodowały, że przyjęliśmy z zadowoleniem inicjatywę Komitetu. Zwłaszcza, że była ona oddolna, nie związana z żadną partią czy grupą polityczną.

Dramatyczna sytuacja śląska, w regionie w którym kluczową rolę odgrywa przemysł ciężki i wydobywczy bierze się głównie z poczynań państwa, które prowadzą do niszczenia obu tych branż. O ile w przypadku górnictwa władza dąży do likwidacji tej gałęzi przemysłu działając głównie pod dyktando Banku Światowego, o tyle w przypadku hutnictwa przede wszystkim wykonuje polecenia Komisji Europejskiej, która odgórnie narzuca ile można produkować a ile nie, a tym samym przyczynia się do likwidacji zakładów i pozbawiania tysięcy ludzi pracy.

Cięcia w sferze socjalnej, liberalizacja kodeksu pracy, obniżanie kosztów produkcji poprzez ograniczanie praw pracowniczych, zamykanie rentownych zakładów pracy, brak perspektyw na dalsze życie...i tak oto mija kolejny rok ciężkiej i brutalnej rzeczywistości dla ludzi czyniących wysiłki, by sprzedać swoją prace. Jednak wierzymy, że można żyć inaczej, z tego powodu organizujemy 14 grudnia demonstrację, której celem jest przypomnienie rządzącym elitom, że w tym kraju oprócz nich żyją jeszcze inni ludzie, którzy mają takie same żołądki jak oni.

Ostatnie miesiące przyniosły narastające protesty pracowników, coraz głośniej wyrażających sprzeciw wobec negatywnych skutków prywatyzacji ich przedsiębiorstw i pogarszającej się kondycji gospodarczej w kraju. Groźba utraty pracy i płacy wyprowadziła na ulice robotników w Szczecinie, Poznaniu, Ożarowie, na Górnym Śląsku i wielu innych miejscach. We Wrocławiu najbardziej widoczna jest dramatyczna walka o przetrwanie Szpitala im. L. Rydygiera.

Protest w obronie 'Rydygiera' trwa od 2001 roku, gdy Urząd Marszałkowski Województwa Dolnośląskiego podjął uchwałę o jego likwidacji. Mimo jej uchylenia przez NSA w 2002 roku władze dalej dążą do likwidacji Szpitala. Dzieje się tak, chociaż wiadomo, że problemy Szpitala nie są efektem działalności jego pracowników, lecz urzędników i chorego systemu opieki zdrowotnej. Jednak dzięki determinacji pracowników i licznych akcjach protestacyjnych Urząd Marszałkowski nie może podjąć kolejnej uchwały likwidacyjnej lekką ręką.

Uczniowie szkół zawodowych poddawani upokarzającej eksploatacji, są jedną z najbardziej poszkodowanych grup w naszym społeczeństwie. W Polsce jest 236 tysięcy uczniów pracowników, którzy przez dwa dni w tygodniu pracują w wybranym zakładzie, a przez pozostałe trzy dni uczą się w szkole.

Przyjaciele!

W dniach 28-30 kwietnia 2004 roku w Warszawie odbędzie się spotkanie Europejskiego Forum Gospodarczego, podczas którego europejskie elity gospodarcze i polityczne dyskutować będą na temat przyszłości naszego kontynentu. Nie zgadzając się z dotychczasową neoliberalną polityką gospodarczą, środowisko antyglobalistyczne uznało za konieczne zorganizowanie demonstracji, która byłaby głosem protestu między innymi przeciwko wzrostowi bezrobocia i polityce cięć socjalnych. Wychodząc na ulice chcemy dać do zrozumienia wielkiemu biznesowi i politykom, że nie zamierzamy biernie przyglądać się jak nasz kraj, podobnie jak wiele innych miejsc na świecie, pada ofiarą logiki maksymalizacji zysków. Nie zamierzamy tolerować faktu rozkradania publicznych środków i spychania coraz szerszych rzesz społeczeństwa europejskiego, w tym polskiego, na margines życia.

1 maja od ponad stu lat jest dniem kiedy pracujący upominają się o swoje prawa, warunki pracy i godne wynagrodzenie. Przez ostatnie dziesięciolecia te postulaty są wciąż ignorowane, ponieważ na ich spełnienie rzekomo nie pozwalają obiektywne warunki ekonomiczne.

