Zmuśmy kapitał do ustępstw na korzyść ludzi pracy oraz środowiska. Jeśli chcą one być beneficjentem środków zgromadzonych przez PPK, to muszą respektować pewne zasady.

Pracownice żłobków od 10 lat pozostają najgorzej zarabiającymi spośród wszystkich 37 kategorii zatrudnionych w jednostkach finansowanych z budżetu miasta Poznania. Na poniedziałek 14 czerwca br. zaplanowały protest pod Urzędem Miasta Poznania.

Poznańskie portierki domagają się 235 tys. złotych zaległych od trzech lat wynagrodzeń. Wezwały do zapłaty Zarząd Komunalnych Zasobów Lokalowych (ZKZL), administrujący budynkami, które strzegły. ZKZL nazwał ostatni protest w tej sprawie – w oświadczeniu opublikowanym przez lokalną Gazetę Wyborczą – “karykaturalnym”. Nasza odpowiedź wysłana redakcji, nie doczekała się druku. Umieszczamy ją poniżej.

W latach 90. XX wieku amerykański związek zawodowy SEIU (Service Employees International Union) odniósł spektakularny sukces w Los Angeles: udało się mu uzwiązkowić 80% sprzątaczek i dozorców w mieście oraz wywalczyć układ zbiorowy znacznie podnoszący płace w branży. Sukces ten był efektem wieloletniej kampanii prowadzonej pod hasłem „Sprawiedliwość dla dozorców” (Justice for Janitors - JfJ). Model działania wypracowany przez SEIU przy tej okazji był na tyle nowatorski, że do dziś uznaje się go za przykład skutecznej związkowej strategii dla „trudnych branż”: gastronomii, budownictwa, sprzątania czy handlu.

Inicjatywa Pracownicza otrzyma od rządu RP 12 tys. euro w ramach ugody zawartej przed Europejskim Trybunałem Praw Człowieka w Strasburgu. Ugoda kończy trwające 6 lat postępowanie, w którym nasz związek zarzucał państwu polskiemu ograniczanie wolności słowa i prawa do stowarzyszania się i tworzenia związków zawodowych. Powodem skargi do ETPC była decyzja Sądu Okręgowego w Poznaniu, który w 2014 r. zakazał dystrybucji ulotek i organizacji pikiet krytykujących warunki pracy w sklepie Aelia Duty Free na warszawskim lotnisku Chopina.

[przeczytaj więcej o sądowym zakazie działalności związkowej]

Tak zwana gig economy jest dobrze znana każdej osobie nie tylko w Polsce. Rozwiązania podobne do umów o dzieło, umowy zlecenia, lipna i przymusowo podejmowana działalność gospodarcza, mające na celu ominięcie prawa pracy to codzienność. Konflikty z pracodawcami naginającymi przepisy nie są niczym niezwykłym. Tekst ten ma na celu przedyskutowanie kilku najgłośniejszych sukcesów pracowników tego sektora w walce o godną pracę i płacę. W tym celu Deliveroo służy jako przykład. Jest to firma dostarczająca jedzenie, założona w 2013 roku w Londynie. Działa w Wielkiej Brytanii i kilku innych krajach.

Glovo wciela darwinowską filozofię „najtwardsi pozostaną”. Zarobki są niskie, praca niebezpieczna, długa i niezwykle męcząca fizycznie. Kurierzy pracujący dla tego typu firm buntują się i strajkują.

Ochroniarze i ochroniarki pracują po 300 godzin miesięcznie na umowach śmieciowych. Szemrane firmy zmieniają co chwila właścicieli tylko po to, by oszukiwać pracowników i nie wypłacać im pensji. Nowa Komisja Inicjatywy Pracowniczej zrzeszająca portierki i pracowników ochrony z Warszawy próbuje ucywilizować ten dziki rynek. Związkowcy mają już pierwsze sukcesy.

