Od stycznia 2002 roku narastała fala niezadowolenia społecznego, szczególnie wśród robotników. Z miesiąca na miesiąc przybywało akcji podejmowanych przez pracujących. Złożył się na to z jednej strony masowe zwolnienia, a z drugiej tendencja do obniżania wynagrodzeń. Dodatkowo wiosna 2002 roku rząd zapowiedział niekorzystne dla pracowników zmiany w Kodeksie Pracy, które zostały oprotestowane zarówno przez wielkie centrale związkowe, jak też mniejsze związki zawodowe i organizacje pracownicze.

W Polsce, według różnych danych i wyliczeń, do związków zawodowych należy 14 do 18 proc. wszystkich zatrudnianych, których jest 13,2 mln. Odsetek ten sukcesywnie od wielu lat spada. W 1980 roku Solidarność (pełna nazwa brzmi: Niezależny Samorządny Związek Zawodowy Solidarność) była ruchem w którym uczestniczyło ok. 10 mln. ludzi. Jeszcze na początku lat 90. związek ten skupiał w swoich szeregach 2,25 mln. członków. Na dzień dzisiejszy należy do niego ledwie 750 tys. osób. Drugą co do wielkości centralą związkową jest Ogólnopolskie Porozumienie Związków Zawodowych (OPZZ), do którego należy ok. 730 tys. osób. OPZZ powstał w połowie lat 80. jako pro-reżimowy związek zawodowy. Trzecią niedawno powstałą centralą jest Forum Związków Zawodowych (FZZ), liczy ona ok. 300 tysięcy członków. Wreszcie do różnych innych związków zawodowych, których terenem działania jest często tylko jeden zakład pracy,  przynależy ok. 600 tysięcy pracowników.

Ogólnopolski Związek Zawodowy Inicjatywa Pracownicza zaprasza na spotkanie, Poznań, 18 października 2008 (sobota), godz.18.30, Teatr Ósmego Dnia, u. Ratajczaka.

Wykład Pun Ngai - profesor nauk społecznych uniwersytetu w Hongkongu oraz działaczki społecznej na rzecz robotnic-migrantek oraz robotników budowlanych.

W spotkaniu weźmie udział również współautor i tłumacz książki Pun Ngai pt.: "Dagongmei" (2008) z Niemiec.

 

ZANON to fabryka w argentyńskiej Patagonii znajdująca się od ponad 5 lat pod kontrolą pracowników; procesy pracy, produkcji i zarządzania odbywają się bez szefów... pracownicy ustalili że takowych tam po prostu do niczego nie potrzebują. W listopadzie 2008 r. nadchodzi niestety ponownie moment, w którym załoga ZANON i wspierające ja ruchy społeczne z Patagonii i całej Argentyny będą musiały stawić czoła władzy i kapitałowi, które szykują się do odebrania pracownikom ich autonomii. Rozpoczął się wiec okres mobilizacji w celu obrony fabryki, obrony która najprawdopodobniej będzie wymagała bezpośredniej konfrontacji z siłami państwowymi.

Społeczeństwo, które w 1989 r. z nadzieją witało upadek "realnego socjalizmu" zostało okrutnie zawiedzione w swej naiwnej wierze w ustrój parlamentarny i kapitalizm. Dziś ludzie widzą wokół siebie nierówności społeczne, nędze, korupcje i bezkarność policji. Jednocześnie ludzie, przyzwyczajeni przez autorytarny systemu do bierności, nie są w stanie samemu znaleźć żadnego racjonalnego wytłumaczenia tego stanu rzeczy. W tej sytuacji próbują uwierzyć tym, którzy twierdzą, że winę za to ponosi "tajny spisek Żydów, komunistów i masonów". Jest to sprawdzona prosta teoria - nie wymaga większego wysiłku umysłowego. Naiwni wierzą więc, że gdy dojdą do władzy "prawdziwi Polacy" to wszystko będzie w porządku, a nasz kraj zmieni się w raj na Ziemi. Zmienia się kolejna ekipa - polityczni idole dorywają się do koryta, a ludzie nadal są okradani. Przyczyną społecznego i gospodarczego kryzysu nie jest fakt, że władzę objęła jakaś "mafia złych ludzi" lecz jest nią sama struktura systemu kapitalistycznego oraz scentralizowanej parlamentarnej "demokracji". Politycy manipulują ludźmi nie dlatego, że są "Żydami lub komuchami" lecz dlatego, że polityka w scentralizowanych systemach panowania jest właśnie sztuką tworzenia sztucznych podziałów między ludźmi, żerowania na przesądach i skutecznej manipulacji.