W dniu 28 czerwca 2002 roku przypada kolejna rocznica wydarzeń poznańskich. Jak zwykle pracownicy Zakładów H.Cegielski, związki zawodowe oraz organizacje społeczne organizują w tym dniu manifestację upamiętniającą robotniczy protest. Chcielibyśmy jednak, aby tego roku uroczystości te przybrały inny charakter. Wobec masowych zwolnień, coraz trudniejszej sytuacji materialnej pracowników, oraz mnożących się protestów załóg zakładów zagrożonych widmem likwidacji, jesteśmy przekonani, że konieczne jest upomnienie się o nasze prawa. Dzień 28 czerwca powinien na powrót stać się dniem społecznego protestu, a nie okolicznościową imprezą podczas, której wystawia się laurkę władzom politycznym.

W dniu 13 grudnia mija kolejna rocznica wprowadzenia stanu wojennego przez komunistyczny reżim PRL. Ostatnie wydarzenia w Fabryce Kabli w Ożarowie, gdzie policja zamiast chronić legalną demonstrację wspólnie z prywatną firmą i wynajętymi przez nią ochroniarzami, dokonała pacyfikacji pracowniczego protestu, przywołały na nowo obrazy sprzed wielu lat, gdzie bito i palowano protestujących w słusznej sprawie ludzi.

W ostatnim okresie czasu dochodzi w Polsce do licznych naruszeń swobód związkowych. Dzieje się to w kraju, w którym jeszcze nie tak dawno robotnicy walcząc o wolne związki zawodowe przypłacali swoją ofiarność długoletnimi więzieniami, a nawet życiem. Warto o tym przypomnieć, bowiem okres ten jest ważną części naszej tożsamości społecznej i historycznej.

W kontekście tym muszą zatem budzić szczególne oburzenie dzisiejsze próby prześladowania działaczy związkowych przez prominentnych pracodawców, coraz częściej korzystających z ochrony i wsparcia państwowego aparatu administracyjnego i policji. Przestało się liczyć dobro i godność człowieka, a najważniejszy stał się interes inwestora i właściciela. W imię tej logiki na naszych oczach dzieje się bezprawie: za przynależność związkową, za próbę zorganizowania związku wyrzuca się na bruk, szykanuje, zastrasza, a coraz częściej stosuje nieuprawnioną przemoc.

Zwracamy się do wszystkich związków zawodowych z prośbą o wystąpienie w obronie represjonowanych pracowników jednego z, zlokalizowanego w Poznaniu, zakładu Sulzer Chemtech Polska (części wielkiego szwajcarskiego koncernu Sulzer Chemtech). Grupa pracowników założyła w lutym ubiegłego roku związek zawodowy ("Konfederacja Pracy"). W dniu rejestracji związku, jego przewodniczący, Rafał Jackowiak otrzymał wypowiedzenie pracy z terminem trzymiesięcznym. Na drugi dzień Andrzej Łyko, prezes firmy, zwołał zebranie załogi, na którym oczerniając Jackowiaka podważał sens istnienia związku zawodowego. Ostatecznie w wyniku szykan i zastraszania pracowników do związku zapisało się jedynie 8 osób na liczącą 175 osób załogę.

Niesprawiedliwy system i podział pracy jest utrzymywany na całym świecie. Bogata, uprzywilejowana pod każdym względem mniejszość, mająca do dyspozycji własność, władzę i kulturę, może egzystować tylko dzięki nierównościom. Ponad 1 miliard ludzi na świecie pozostaje bez pracy. 27 milionów pracuje w warunkach niewolniczych - bez wynagrodzenia i pod przymusem fizycznym. W wyniku nieodpowiednich warunków pracy każdego dnia ginie 5 tysięcy osób.

Dzisiaj robotnicy są często niezorganizowani. Podzieleni pomiędzy zakładami pracy, nie mają ze sobą kontaktu. Są zastraszeni i pozbawieni wiary we własne siły. Taka sytuacja sprzyja pracodawcom, którzy bez ograniczeń maksymalnie eksploatują zatrudnianych robotników. Jednocześnie rzesze pracowników pozbawia się sama prawa do działalności związkowej, lub jest do niej skutecznie zniechęcana przez pracodawców, stosujących szykany wobec działaczy pracowniczych.

Połowa załogi restauracji Mc Donald's w Świdnicy została zwolniona z pracy. Powodem tej czystki jest fakt, że kilka dni wcześniej założyli związek zawodowy.

W Polce coraz częściej dochodzi do łamania praw pracowniczych i związkowych. O ile w przypadku wielkich zakładów pracy poszkodowani mogą ewentualnie liczyć na pomoc związków zawodowych, o tyle w sektorze usług i handlu pracownicy najczęściej pozostają pozbawieni jakiejkolwiek ochrony. Często w tym procederze przodują wielkie międzynarodowe koncerny typu McDonald, czy właściciele supermarketów jak np. OBI. W tego typu wypadkach mamy do czynienia z przejawem wyjątkowego wyzysku pracowników. Konieczność zakładania pampersów przez kobiety obsługujące kasę, molestowanie seksualne, zmuszanie do donosicielstwa połączone z wynagrodzeniami na poziomie minimum socjalnego, dają wyobrażenie o skali tej patologii. Istnienie w zakładzie pracy związku zawodowego mogłoby ukrócić tego typu praktyki, zatem za założenie organizacji "leci się na bruk".