W połowie 2018 roku Inicjatywa Pracownicza ujawniła szereg nieprawidłowości, jakich dopuszczali się pracodawcy i zleceniobiorcy, którzy wygrywali przetargi na ochronę obiektów administrowanych przez Zarząd Komunalnych Zasobów Lokalowych (ZKZL). 20 osób strzegących miejskich budynków zostało oszukanych łącznie na 235 tys. zł wynagrodzenia (nie licząc narastających odsetek i innych kosztów). W sprawach tych zapadło 27 prawomocnych wyroków przed poznańskimi sądami, nakazujące zapłatę powyższych należności. Firmy są winne poszczególnym osobom nawet po wiele tysięcy złotych (najwyższe roszczenia przekraczają 25 tys. zł). Żadamy, aby zapłacił je ZKZL.

Komunikat Międzynarodowej Związkowej Sieci Solidarności i Walk, do której należy OZZ Inicjatywa Pracownicza [LINK DO ANGIELSKIEJ WERSJI STANOWISKA].

Po raz kolejny państwo izraelskie organizuje i ukrywa zbrodnie na palestyńskich mężczyznach i kobietach.

Nieczynne żłobki, przedszkola i szkoły. Nieczynne świetlice. Nieczynne stołówki. Dziećmi, którymi do tej pory w ciągu dnia zajmowały się nauczycielki, wychowawczynie na świetlicy i panie kucharki, w czasie lockdownu musiał się zająć ktoś inny. Pandemia nałożyła na kobiety dodatkowe obciążenie: pracę opiekuńczą, którą trzeba było świadczyć jednocześnie z pracą zawodową. To jednak nie oznaczało zmniejszenia presji na efektywność. Pracownice są wciąż rozliczane z osiągniętych wyników tak, jakby w czasie pandemii nie brały na siebie dodatkowego etatu, czyli opieki nad dziećmi.

Tym tematem zajęły się członkinie komisji Inicjatywy Pracowniczej działającej w Polskiej Akademii Nauk i Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Wystąpiły z apelem do ministra nauki, by uwzględnił sytuację osób pracujących naukowo i opiekujących się małymi dziećmi w czasie rozliczania ich pracy przez jednostki naukowe, w czasie rozliczania realizacji grantów i w procesie aplikowania o nowe granty oraz przy ewaluacji pracy zatrudniających je jednostek naukowych. Do ministra został wysłany list, który podpisało ponad 1600 osób.

Według danych Głównego Urzędu Statystycznego, na koniec ubiegło roku ponad półtora miliona pracowników i pracownic wykonywało swoją pracę z domu[1]. Większość z osób pracujących w ten sposób robiło to na podstawie wprowadzonego w rządowych „tarczach antykryzysowych” trybu „pracy zdalnej”. Chociaż pierwsze badania społeczne na ten temat wskazują, że „tylko co dziesiąty pracownik chciałby wrócić do biura na stałe” [2], to jednak praca zdalna – podobnie jak inne formy wykonywania pracy z domu – jest związana z całym szeregiem problemów, które trudno dostrzec na pierwszy rzut oka.

„Gdyby budowlańcy dbali o własny interes, tak bardzo jak o interes swojego szefa, to budowlanka byłaby najlepszą branżą w kraju”. Szymon Gams rozmawia z Krzysztofem Królem – operatorem żurawi wieżowych i członkiem Komisji Krajowej OZZ Inicjatywa Pracownicza

Warunki pracy operatorów żurawi w Ukrainie przypominają patologie znane nam z Polski. Praca na żurawiu trwa 10-12 godzin dziennie, co w Ukrainie jest częste w wielu zawodach pomimo obowiązujących regulacji. Problemem jest również nieporządek na placach budowy i niebezpieczeństwa z tym związane. Z takimi problemami mierzą się ukraińscy związkowcy walczący o lepsze warunki pracy w branży budowlanej.

W środę 28 kwietnia, punktualnie o godzinie 11:00 kilkudziesięciu operatorów z Warszawy, Łodzi, Krakowa, Lublina, Poznania i Trójmiasta zawinęło haki, włączyło syreny i przez godzinę odmawiało pracy. Akcja została zorganizowana z okazji Światego Dnia Bezpieczeństwa i Ochrony Zdrowia w Pracy.