Dlaczego walka klas i oddolna rewolucja?
Kapitalizm i państwo opierają się na eksploatacji większości przez klasę panującą, stanowiącą mniejszość. System ten jest też głównym źródłem represji. Instytucja państwa i wszystkie formy ucisku muszą zostać pokonane i ostatecznie zastąpione przez demokratyczno-bezpaństwowy socjalizm (anarcho-syndykalizm). To zadanie może być szczęśliwie przeprowadzone przez klasę pracującą.

We wrześniu 1920 roku, doszło do powszechnej okupacji włoskich fabryk przez zatrudnionych tam pracowników, działo się tak głównie w przemyśle samochodowym i ciężkim ale przyłączyły się także przędzalnie bawełny, firmy odzieżowe, kopalnie węgla kamiennego, fabryki opon, browary, gorzelnie pracownicy portów i marynarze. Ale to nie był zwykły strajk, ponieważ pracownicy kontynuowali produkcję w ramach swoich własnych lokalnych organizacji. Również kolejarze rzucili wyzwanie zarządowi swojej firmy, decydując się na przetaczanie składów towarowych pomiędzy strajkującymi fabrykami, co zapewniało utrzymanie ciągłości produkcji. W tej akcji uczestniczyło około 600 tysięcy pracowników. Cały ten wielki ruch wyrósł z konwencjonalnej związkowej walki o poziom zarobków. Ale żądania podwyżek były tylko legalną okazją do strajkowej walki, prawdziwe aspiracje i motywy pracowników szły dużo dalej.

Rewolucja wstrząsnęła wszystkimi klasami i warstwami rosyjskiego życia społecznego. Ogromny niepokój przeniknął wszystkie poziomy rosyjskiego społeczeństwa, jako rezultat trwającej trzy wieki opresji carskiego reżimu.

Podczas rewolucyjnej eksplozji, niepokój ten stał się siłą, która scementowała wszystkie nurty w potężny zjednoczony front i która unicestwiła struktury despotyzmu w ciągu trzech dni (mowa o rewolucji lutowej 1917 r. - przyp. red.). Tak krótki okres rewolucyjny był bezprecedensowy w historii. Na tym etapie panowała jednogłośność, chociaż siły te zostały uaktywnione przez różne i często wzajemnie się wykluczające zamiary. W momencie rewolucyjnego wybuchu, cele tych różnych sił były zbieżne, do kiedy zachowywały negatywny charakter czyli wysyłały na emeryturę absolutystyczny reżim. Konstruktywne cele nie były jeszcze jasne. Pojawiły się w trakcie rozwoju rewolucji, w chwili, gdy dotychczas bezkształtne siły zaczęły precyzować swe programy, podczas walki o triumf własnej idei.

W ostatnim czasie zaznaczył się pewien powrót do walki robotników z kluczową rolą przejmowania przedsiębiorstw. Na przykład w Mouscron [powołuje się na strajki, które miały miejsce w 2000 r. w przedsiębiorstwach belgijskich] w zakładach Poortere i Dessaux. W Liège niedawno w Alstom. W Glaverbel-Seneffe od 19 września pracownicy okupują przedsiębiorstwo w związku z obroną praw związkowych. Ta forma walki godna jest najwyższej uwagi.

4 listopada w Warszawie odbyło się międzynarodowe spotkanie anarchosyndykalistyczne. Uczestniczyli w nim przedstawiciele brytyjskiego związku zawodowego IWW (Robotnicy Przemysłowi Świata), hiszpańskiego CGT (Powszechna Konfederacja Pracy), francuskiego CNT (Narodowa Konfederacja Pracy) i greckiego ESE (Wolnościowy Związek Pracowników Grecji). Stronę polską reprezentowały OZZ Inicjatywa Pracownicza oraz Czerwony Kolektyw-Lewicowa Alternatywa.

Pod koniec sierpnia cały kraj obiegła wiadomość, że w nocy z 28 na 29 sierpnia wynajęci przez prezydenta Kielc ochroniarze z prywatnej firmy VIS zaatakowali strajkujących pracowników MKP.  Nasi działacze z województwa śląskiego oraz z Krakowa zorganizowali akcję solidarnościową.

11 sierpnia w centrum Dublina kilkanaście osób pikietowało "Gospodę Polską". Powodem protestu było niewypłacanie wynagrodzenia za pracę w dniu próbnym. Właściciele restauracji przyjmowali młode osoby na jeden "dzień próbny", po czym kazali czekać na telefon.

Większość uczestników pikiety stanowili znajomi 21-letniej Marty, która w restauracji przepracowała 10 godzin. Po skończonej pracy szef poinformował ją, że zadzwoni za kilka dni. Nie zadzwonił, a za pracę nie zapłacił. W sprawę zaangażował się – zaprzyjaźniony z Inicjatywą Pracowniczą - Niezależny Związek Robotników (Independent Workers Union - IWU), którego przedstawiciel zażądał od szefów restauracji uregulowania należności za wykonaną pracę.