21 lutego 2003 po 306 dniach zakończono akcję protestacyjną prowadzoną przez byłych pracowników Fabryki Kabli w Ożarowie Mazowieckim. Wcześniej robotnicy na zmianę "koczowali" pod bramami zakładu starając się nie dopuścić do wywozu maszyn i materiałów, co równałoby się likwidacji przedsiębiorstwa.

W krajach Europy Zachodniej pracuje legalnie każdego roku ok. 430 tys. robotników z Polski, a dalszych kilkaset tysięcy na czarno. Obojętnie jednak jaki jest formalny status robotnika sezonowego czy emigranta, prawie zawsze są oni traktowani gorzej od rodzimych pracowników, a często nawet w sposób skandalicznie zły. Na przykład brytyjski związek zawodowy TUC ujawnił wyniki badań jakie przeprowadzono wśród przybyłych z zagranicy robotników. Według opublikowanego raportu imigranci na Wyspach Brytyjskich są systematycznie zmuszani do pracy w nadgodzinach, opłacani poniżej ustawowej stawki minimalnej i kierowani do zajęć niebezpiecznych dla zdrowia. Najbardziej drastyczny przypadek łamania praw pracowniczych jaki podano w raporcie dotyczył dwóch Polaków, którzy próbowali uciec od ciężkiej, całodziennej pracy, za którą im nie płacono. Wynajęci przez pracodawcę bandyci złapali ich i pobili. Odebrano im paszporty. Znany brytyjski dziennik The Guardian twierdzi, że istnieje wiele przykładów niewolniczych warunków pracy robotników sezonowych i emigrantów. W jednym z zakładów rybnych w Szkocji pracownicy spoza Wielkiej Brytanii pracują po 12 godzin dziennie, przez 7 dni w tygodniu, za wynagrodzenie niższe od wymagalnej pracy minimalnej. Złe traktowanie robotników-cudzoziemców potwierdzają także związkowcy z innych krajów.

W dniu 8 marca 2006 roku został bezprawnie zwolniony z firmy Impel-Tom Jacek Rosołowski, członek Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Inicjatywa Pracownicza. Przyczyna zwolnienia Jacka Rosołowskiego były jego działania na rzecz utworzenia w Impel-Tom związku zawodowego.

Nic dla nas? - Wszystko dla wszystkich! Żyjemy w czasach destrukcji osiągnięć socjalnych w skali europejskiej i światowej za pomocą deregulacji i ataku na prawa pracownicze poprzez reformy prawa pracy i obniżanie poziomu bezpieczeństwa socjalnego (prywatyzacja, konkurencja pomiędzy pracownikami, rozwój elastycznego zatrudnienia i pracy na czarno oraz prac nie wynagradzanych i pozbawionych ochrony prawnej). Obserwujemy powszechne występowanie neoliberalnego projektu, w którym rosną zyski nielicznej elity, a coraz więcej osób jest poddawanych wyzyskowi i jest zagrożonych ubóstwem.

Spodziewana nowelizacja ustawy o przeciwdziałaniu bezrobociu przez rząd Leszka Millera ma polegać na sztucznym obniżeniu liczby bezrobotnych za sprawą łatwiejszego niż do tej pory pozbawiania bezrobotnych zasiłków i pomocy ze strony urzedów pracy. Nowe prawo dotknie także dopiero co zaczynających swą karierę zawodową absolwentów.

Osoba, która odmówi udziału w szkoleniu, stażu lub programie specjalnym, będzie pozbawiana statusu bezrobotnego i zostanie wykreślona z listy. Państwo przestanie za nią płacić składkę na ubezpieczenie zdrowotne, zatem bezrobotny straci prawo do darmowej opieki medycznej;

We wtorek 26 listopada 2002 r., nad ranem, okupujący od 219 dni pracownicy FK Ożarów zostali brutalnie pobici i rozpędzeni spod bram zakładu. Pod Fabrykę Kabli w Ożarowie podjechały autokary wypełnione wynajętymi przez właściciela Tele-Foniki, Bogusława Cupiała, ochraniarzami z firmy IMPEL. Państwowa policja stała w tym czasie obok i biernie przyglądała się brutalnym atakom na pracowników. Następnie wkroczyła do akcji aresztując najdłużej opierających się robotników. Kilka osób zostało rannych, a ok. 10 aresztowano.