W czasie pandemii kryzys sektora opieki ujawnił się ze wzmożona mocą. Niedofinansowanie, niedocenienie i niewidoczność wykonywanej codziennie pracy opiekuńczej uderzyły bezpośrednio w osoby ją wykonujące. Brakowało środków ochronnych w sektorze zdrowia. Pracownice DPS-ów utknęły na oddziałach z powodu infekcji u podopiecznych (o ich walce). Pracownicom żłobków odmawiano wcześniej ustalonych podwyżek.

Niewiele jednak było słychać o problemach osób, które wykonują prace pielęgnacyjno-opiekuńcze w prywatnych gospodarstwach domowych. Poniżej przeczytacie wywiad z jedną z pracownic, zatrudnioną przez organizacje pozarządowe na zlecenie MOPR-u. Mówi o problemach w branży: obciążeniu pracą, braku stabilnych umów o pracę, szkoleń, sprzętu, o przemocy, niskich zarobkach. Zachęca inne osoby do podjęcia wspólnych działań (skontaktuj się: 530 377 534, Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.).

Wywiad ukazuje się w kontekście krytyki rozwijanej przez Inicjatywę Pracowniczą, związanej ze skutkami trwających dziesięciolecia cieć w zakresie opieki, szczególnie dotkliwych dla kobiet, w tym migrantek, oraz krytyki patriarchalnego systemu, który kobietom przypisuje rolę opiekunek i dźwigania ciężaru kluczowych prac. W gazecie przygotowanej przez nas z okazji 8 marca opublikowałyśmy Manifest o „pracownicach kluczowych”. Członkinie Inicjatywy Pracowniczej wzięły też udział w debacie „Związki zawodowe w sektorze opieki i ochrony zdrowia: postulaty, strategie, perspektywy”. Czas na kolejne działania. Czas na zmiany!

Publikujemy wywiad z Herbertem Clarosem na temat walk pracowniczych w Brazylii, kraju ciężko dotkniętym pandemią koronawirusa i kryzysem kapitalizmu. Herbert jest członkiem Związku Zawodowego Metalowców (Sindicato dos Metalúrgicos), który wchodzi w skład federacji CSP-Conlutas [LINK].

Protest operatorów żurawi zaczęli koledzy z Warszawy ranem w ostatni poniedziałek. Od rana zaczęły spływać do nas informacje o tym, że operatorzy nie pojawili się na budowach. Niektórzy dowiadywali się w pracy, że trwa protest i schodzili z żurawia np. po pierwszej przerwie. Protest rozszerza się w stolicy i w innych miastach.

W poniedziałek 19 kwietnia rozpoczął się protest operatorów żurawi z województwa Mazowieckiego. Protestujący domagają się zawarcia porozumienia regulującego warunki zatrudnienia i płace w branży budowlanej. Około ¼ operatorów z Warszawy (czyli 50 osób) podpisało apel popierający postulaty Warszawskiej Międzyzakładowej Komisji Budowlanej Inicjatywy Pracowniczej i przystąpiło do protestu w formie wzięcia urlopu na żądanie, odmowy pracy lub udziału w pikietach pod biurami głównych firm-właścicieli żurawi (Herkules, Layster Group, Trinac Polska). Zarówno firmy-właściciele żurawi, jak i pośrednicy odpowiedzialni za zatrudnianie operatorów otrzymali pisma wzywające do rozpoczęcia negocjacji ws. porozumienia regulującego warunki zatrudnienia i płace w branży budowlanej. Jeżeli pozostanie ono bez odpowiedzi, to w kolejnych dniach odbędą się kolejne akcje protestacyjne.

Dostawy i zyski Amazona w całej Unii Europejskiej zależą od kierowców z polskich baz. Spędzają oni w kabinach poza domem nawet ponad 30 dni. Przewożą paczki między magazynami w Polsce, Niemczech, Francji, Anglii, we Włoszech, itd. Nie tylko Amazon korzysta głównie z polskich i ukraińskich kierowców. Obecnie co czwarty międzynarodowy TIRowiec w UE pochodzi z Polski. Choć Europa nie jest już w stanie bez nich funkcjonować, to warunki pracy w branży transportowej wręcz się pogarszają.